Ιονέσκου, Οι λαοί έχουν ανάγκη τον φόβο για να κυβερνηθούν ?

Δεν είμαι ο μόνος που λέει πως ο κόσμος έγινε αβίωτος. Οι λαοί παραληρούν. 
Οι άνθρωποι ξεπέρασαν ακόμα και τα όρια της αγένειας. Δεν υπάρχει πλέον επιλογή ανάμεσα σ' αυτή ή την άλλη αιτία. Ο γενικευμένος τρόμος που βιώνουμε κάνει τους πιο ευαίσθητους ανίκανους να υπομείνουν αυτό το τεράστιο φορτίο. Φθάνουν στο χείλος της αυτοκτονίας, εκτός αν τους σκοτώσουν. Οι άλλοι, οι πιο δυνατοί, ζουν μέσα στον τρόμο σαν μέσα στο στοιχείο τους, φυσικά και φυσιολογικά -όντως, αυτό είναι φυσικό και φυσιολογικό. Η ειρήνη και η πραότητα είναι αφύσικες. Ανάμεσα, όμως στους πιο δυνατούς συγκαταλέγονται οι πολιτικοί, οι φανατικοί, οι δολοφόνοι, οι σφαγείς.

    "Ο καιρός των δολοφόνων θα έρθει", προφήτευσε ο Ρεμπώ. Ο φονιάς, ο δολοφόνος είναι το ομολογημένο ή ανομολόγητο ιδανικό για πολλούς από μας. Έχουν λεχθεί τόσα και έχει τόσο δικαιολογηθεί η βία, ώστε να τη τώρα πανίσχυρη, ανίκητη.
Έχει κατακριθεί πολλές φορές η καταπιεστική βία, η βία της εξουσίας -πιθανώς αποκρουστική, είναι όμως η πιο γλυκιά.

    Δεν μπορώ πλέον να διαβάσω εφημερίδες, δεν μπορώ πλέον να ακούω ειδήσεις, όλα αυτά με γεμίζουν φρίκη. Αλλά είμαστε είδωλα: μένω έκπληκτος όταν αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ με τραβούν οι ταινίες βίας. Σίγουρα υπάρχει μέσα μου, όπως και μέσα στον καθένα μας, ο φόβος και η αγάπη του τρόμου. Ίσως μέσα μου υπερισχύει η απέχθεια για τη βία, η απέχθεια για το έγκλημα. Γιατί αλληλοσκοτώνονται οι άνθρωποι; Δεν θα πεθάνουν όλοι έτσι; Ο άνθρωπος που σκοτώνει τον άλλο είναι σαν να σκοτώνει τον ίδιο τον εαυτό του. Ο θρίαμβος της βίας είναι θρίαμβος της αυτοκαταστροφής. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί πλέον να υποφέρει τον εαυτό της.

Αναρωτιέμαι με τρόμο αν οι λαοί μπορούν να κυβερνηθούν με άλλο τρόπο, εκτός από το φόβο. Αυτό κάνουν οι ισχυρές κυβερνήσεις στην Ανατολή, όπως και στη Δύση. Αναρωτιέμαι με ντροπή και τύψεις μήπως τα γκουλάγκ είναι αναπόφευκτα. Προφανώς ο κόσμος είναι κακός, αυτό είναι περισσότερο από προφανές. Ή, ίσως, άσχημα φτιαγμένος, άσχημα κατασκευασμένος. 

    Οι Γνωστικοί πρέσβευαν πως ο Θεός δεν είναι ο αληθινός δημιουργός του κόσμου. Δημιουργοί πρέπει να ήταν δαίμονες ή έκπτωτοι άγγελοι που έκλεψαν κάποια κατασκευαστικά μυστικά από το Θεό και επινόησαν, έφταιξαν αυτόν τον κόσμο χωρίς τη θέληση του Θεού ή ακόμα κι ενάντια στο θέλημά Του. 
Ο κόσμος, όντας κακός, είναι φυσικό να μας διεγείρει να τον αλλάξουμε, γίνεται δημιουργία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι, όμως, τον καθιστούν ακόμα χειρότερο. Από αλλαγές σε αλλαγές, οι κοινωνίες έγιναν πιο φρικτές από τη φρίκη, πιο μισητές από το μίσος. 

   Αυτοί που θέλησαν και θέλουν πάντα, ή αυτοί που ισχυρίζονται ότι θέλουν να αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη, αποκαθιστούν μόνο την εκδίκηση και την τιμωρία. 
Αυτοί που ισχυρίζονται πως επιθυμούσαν να βασιλεύει η ελευθερία έκαναν να βασιλεύει η δικτατορία και ο τρόμος. Θέλουμε να φέρουμε στ' αλήθεια το Καλό, ή μήπως επιθυμούμε το Κακό χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε συνειδητά; 
Όλα είναι παράλογα. Οι βαθιές μας επιθυμίες είναι ανεξερεύνητες. Δυσπιστώ απέναντι σε αυτούς που θέλουν να σώσουν τον κόσμο.
_________________________________________________
Ευγένιος Ιονέσκου - "Η Ελεγεία ενός Παράλογου Κόσμου"


* Ευγένιος Ιονέσκο, Γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας από Ρουμάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, στις 26 Νοεμβρίου του 1909, αλλά πέρασε την παιδική του ηλικία στη Γαλλία. Επέστρεψε όμως πάλι στη Ρουμανία με τον πατέρα του το 1925, μετά το διαζύγιο των γονιών του. Μετά τις σπουδές του στο κολέγιο, σπούδασε Γαλλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου από το 1928 ως το 1933 και έγινε καθηγητής της γαλλικής γλώσσας.
Το 1938 επέστρεψε όμως πάλι στη Γαλλία με τη σύζυγό του Ροντίκα Μπουριλεάνου και την κόρη τους, προκειμένου να τελειώσει τη διδακτορική του διατριβή. Κατά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 βρισκόταν στη Γαλλία. Παρέμεινε στη Μασσαλία κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ μετά το 1944 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.
 
Ένας θεατρικός συγγραφέας που καθόρισε την ταυτότητα του θεάτρου του παραλόγου. 
Στον χώρο του θεάτρου εμφανίζεται το 1950 με τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια». Για το έργο του αυτό έλεγε: 

«O αυτοματισμός της γλώσσας, η συμπεριφορά των ανθρώπων, το να μιλάμε για να μη λέμε τίποτα, να μιλάμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε προσωπικό, μου αποκάλυπτε την έλλειψη εσωτερικής ζωής, το μηχανισμό του καθημερινού, τον άνθρωπο που πλέει μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον, το ότι δεν ξεχωρίζουμε πια τίποτα».

 
Ακολουθούν τα καινοτόμα έργα του Ιονέσκο, θεατρικά μονόπρακτα, «Το Μάθημα» (1951), «Οι Καρέκλες» (1952). Το 1959, παρουσιάζεται το έργο του «Δολοφόνος χωρίς αμοιβή», όπου πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά ο κεντρικός του ήρωας, Μπερανζέ, ο οποίος εμφανίζεται σε μια σειρά έργων του (Ρινόκερος, Ο βασιλιάς πεθαίνει, Ο πεζός στον αέρα). 
Ο Μπερανζέ αποτελεί μια σχεδόν αυτοβιογραφική φιγούρα, η οποία εκφράζει την απορία και την αγωνία του Ιονέσκο για την παράδοξη πραγματικότητα.
Όπως περιγράφει η βιογράφος του Deborah B. Gaensbauer, κατά την παιδική του ηλικία είχε μία εμπειρία η οποία, όπως υποστήριζε, επηρέασε καθοριστικά την αντίληψή του για τον κόσμο: 

«Περπατώντας στην καλοκαιρινή λιακάδα σε ένα επαρχιακό χωριό κάτω από ένα έντονο μπλε ουρανό, ο Ιονέσκο άλλαξε ριζικά από το φως. Τον διαπέρασε ξαφνικά ένα αίσθημα έντονης φωτεινότητας, ένα αίσθημα ότι αιωρείται και ταυτόχρονα ένα αίσθημα έντονης ευεξίας. Όταν ‘επέστρεψε’ στο έδαφος και το ‘φως’ εξαφανίστηκε, είδε ότι συγκριτικά ο πραγματικός κόσμος ήταν σάπιος, γεμάτος διαφθορά και ανούσια επαναλαμβανόμενη δράση». 
  

Ήταν η εποχή με την προσωπική του συνειδητοποίηση ότι ο θάνατος έρχεται για όλους στο τέλος και μεγάλο μέρος του μετέπειτα έργου του, αντικατοπτρίζει αυτή την εμπειρία και δείχνει μια αποστροφή για τον απτό κόσμο, δυσπιστία στην επικοινωνία, ενώ εκφράζει και την αίσθηση ότι ένας καλύτερος κόσμος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής.
Ο Ιονέσκο έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1970, ενώ κέρδισε πολυάριθμα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Έφυγε από τη ζωή στις 28 Μαρτίου 1994.


   Ουτοπία