Στο μάτι του Κυκλώνα

        Μέρες, πούχουμε  σαλπάρει,

       και το καράβι έχει πάρει,

       πορεία για το Μεξικό...

       μ' αν είσαι στον ωκεανό

       ποτέ δεν ξέρεις αν θα βρεθείς

       στο μέρος που επιθυμείς...

Ακόμα κι οι γλάροι, μακριά
φεύγουν, πολύ σοφά,
που ψυλλιαστήκαν τη "δουλειά".
σαν είδαν κύματα βουνά.

"Κυκλώνας πλησίον εις τας ακτάς"

                                   [έλεγε το ρεπόρτο,
ενώ απείχαμε απ' το πόρτο*                      *λιμάνι

καμιά χιλιάδα μίλια....

Θυμήθηκα τον καπτα Μπίλια

πούχαμε στην "Ηλέκτρα"...*       *Εκπαιδευτικό σκάφος μαθητευομένων ναυτικών

''Ηλεκτρική καρέκλα''

έλεγε ''με περιμένει,

στις δύσκολες στιγμές'', εν γένει.

Δεν είχε άδικο γι αυτό,

καθώς το κύμα, ένα βουνό,

μόλις το επόμενο λεπτό

έσκασε πα' στη μάσκα,*                           *πλαϊνό τμήμα της πλώρης

και έκανε χαλάστρα,

σε Στούαρ* και μαγέρους,                       *Τροφοδότης

κι έβλεπες τους κουζινιέρους

(την καμαροταρία)

με μούρη όλο απορία,

πιάτα να κοιτούν σπασμένα,

και από κάτω σκορπισμένα,

να κουβαλάνε με μπουγιέλα..

...και  γενικώς μιά τρέλα

επικρατούσε στο καράβι

γιατί το "γουόρνινγκ"* είχαμε πάρει        *Προειδοποίηση κινδύνου

πολύ αργοπορημένα

και ήταν όλα αφημένα

και αμποτσάριστα* σχεδόν...                           *δεν ήταν δεμένα

    Αυτό 'τανε Αρμαγεδών,

    δεν ήταν τρικυμία.

    Συνέχεια απ' τα πλοία

    ερχόντανε εκκλήσεις

    να πας να ''βοηθήσεις''...

    και τι να απαντήσεις ? 
    Κυνικά πώς να τους πεις,
    ότι... ''σε λίγο και εμείς
    θα είμαστε όπως και 'σεις ? !''

    Τα πάντα είχε ξεπατώσει

    η θάλασσα... 
                          τα 'χε σαρώσει,

    ενώ 'ταν βέβαιο μούπε ο Γιαννιάς

    ότι θα σάρωνε και εμάς,

    όταν με είδε στα υποφράγματα*,              *στο εσωτερικό του πλοίου

      να σκέπτομαι ''δικά μου πράγματα''

    και να μην έχω χαμπαριάσει
    τον κίνδυνο που είχε φτάσει.

           ''Την έχουμε μάγκα μου ''κάτσει'',

            χαμός...  την έχουμε πατήσει

            ως και οι γλάροι έχουν λακίσει,
            που βλέπουνε τη κακοτοπιά...'',
     μου μήναε από ψηλά

     αυτή φαφούτω η ''γριά''*             *παρατσούκλι του λοστρόμου
        (του λοστρόμου παρατσούκλι
     που τον λέγαμε και "φούφλη").

        Δεν πέρασαν δύο λεπτά
     και βγάζει τρόμου ουρλιαχτά...

            Κάνουμε πολλά νερά*                 *εισροή υδάτων στο καράβι

                  και θα πνιγούμε σα γατιά,

            σβέλτα Μεμά...  Τρέχα Μεμά...''
            και ειδοποία* τα παιδιά             *να ειδοποιήσεις
                 

Ακόμα και τούτη τη στιγμή
ήθελε ν' αστειευτεί
μ' αυτό το "ειδοποία"
που 'δαμε ψες σε μιά ταινία*, *Λόλα της Τρούμπας
στου πλοίου την τραπεζαρία
με τον Παπαγιανόπουλο...


Με φοβισμένο εγώ κοτόπουλο,
θα 'μοιαζα κάπως εκεί πέρα,
εκείνη τη φουρτουνιασμένη μέρα,
π' άρχισε ρουτινιασμένα,
με τα συνηθισμένα...
Τους αλουέδες* έκανα μάπα,*           *τους διαδρόμους     *σφουγγάρισμα 
και εκαθάριζα....  σκατά,*                       *βρωμερές τουαλέτες
όταν μου είπε  "ρε μαλάκα
             παράτατα τώρα αυτά.

            "Καλά βρε όρνιο...
                              δεν πήρες χαμπάρι ?
             μπορεί το πλοίο να τουμπάρει."

Χέστηκα* και πάω προς πρύμα.                      *φοβήθηκα
Μπουκάρισε... με βρέχει κύμα,
αφού ‘σπασε τα φινιστρίνια.

Τις τρύπες κλείνουν  δυό σαΐνια.
           ''Ρε... έτσι να πάω δεν είν' κρίμα;''
και βρίζοντας τα λέω χύμα

που μ' έφερε εδώ το χρήμα...

Τρέχω χειραγωγούς βαστώντας,
ακόμα και  κατρακυλώντας…

Τους βλέπω όλους... καταφύγιο
στη γέφυρα τρέχουν να βρουν,
μα... του Κολομπιάνου του Καστίγιο
τα λόγια, τούς τρομοκρατούν:

        «Σκοτώθηκαν όλοι επάνω»... 

και κίτρινος σαν το λεμόνι
συμπληρώνει από πάνω,
        «Κανείς δεν είναι στο τιμόνι..... !»


Ο τρόμος κράτησε μια μέρα...

Νόρφολκ μετά το πλοίο πιάνει,
με ρυμουλκό ''παίρνουνε πέρα''*    *μεταφέρουν τους τραυματίες

παρά το μπότζι και αέρα
και Μαραντίνο και Καπλάνη,
που με φορείο είχαμε βγάνει.  
Όλα αυτά τα θλιβερά
εγίναν εκείνη τη χρονιά,
τη μαύρη....

                του εξηνταενιά..


                Χρόνια μετά στη γειτονιά,
            που ήτανε σαν παροικία
            Οιγνουσιωτών, ήρθαν παιδιά,
            για να τούς πω την ιστορία
            που ‘χε χαθεί τότε ο δικός τους,
            ο συγγενής, ο άνθρωπός τους,
            ο καπετάνιος Μαραντίνος,
            και έτυχε να είμαι εκείνος...
            που ήμασταν τότε μαζί,
            σε κείνη την καταστροφή !

            Τους είχαν  φορτώσει παραμύθια...      
            και 'γώ τους είπα την αλήθεια !      _________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 18/ e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

_________________________________________________________

πηγή

  Ουτοπία