Οι Kόκκινες Aνταύγειες...

..και των ναυτών οι άδειες

    ''Πρωτομπαρκάρισα δεκαεξάρης''...
      μου διηγόταν, ο πλέον εξηντάρης,
      σκάπουλος* ένα βράδυ,                     *ναύτης της βάρδιας
      στη γέφυρα μες το σκοτάδι,
      που το ρολόι το ρημάδι
      λες κι είχε στην βάρδιά μας κολλήσει,
     πιότερο να μας ξενυχτήσει....

Βάνω χοντρό παλτό
                       και παντελόνι,
στην έξοδό μου στη Χιλή
πούριχνε χιόνι,
και πάω με φόβο ο αδαής
σε κάποιο σπίτι ηδονής,
ξέρεις... που, μετά πληρωμής,
άντρας, σου λένε θα χριστείς…
Σαντιάγκο ήμουν ο αφελής,
σ' ένα λιμάνι της Χιλής,
κι ο Μεμές ο ημιμαθής
με συμβουλεύει ότι είν' καιρός 
κι ότι δεν είμαι πια μικρός,
πρέπει... 
            αρχίσω να γ….άω
και σε πουτάνα εγώ να πάω.

Είμαι στο πλοίο από καιρό….
Στους μάγκες τώρα πώς να πω
ότι ποτέ δεν είχα πάει... ?

Καζούρα λέω που θα φάει...
όποιος τολμήσει κάτι τέτοιο.

Άσε... θα μ΄έλεγαν και «τέτοιο»,
ότι τον παίρνω δηλαδή.
Το όνομα να μην σου βγεί,
που λέγανε και οι παλιοί.

        Από μικρός ψιλοκοιτούσα...
       Σαν πέρναγα έξω από μπουρδέλα,
       μ' έπιανε τρέμουλο και τρέλα
       και σκόπιμα αργοπερπατούσα,
       μέσα... να δώ επιθυμούσα,
       μα για να πάω, δεν το τολμούσα !

       Καιρό γουστάριζα λοιπόν…
       Θυμάμαι πως στο παρελθόν
       σαν έβλεπα κόκκινο φωτάκι,
       γαρίδα γίνονταν το μάτι !

Μία φορά, πάλι περνώντας,
πάλι στραβοκοιτώντας,

προκλητικά καλώντας,
μία φωνή.... να μπω
ακούστηκε με ηχώ...
Δεν ήξερα που να κρυφτώ
και άνοιξα βηματισμό
όταν ξανάπε ''άντε... έλα'',
φοβήθηκα ρε... την κοπέλα !
Νάβλεπε τσίτσιδο εμένα ?
Σα νάμουν παιδί... τάχα χαμένα.

           Έτσι σαν το τολμήσω,
           και σε μπουρδέλο διεισδύσω,
           με "πανταλόνι", πάω να γ......σω,
           όπως το έβλεπα.... στο σινεμά...
           Σ' όλα τα έργα στη σειρά !

           Γδυνόταν πρώτα η κοπελιά,
           ντυμένο....
                      [αφήναν τον κρεμανταλά,
           το πανταλόνι να φορά !!!

           Τ' "Αμερικάνικα κουφά",
           τα συντηρητικά,
           που από παιδί στη γειτονιά,
           έβλεπα στο Σινέ Ντιάνα.....

Το εκατάλαβε η πουτάνα.
''Μη ντρέπεσαι, μου λέει,
                       εγώ είμαι η Άννα,
στον έρωτα με λεν δασκάλα 

και ξέχνα τώρα όλα τ' άλλα,

μόνο αν θες ξηλώσου αμέσως   και δώσε μου τέσσερα "πέσος"...
__________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 21/ e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
__________________________________________________

πηγή

  Utopia