Σαν κωπηλάτης σε γαλέρες

εκεί που άφησα 

τα κομμάτια 

της ζωής μου

Άντε να Λύσουμε

"Πριν λύσουμε κάβους, νιώθω την ανάγκη να ενημερώσω τους αναγνώστες, όσους αποφασίσουν να «μπαρκάρουν» με τη φαντασία τους στα «δικά μας νερά», ότι τα κείμενα είναι αυθεντικά. 
Δεν έχουν χτενιστεί.   Δεν είναι ωραιοποιημένα. 
Δεν είναι «καθώς πρέπει».   Δεν είναι λογοκριμένα.  
‘Ισως να μην είναι κοινωνικώς αποδεκτά, αλλά, αυτό είναι το λεξιλόγιο της καθημερινότητας των ναυτικών, άμεσο, ζωντανό, λαϊκό, αλουστράριστο….. 
Κάποιοι θα το έλεγαν χυδαίο, που μπορεί να κάνει «να κοκκινίσουν μερικές κυρίες».....
Πολλά είπα.... 
Άντε να λύσουμε.  Καλό ταξίδι.    Οδυσσέας

       Παν' στη Γαλέτα*
  
            

Για να γράψω το βιβλίο

ξαναμπήκα μες το πλοίο,

με βαλίτσα το μυαλό μου

και κρυφά απ’ τον εαυτό μου

κοίταξα προς τα κατάρτια.

Μπερδεμένα είδα στα ξάρτια

τα παλιά τα ονειρά μου,

που στη νιότη τη δικιά μου

έκανα μες τα σκοτάδια,

δώδεκα-τέσσερις... στη βάρδια.

Τελικά γύρισα πίσω

σ' ότι πίστευα, πως μισούσα.

Δεν μπορώ να τ’ εξηγήσω

λες κρυφά να τ’ αγαπούσα ?

Κάτι πρέπει νάχω πάθει

και διαπιστώνω μ’ απορία

πως ότι φρόντισα κ’ εχάθη

είναι μία ιστορία,

που έπρεπε να διηγηθώ,

για τον κακό μου τον καιρό

με τις καρικατούρες,

κείνες τις ξεχασμένες μούρες,

που σαν βογκούσαν τσαμαδούρες

με την ομίχλη στο «Ίνγκλις τσάνελ»,*                *English channel

όλο το ελεεινό το πάνελ

φανερωνότανε μπροστά μου,

κι ευθύς σφιγγόταν η καρδιά μου,

"μόνιμα" πια τα βάσανά μου.

Συνήθισα στη καταδίκη

- ούτε κάν…. πέρασα  δίκη -

σαν κωπηλάτης σε γαλέρες,

παρέα μ’ άτιμους και λέρες,

μα και νοικοκυραίους,

και φίλους που έκανα ωραίους.

Όταν δεκαετίες φύγαν,

μαζί με μένα κι άλλοι είδαν

με έκπληξη πως ναυτικός

έγινα εγώ πια τελικώς.

Μερικοί μάλιστα απορούσαν

γιατί τα χρόνια όπως περνούσαν

απέκτησα την εμπειρία

να κουμαντάρω έτσι τα πλοία.

Έκτοτε,  στη τρικυμία

μούλεγαν  "πιάσ' το τιμόνι"...

αυτός που εξουδετερώνει"

λέγαν, "την λύσσα των κυμάτων".

Το έμαθα εξ αγραμμάτων

ναυτών…  και όχι σπουδαγμένων

καθηγητών μου,  τρελαμένων,

πού 'ναι  εκλεκτοί κατεστημένων,

πολλών δε, παραθυροδιορισμένων.

Κι άλλο μυστήριο όμως συνέβη.

Γέφυρα,*  μια μέρα  είχα ανέβει                 *πιλοτήριο

και μύρισα εγώ τη στεριά,

πλησιάζουμε, τους είπα απλά,

είσαι τρελός λέν', είν’ μακριά…

Σε λίγο μούπαν  "κερατά

που τόξερες?   Για μια οργιά

θάχαμε πέσει στα ρηχά…"
  ____________________________________

   

*  Γαλέτα: το πιο ψηλό σημείο του καραβιού 

   

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". Βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 2/ e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

πηγή

  Utopia