Η Προπέλα

Το σπατσαμέντο* έχει τελειώσει,                     *επίπονη προετοιμασία πλοίου για ταξίδι
απελπισίας νέα δόση
σαν η προπέλα αρχινάει
και τα νερά στιφνογυρνάει,
που πάλι στο άγνωστο με πάει.

Η Κοντσίτα πλέον... είναι μνήμη.

Βλέπω  τη στεριά αργά να σβήνει,

το πλοίο απόνερα ν' αφήνει,

την ψυχή μου νάν' σε δίνη,

σαν μια ταραγμένη λίμνη.

Καθώς το κύμα το κτυπάει,

αρχίζει να αγκομαχάει

το "Λίμπερτυ"*, πουν'  σακαράκα....                          *Τύπος πλοίου του Β΄μεγάλου πολέμου

Φοβόμαστε.... και τάχα πλάκα

κάνουμε, για να μη κλαίμε,

δηλαδή ήταν σαν να λέμε

αργά ή γρήγορα θα πάμε

στον πάτο   κι ας μη χολοσκάμε...

Απ’ τη μία εξορία,
εμείς συνέχεια πάμε σ' άλλη, 
πάντα η ίδια ιστορία,
να στη δίνει στο κεφάλι.

Φεύγουμε για νέους κόσμους
με αντίσταση πεσμένη, 
με φορτίο όλοι στους ώμους,
τη ζωή τη διαλυμένη

του ναυτικού,    την πονεμένη,

που εξ αρχής μέχρι του τέλους,

ψάχνουμε όλοι σε φακέλους

της αλληλογραφίας,

για κάποιο ίχνος ευτυχίας...

Μ’ έχει "πιάσει η λαμαρίνα"*,                             *ψυχολογική πίεση λόγω απομόνωσης 
λέω να φύγω σ’ ένα μήνα, 
η αρπαχτή μου πήγε φίνα,
καιρός πλέον, για Αθήνα. 

Το ρεμέτζο* έχει τελειώσει                                   *διαδικασία δεσίματος του πλοίου
κ’ η προπέλα σταματάει 
σαν τη δίνη της ψυχής μου
τα νερά να τα γυρνάει.

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". αυτοβιογραφικό έμμετρο έργο 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια  No 103 /  e-mail: od.heavilayias@yahoo.com / 

Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

__________________________________________________

πηγή

Album