Το βάρος τη γης

   Κουπί τραβούσα από μικρός
    για χρόνια στα γκαζάδικα,
    να γίνω άνθρωπος... 
                                 τάχα σωστός,
    κι όλη η ζωή μου στ' άδικα.

Ο γέρος μου έλεγε, ο μουρμούρης,
βάρος θα είσαι πα' στη γη,
μ' αποκαλούσε...
       "Άχθος αρούρης",*     *βάρος της γης, ο άχρηστος άνθρωπος - Ομηρική φράση           
κι ότι δεν θάχω προκοπή".

Πολλές φορές τονε θυμάμαι
και σ' όνειρα πολύ... μιλάμε:
             
Εγώ:     - ''Γέρο, του λέω προχωράμε,
               και αν δεν έγινα αστός,
               ο σεβαστός κι ο θαυμαστός
               άξιος δικός σου είμαι βλαστός''.

Γέρος:   - ''Χαίρομαι που προφήτης         
               δεν ήμουν... τότε που αλήτης
               έλεγα πως θα γενείς
               και οίκτο εσύ θα προξενείς...

               Μα, άξια πολέμησες θηρία
               και για αυτό στην ανεργία
               ύπουλα και με μαεστρία
               σε ρίξαν... 
                       κι έγινε δικό τους βάρος,
               εκείνο το περίσσιο θάρρος,
               πούχες εσύ, και τη φωνή
               όπως κανείς, ''για να τα πει'',
               γνωρίζοντας την κάθε φάτσα,
              που λυμαινότανε  τη πιάτσα,
              και φρόντιζε από ναυτικούς
              να τα μασά... σε ζοφερούς
              ή και σε καλούς καιρούς...

              Ξεμπρόστιασες παιδί μου ήδη,
              από αυτούς, κάθε σκουπίδι,
              που τό 'παιζαν και ''καθώς πρέπει",         
              από την ακτή Τζελέπη
              ως Λεμονάδικα και πέρα,

              απ' όταν βλαστήμησες τη μέρα
              που της ζωής κτύπησες ξέρα*.              *ύφαλος

              ... κι όπου με τα γκαζάδικα,
              πήγε η ζωή σου άδικα''.
_______________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". Βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 3 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga_____________________________________________________________________

πηγή

  Utopia