Οι Βάρδουλες

Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΥ

    
      ''Κανείς δεν είχε καταλάβει
      πως βούλιαξε, λέει, το καράβι...''
      -ο ηλεκτρολόγος-  ενώ γελούσε,
     και μας εξιστορούσε:

     "Στου καραβιού τον πάτο
     ήμουνα εγώ κει κάτω,
     και θα σας πω... μιά βάνα*                  *στρόφιγγα
       πως μ' άλλαξε τα πλάνα...

     Ήταν τότε... 
                       πούστειλε εμένα
      μ' εντολή του στον πυθμένα,
     ο Πρώτος*,                                          *μηχανικός
                   βάρδουλα* να κλείσω            *στρόφιγγα (σαν βρύση ας πούμε)
        και την περιέλιξη ν' αφήσω,
     γιατί δεν ήταν βιαστικό
     για να  τελειώσω το μοτόρι αυτό.

     Στο πούπι* θα χτυπήσω,                             *πρύμνη 
        δάχτυλα θα τραυματίσω
     κι αίματα πάω να σκουπίσω...

     Μέχρι αυτά να τα φροντίσω
    ''ξεχάστηκε η διαταγή''...
            
    Όλη η θάλασσα θα μπει,
     πούμεινε η βάρδουλα ανοικτή,
     και το καράβι θα βρεθεί
     σαν τον Τιτανικό
     τρύπιο,  αραγμένο στο βυθό...''

Πάμε απ' την αρχή λοιπόν.
Ο Ινδονήσιος ο Σιμόν
μη ξέροντας για  αυτό το λάθος,
αμέριμνος ήταν στο βάθος
στο Στόκολο,*                                                  *λεβητοστάσιο
                        δουλειές να κάνει                           
ξάφνου εκεί, νερό τον φτάνει,
βλέπει... 
             τα πόδια του πως βρέχει...

Αρχίζοντας αυτός να τρέχει
ουρλιάζει νάρθει κάτω κι’ άλλος       
γιατί 'ταν κίνδυνος μεγάλος,         
και να τον βοηθήσει...

Μόνος του δεν μπορεί να κλείσει.
Ήταν σφιχτή η γ.....νη,
ακούνητη, λες.... 
                          σφραγισμένη,
η βάρδουλα, η σκουριασμένη.

Τρεμάμενη ήταν η φωνή του
και εμφανής η ενοχή του:

         ''Ο ένοχος πούμουν εγώ
         πήρα χαμπάρι στο λεπτό
         έτρεξα και τον βοηθώ...
        
         Τώρα παλεύουμε και οι δύο.

         "Σνέλ''*, φωνάζει...  
                                       ''πάει το πλοίο''         *γρήγορα στα γερμανικά
           ο Γερμανός ο καμαρώτος.

       Παίρνει χαμπάρι και ο Πρώτος.*         *μηχανικός

          Το πλοίο άρχισε να γέρνει,
       μπουργκάνα* το νερό να μπαίνει     *ναυτ. Μεγάλη διαρροή
          η στάθμη δώστου ν' ανεβαίνει.

       Μας φώναζαν "Άντε, αργείτε...."

      τους απαντάμε,   ''Α' γ....θήτε''

      Ως το λαιμό νερό...   
                                    Μας έσκιασε,
      και πανικός μας έπιασε
      τα παρατάμ’ εμείς χεσμένοι...

       Συνέχεια το νερό ανεβαίνει,       
       σερνόμαστε μισοπνιγμένοι...
       τις σκάλες για να πάρουμε.
       και πριν τελείως μπατάρουμε
       στις βάρκες να σαλτάρουμε.

       Το βούλιαγμα σταμάτησε
       όταν στον πάτο κάθισε
       κι έφτασε ως το κατάστρωμα
       η στάθμη...
                          και τ’ανάθεμα
       είχε ήδη αρχίσει....''

Πεντ’ έξη είχαν χύσει.*                                       *ναυτ. απολύσει
Τον ηλεκτρολόγο τον υπαίτιο
τον είπανε και ''τέτοιο''
στα νεύρα τους οι στεριανοί
που μ' ελικόπτερο 'χαν 'ρθει...
ξέρεις οι γραβατωμένοι
απ' τα γραφεία οι σταλμένοι,
κι έβριζαν αυτοί αράδα:

                               Ρε.... 
                        βουλιάξατε στη ράδα ?
                    Τα κάνατε όλα σκατά ! 
                    Πνιγήκατε ρε στα ρηχά ?
                   Όσο γι αυτόν τον κερατά
                   που εμπιστεύτηκε δουλειά 
                   στον άσχετο ηλεκτρολόγο
                   θα δώσει σε μας λόγο...

Μετά είχε απειλήσει   
τον Πρώτο* να τσακίσει,                           *Μηχανικό         
κι ο αρχικαπετάνιος...
μα παραδέχτηκε... 
                         ''τιτάνιος
       πως ήταν ο αγώνας''        
για της κυρά Παγώνας
το γιό πούχε καμάρι.
Τον είπε... 
                    ''παλληκάρι''.

        ''Μαλάκας ήταν με λοφίο...
        θα χάνονταν στο πλοίο...''
        μουρμούρισε ο ηλεκτρολόγος
        που δεν του έπεφτε πια λόγος.
        ''...κολύμπησε στη μηχανή
        το ημερολόγιο να σωθεί.

        Σαν κάθισε πια το βαπόρι !
        κανένα δεν τραβούσα ζόρι,
        όταν τον ''Πρώτο'' βρίσανε                                  
        και μένα απολύσανε...''

Του ηλεκτρολόγου η φωνή
ήτανε πλέον σιγανή
πως τέλειωνε φαινότανε... 
ίσα που ακουγότανε.

Μετά,  φέρανε δύτες,
τάπωσαν κάτι τρύπες,
κλείσανε και τη βάνα
πούταν αιτία η  π.......

Για τα μοτόρια μένει να πω.
Αφού αντλήσαν το νερό,όλα ήταν καμμένα.
             "Τζάμπα λεφτά δοσμένα",
βρίζανε οι εφοπλιστάδες...
               ''Παλιομεσίτες μασκαράδες''
                 κι οι υπάλληλοί μας... 
                                                 στα γραφεία,
                 πώς στέλνουν απ’ τα καφενεία,
                 μηχανικούς χωρίς πτυχία'' ?
________________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". Βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 9 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

__________________________________________________

πηγή

  Utopia