Καθολικοί και Προτεστάντες

BELFAST

Τις προηγούμενες ημέρες
στο Μπέλφαστ πέσαν πολλές σφαίρες,
και πλάκωσε όλη την ψυχή μας,
όταν σ' ειδήσεις λέει η Τιβή μας,
πως, Καθολικοί και Πρoτεστάντες,
πούχουν των Άγγλων τις αβάντες,
πλακώνονται νυχθημερόν
και σκέφτομαι, μα είναι δυνατόν,
αφού κι δυο 'ναι χριστιανοί;!

Γιατί να μισούνται ακόμα εκεί;
Οι πόλεμοι οι θρησκευτικοί
έχουν τελειώσει από καιρό,
μα το κορίτσι το ξανθό
στις ειδήσεις που θ' αρχίσει
επιμένει να με πείσει...
πως η θρησκεία είν' η αιτία!

 Με την αεροπορική εταιρία
Αιρ Λίγκους*, φτάνουμε Ιρλανδία         *Air Lingus, εταιρεία Ιρλανδίας
που είχε πόρτο* για ''θηρία'',                      *Bantry Bay, Ireland 
τα κολοσσιαία* 'κείνα πλοία
γκαζάδικα που τα οποία
δεν τα χωράει άλλο λιμάνι
στην Ευρώπη, κι έτσι ''πιάνει''
το δικό μας το βουνό*...                                *Υπερδεξαμενόπλοια, 300.000 τόνων
 που θα μπαρκάραμε σ' αυτό.

Ήτανε το 'βδομηνταδυό,
"Σίη Ιντερνάσιοναλ" θαρρώ
το πλοίο λεγότανε αυτό.                
                                
Στο πλείστο* είχε Κεϋμανέζους,
για καμαρώτους δυό Κινέζους,
Ινδούς και κάτι Βιετναμέζους.
Πρώτο* και Στούαρ* Νεοϋορκέζους       *μηχανικό    *αρχικαμαρώτο
και από Έλληνα εμένα
που μεταξύ μας... τάχα χαμένα.
με τη πολύχρωμη τη λεγεώνα,
που μπάρκαρα 'κείνο το χειμώνα,
πάλι ανασφάλιστος ο "τύπος",
γιατί σκεφτόμουν ότι... ίσως
στο μήνα πάνω αν γυρίσω,
το φυλλάδιό μου θα μαυρίσω*                        * με δίμηνα, δεν ξαναβρίσκεις δουλειά
που στις σημειώσεις θα αναγράφει,
πως... σ' έξι βδομάδες εγώ και κάτι
τα παρατάω απ΄ το καράβι...
Κανείς δεν θα το καταλάβει
αν το βαπόρι θα είναι ξένο.
Με διαβατήριο πάντα πηγαίνω,
και αποφεύγω ασφαλισμένα
όπου τα ''μπάρκα'' μένουν γραμμένα,
κι αν βγω στη γύρα για δουλειά
δεν θα με παίρνουνε ξανά,
θα πουν... ''τι χάλια είναι αυτά;'',
μόλις διαβάσουν το τεφτέρι*                           *φυλλάδιο 
και θα σκεφτούν,
                  "...δεν μας συμφέρει,
                  σε κάνα μήνα θα λακίσει
                  και άδεια θέση θα αφήσει".
Τα ανεμοδαρμένα ύψη
της Ιρλανδίας έχω διασχίσει,
και φτάνω σε ξενοδοχείο
με μυρωδιά σα μαυσωλείο.

Στο δρακουλιάρικο το κτίριο,
καλά που τ’ αποχωρητήριο
δεν ήτανε σ’ άλλους oρόφους,
γιατί, εμένα και συντρόφους
τα σάντουιτς μας είχαν κόψει
στο αεροπλάνο πούχαν δώσει...
Σαν έφτασα στην Ιρλανδία
πήγαμε παμπ μια κομπανία.
Πιάνω φιλίες και λέω στ' αστεία:

         "Είν΄ δυνατόν για τη θρησκεία
         να πλακωνόσαστε δω πέρα ?
         τ’ ακούω σ’ ειδήσεις νύχτα μέρα".

              Παραπληροφορημένος "δόλια"   
              ο εγκεφαλοπλυμένος... έκανα σχόλια!
             
              Μια ξανθιά απ' την τι-βι
              με έπεισε, που μούχε πει
              πως δέρνονταν για τη θρησκεία τάχα
              κι αυτό ήταν το πρόβλημα μονάχα.


              Στη παμπ μου είπανε ''...ρε βλάκα,
              σε παραμύθιασαν μαλάκα,
              άλλος ο λόγος, κι άλλη η αιτία,
              ψάξτην πριν κάψουν τα βιβλία.
              Αυτά που λέει η κυρία
              ''ξανθό ρομπότ'', είναι αστεία.''

           

''O Ίρα*θα τους πολεμήσει,         *I.R.A. Irish Republic Army (Ιρλανδικός Δημ. στρατός) τίποτα όρθιο δεν θ’ αφήσει".
κραύγασε τύφλα στο μεθύσι
ξαφνιάζοντάς μας ένας θαμώνας.

        ''Πολύ βαρύς φέτος χειμώνας...''
πετάγεται ο μπάρμαν να αλλάξει
κουβέντα σαν ακούστηκε αμάξι
κι έμοιαζε σαν να φοβόταν,
τουλάχιστον έτσι φαινόταν...

Η παμπ είχε σιγήσει,
η συζήτηση είχε κλείσει...
και το τι είχε εννοήσει
ο μεθυσμένος, δεν θα το μάθω.

Μ' ένα ποστάλι* πήγα στη Πάφο      *επιβατικό πλοίο
μετά καιρό...
                   για κάτι μέρες,
όταν περάσαμε τις βέρες
με την Κυπρία τη δικιά μου.

Μου κόπηκε η λαλιά μου
σαν άκουσα απ΄το ηχείο
ειδήσεις στο ξενοδοχείο
ότι ο κόσμος εθρηνούσε,
διαμαρτυρόταν και τιμούσε,
του Μπέλφαστ τον ηρωικό,
τον Μπόμπυ Σαντς* που τον χαμό         *αγωνιστής του Ίρα
ακούσανε όλοι με πόνο,
και τότε εγώ μόνο
κατάλαβα τι εννοούσε
'κείνος που σκνίπα... φωνασκούσε.

Έκανε πως μεθούσε
ο αγωνιστής 'κείνο το βράδυ
για να με βγάλει απ' το σκοτάδι... ________________________________________


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιοματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 16/ e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

__________________________________________________

Ιρλανδία - Ειδήσεις, Στις 5 Μαϊου 1981 πέθανε ο ηρωικός απεργός πείνας Μπόμπι Σαντς... Μολονότι ήταν φυλακισμένος, εξελέγη βουλευτής με 30.942 ψήφους! Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Θάτσερ ότι οι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν».

                                          του Διονύση Ελευθεράτου

* Ρόμπερτ Τζέραρντ Σαντς, ήταν μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού που πέθανε κατά τη διάρκεια απεργίας πείνας ενώ ήταν φυλακισμένος στο ΗΜ Σωφρονιστικό Κατάστημα. Γεννήθηκε
9 Μαρτίου 1954.

   

Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ.   οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μπόμπι… δεν είναι «λεπτές», κάθε άλλο μάλιστα θα λέγαμε....

Στο Μιλάνο, 5.000 διαδηλωτές πυρπολούν την αγγλική σημαία. Στο Όσλο όπου βρίσκεται, η Βασίλισσα Ελισάβετ κινδυνεύει να δεχθεί κατακέφαλα ντομάτα, η οποία όμως δεν την πετυχαίνει. Συλλαλητήρια γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Σε διάφορα λιμάνια του κόσμου διαδηλωτές ρίχνουν μαύρη μπογιά σε βρετανικά πλοία. Στο Νέο Δελχί οι Ινδοί βουλευτές κρατούν ενός λεπτού σιγή. Αμερικανοί γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων κι ο Τεντ Κένεντι, στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας στη Θάτσερ. 

Ποτέ άλλοτε η πολιτική του Λονδίνου για τη Β. Ιρλανδία (ούτε καν στον απόηχο της «Ματωμένης Κυριακής» του ‘72) δεν προκάλεσε τέτοια κατακραυγή, διεθνώς.

Ο «γελαστός Μπόμπι», ο οποίος στη φυλακή πρόλαβε να γίνει και στιχουργός, βρέθηκε παντού… Έδωσε το όνομά του σε δρόμους γαλλικών πόλεων, έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών της σκοτσέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας της Σέλτικ, πρόσφερε έμπνευση σε καλλιτέχνες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1981 η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι βορειοϊρλανδοί κρατούμενοι μπορούν να φορούν τα ρούχα της αρεσκείας τους. Σταδιακά άρχισαν να γίνονται δεκτά «ψήγματα» και άλλων αιτημάτων. Πολύ ακριβό υπήρξε, ασφαλώς, το αντίτιμο. Αλλά πότε στην Ιστορία η αξιοπρέπεια υπήρξε φθηνή; Ποτέ.

Τον Μπόμπι συνοδεύει στο νεκροταφείο πλήθος 100.000 ανθρώπων, ενώ οι πίπιζες παίζουν τη μελωδία του τραγουδιού που γράφτηκε για τους «μπλάνκετ μεν». «Δεν θα φορέσω τη στολή του κατάδικου, υποταγμένος δε θα εκτίσω την ποινή». 

*Το τραγούδι «μπλάνκετ μεν». Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, είχε προσλάβει τεράστια συμβολική σημασία και αφορούσε στην ένδυση. Ήταν άλλωστε αίτημα με σχεδόν πενταετή ιστορία, στο μπλοκ Η: «Εάν θέλουν να φορέσω τη στολή του κατάδικου πρέπει να μου την καρφώσουν στην πλάτη», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1976 ο μαχητής του IRA, Κίραν Νάτζεντ. Αποφάσισε να φορέσει μια κουβέρτα, «εγκαινιάζοντας» έτσι τον «θεσμό» των «μπλάνκετ μεν» (των «κουβερτάνθρωπων»), οι οποίοι επέλεγαν να «ντυθούν» έτσι διακηρύσσοντας την κατηγορηματική τους άρνηση να δεχθούν την ειδική στολή του κατάδικου.

Στις 6 Μαΐου, το διάσημο ροκ συγκρότημα των Γκρέτφουλ Ντεντ που δίνει συναυλία στη Ν. Υόρκη αφιερώνει στον νεκρό -και εφεξής μυθικό- μαχητή του ΙRA το τραγούδι He’s Gone. 

πηγή

  Ουτοπία