Φωτίζοντας το συναίσθημα του φόβου, το παρατηρούμε και το γνωρίζουμε

Η αγάπη είναι μεγαλειώδης. Αξίωμα; Ναι, Η Αγάπη είναι τόσο μεγαλειώδης που αγκαλιάζει το …όλον .. 

Το όλον κάτω από την επίδραση της, καταρρέει και αναγεννάται, κινείται και μεταλλάσσεται.

Tο φως και το σκοτάδι υποκλίνονται στη δημιουργική αυτή δύναμη.  Αγκάλιασε το….. σκοτάδι

Μπορεί να ακούγεται περίεργο,  ίσως, όμως η αλήθεια είναι, ότι αυτή η ''εσωτερική κίνηση'' είναι και η πιο ουσιαστική, σε σχέση με την αυτογνωσία μας

Το να μπορέσουμε δηλαδή να αγκαλιάσουμε και να
αποδεχτούμε τον εαυτό μας, έτσι όπως πραγματικά
είναι, μαζί με όλα τα ''σκοτεινά του σημεία'' που έχομε
θαμμένα βαθιά στον ψυχισμό μας.

Αν φανταστούμε τον εαυτό μας να εισέρχεται μέσα σε
ένα σκοτεινό δωμάτιο, το πρώτο πράγμα που θα
κάναμε ήταν να ανάψουμε ένα φως

Διότι πρέπει να γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα στο
δωμάτιο, αν υπάρχει κάτι μπροστά μας, κάποια τρύπα
ίσως, πως είναι ο χώρος, τι είδους αντικείμενα
περιέχει, το μέγεθος του χώρου, πιθανές παγίδες κλπ.
Ο φόβος, η ανησυχία, και το ένστικτο επιβίωσης μάς
υποχρεώνει να αναζητήσουμε, και να ανάψουμε ένα φως.
Μια απόλυτα φυσιολογική αντίδραση και το σκοτάδι εξαφανίζεται !!

Τι είναι όμως τελικά 
το σκοτάδι;

Είναι το σκοτάδι, το άγνωστο; 
το άγνωστο, από στιγμή σε στιγμή; 
είναι το ανεξήγητο; 
το απόκρυφο;
Ο νους και η μηχανική φαντασία έχουν φτιάξει ένα σωρό φανταστικές και αλλόκοτες μορφές, εξωπραγματικές που κατοικούν μέσα σε αυτό, έχουν γεμίσει οι βιβλιοθήκες από ιστορίες, και μυθιστορήματα που σχετίζονται με το άγνωστο, με το παράξενο, και το σκοτάδι.

Και φυσικά ο άνθρωπος το φοβάται, και το αποφεύγει.
Είναι αυτό το οποίο ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να γνωρίζει, απαγορευμένες σκοτεινές περιοχές, που ο νους δεν μπορεί να εξηγήσει και να ερμηνεύσει, είναι φυσικά και ο θάνατος ο μεγάλος άγνωστος !

Μόνο στα παραμύθια θα διαβάσουμε για ηρωικούς ιππότες, οι οποίοι αψηφούν τον θάνατο,τον κίνδυνο και τα σκοτάδια, για να εισβάλουν σε απαγορευμένες περιοχές όπου εκεί κατά περίεργο τρόπο , είναι πάντα κριμένο κάτι πολύ σημαντικό.

Άλλες φορές απελευθερώνουν την αγαπημένη τους, ή ανακαλύπτουν κάποιο θαυμαστό θησαυρό, μια βαθιά γνώση, ή το ελιξίριο της ζωής.  Περίεργο !
Όλοι οι ήρωες κατεβαίνουν στην κόλαση τους και στα σκοτάδια, για την γνώση, ο Ηρακλής, ο Δάντης Αλιγγέρη, 

ο Ιησούς.

Το σκοτάδι σε σχέση με τον εαυτό μας είναι αυτά τα οποία δεν μπορούμε να αποδεχτούμε, τα σκοτεινά και άγνωστα σημεία μας, απομονωμένα και καταχωνιασμένα στα σκοτεινά βάθη του ψυχισμού μας.
Αυτά τα οποία βρίσκουμε χίλιους τρόπους και προφάσεις για να τα κρύβουμε ακόμα και από τον εαυτό μας, αλλά και αυτά που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε ότι ίσως μπορεί να υπάρχουν.

Όμως ευτυχώς οι συνάνθρωποι μας και τα γεγονότα της ζωής, έρχονται μπροστά μας καθημερινά, και μας αποκαλύπτουν αμείλικτα όλα αυτά τα καταχωνιασμένα. Όλα αυτά  τα οποία είμαστε ψυχολογικά, αλλά δεν αποδεχόμαστε.

Σε κάθε τι που συμβαίνει, σε κάθε γεγονός, σε κάθε πρόσωπο, βλέπουμε τον εαυτό μας …
Δεν μπορούμε να δούμε ποτέ κάτι άλλο εκτός από αυτό που εμείς είμαστε, και σίγουρα έχομε μέσα μας …. ο κόσμος είναι ο καθρέπτης μας!   Είμαστε ο κόσμος!

Τελικά το σκοτάδι δεν είναι παρά η ίδια μας η άγνοια για τον εαυτό μας, αλλά και για όλα όσα μας περιβάλουν.
Ο νους ''αισθάνεται'' ασφαλής στο γνωστό, στο γνώριμο, στο ορατό και στο απτό.

''Αισθάνεται'' ανασφάλεια φόβο και ανησυχία, σε αυτό που δεν καταλαβαίνει, σε οτιδήποτε το ανεξήγητο είτε αυτό είναι ένας θόρυβος από το περιβάλλον, ή ένα παράξενο γεγονός, ή είναι ένας ανεξήγητος σωματικός πόνος, οτιδήποτε μας βγάζει από την ασφάλεια μας, και τα όρια μας, ή και ακατανόητες σκέψεις και συναισθήματα που αναβλύζουν στον ψυχισμό μας και μας ταράζουν.

Το σκοτάδι είναι το κομμάτι του εαυτού μας που έχουμε απομονώσει. Είναι το κομμάτι του εαυτού μας που έχουμε εξορίσει. Προσπαθούμε να κρατιόμαστε μόνο από το γνωστό και το σίγουρο, που το θεωρούμε γνώση και φως.

Όμως, είμαστε όλα αυτά μαζί, και αυτό που θεωρούμε σκοτάδι, και αυτό που θεωρούμε φως, και είναι δίκαιο να τα αγκαλιάσουμε και τα δυο.

Το φως, το γνωστό δηλαδή, το αγαπάμε, μας αρέσει, αισθανόμαστε ασφάλεια και το αποδεχόμαστε,

Όμως το ερώτημα είναι πως μπορούμε να αγκαλιάσουμε και το σκοτάδι ?  Μπορούμε να το αποδεχτούμε έτσι όπως είναι ? σαν σκοτάδι ? μπορούμε να ''αποδεχτούμε'' τον εγκληματία, τον κλέφτη, τον πόρνο, μπορούμε να αποδεχτούμε την αρνητικότητα που υπάρχει στον κόσμο την ασχήμια ?

Όχι θα πούμε, και δεν θα έχουμε και άδικο, διότι εμείς δεν είμαστε όλα αυτά.
Μήπως όμως τελικά είμαστε όλα αυτά, και απλά δεν το λέμε, ή το κρύβουμε και από τον εαυτό μας, φορώντας τον τήβεννο του δίκαιου, του τίμιου και αγνού ανθρώπου ? ?

Μήπως απλά και μόνο δεν μας δόθηκε η ''ευκαιρία'', ή δεν βρεθήκαμε στις ανάλογες συνθήκες, για κάποιο λόγο ώστε να κλέψουμε, να πορνεύσουμε, ή να εγκλιματίσουμε ?

Πιθανόν δεν θυμόμαστε τι ήμασταν, και τι κάναμε σε προηγούμενες υπάρξεις που ζήσαμε, σε άλλους χρόνους και χώρους. Όλα αυτά τα ψυχολογικά στοιχεία, και πτυχές που δημιουργήσαμε στις προηγούμενες ενσαρκώσεις μας, είναι παρόντα και καλοθρεμμένα στην παρούσα ζωή μας, και σίγουρα πολλά από αυτά δεν είναι ότι καλύτερο.
ο κόσμος είναι ο καθρέπτης μας!! είμαστε ο κόσμος.!!

Παρατηρώντας τον εαυτό μας με ειλικρίνεια, μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά ψυχολογικά στοιχεία που κατηγορούμε και καταδικάζουμε σε άλλους ανθρώπους.

Ο προορισμός μας είναι να είμαστε κυρίαρχοι όλων αυτών των στοιχείων του ψυχισμού μας τόσο αυτών που θεωρούμε καλών και φωτεινών, όσο και των κακών και σκοτεινών.

Η απάντηση λοιπόν είναι ότι μπορούμε να ''αγκαλιάσουμε το σκοτάδι'', όταν πρώτα το αποδεχτούμε, και σταματήσουμε να το μαχόμαστε σαν κάτι εχθρικό και ξένο από εμάς, όταν σταματήσουμε να το φοβόμαστε, και σταματήσουμε να ανησυχούμε για το τι μπορεί να κρύβει μέσα του .

Αυτός ο οποίος σχολιάζει και φαντάζεται είναι ο νους, όμως ο νους δεν μπορεί να έχει άποψη για το άγνωστο, και για αυτό το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει, για κάτι το οποίο
δεν γνωρίζει… και έτσι ψεύδεται …είναι ένας μεγάλος ψεύτης.

Ο νους αντιδρά έτσι διότι κυριαρχείται από την πτυχή της ανησυχίας και του φόβου, και σκέφτεται παράλογα και αφύσικα και φανταστικά πράγματα.

Έτσι είναι προγραμματισμένος, να μας αποτρέπει από την βαθιά γνώση του εαυτού μας, κρατώντας μας πάντα στο επιφανειακό, στο εξωτερικό, και στην ψευδαίσθηση.

Και τον πιστεύουμε, διότι ταυτιζόμαστε με αυτόν, και διότι νομίζουμε ότι δεν έχουμε κάτι άλλο ….
Και όμως έχουμε !   την επίγνωση !  θυμηθείτε το νούμερο 9 των Ταρώ, αναπαριστά έναν ερημίτη που κρατάει ένα φανάρι [του Ερμή του τρισμέγιστου] είναι καλυμμένος μέχρι το κεφάλι με ένα μανδύα [του Απολλώνιου], κρατάει μια ράβδο [των βασιλιάδων]  και περιφέρεται μόνος φωτίζοντας την νύκτα.

Το φανάρι συμβολίζει την ανώτερη γνώση [επίγνωση]
η οποία φωτίζει με ένα καινούριο τρόπο ακόμα και τα πιο
γνωστά πράγματα.  

Φωτίζει στον ψυχισμό του ανθρώπου, και του δίνει την πληροφορία και την γνώση πέρα από τα φαινόμενα.

Ο μανδύας είναι η ικανότητα του συνειδητού ανθρώπου να
απομονώνεται ακόμα και στο μέσον ενός θορυβώδους
πλήθους, να κινείται μέσα σε αυτό, και να ενεργεί, ή να
σιωπά και να προσαρμόζεται ανάλογα με την θέληση του.

Η ράβδος είναι η κυριαρχία. Έτσι η φράση ''αγκάλιασε το σκοτάδι'', επίσης σημαίνει να έχομε επίγνωση, να κρατάμε δηλαδή αναμμένο ''το φανάρι'' και να αγκαλιάζουμε
τον εαυτό μας χωρίς κρίση, έτσι όπως πραγματικά είναι
με όλο αυτό που θεωρούμε φως και σκοτάδι, καλοσύνη
και αρνητικότητα.

Να είμαστε καλυμμένοι με ''το μανδύα'' του Απολλώνιου ώστε να μην επηρεαζόμαστε και να μην ταυτιζόμαστε από τα γεγονότα της ζωής και από την ακατάσχετη φλυαρία του νου σχετικά με το σκοτάδι και το άγνωστο.
Και να έχουμε την κυριαρχία [ράβδος], για να κατέχουμε την ψυχολογία μας.
[Αυτό είναι επίσης η διαχείριση του νόμου του εκκρεμούς, η πέμπτη αρχή του Κυμβάλειου]

Ο φόβος που αισθανόμαστε κάποιες φορές δεν είμαστε εμείς.  Ο φόβος δεν είναι το ''εγώ είμαι''  ο φόβος είναι μια ψυχολογική πτυχή που δημιουργήσαμε κάποτε βαθιά μέσα στον χρόνο είναι ένα ψυχολογικό καθεστώς που  αποδεχτήκαμε από άγνοια, και που επίσης έχουμε εμείς επιβάλει στον εαυτό μας για λόγους ασφαλείας ίσως, και φυσικά μπορούμε να το αλλάξουμε

Όταν αισθανόμαστε φόβο και ανησυχία σημαίνει ότι ταυτιστήκαμε με αυτές τις πτυχές οι οποίες με αφορμή ένα δραματικό εξωτερικό γεγονός, ή μια αρνητική σκέψη που τριγυρνάει στο μυαλό μας, βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλωθούν και να ελέγχουν το συναισθηματικό μας κέντρο.

Και αυτό συνέβη διότι δώσαμε προσοχή και αξία, ''ταυτιστήκαμε'', με την διανοητική φλυαρία, ή με το εξωτερικό γεγονός. Ξεχάσαμε δηλαδή τον εαυτό μας, το ''εγώ είμαι''.

Με αποτέλεσμα να βλέπουμε τον κόσμο και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, μέσα από τα μάτια του φόβου που μας κυριαρχεί την δεδομένη στιγμή.

[διανύουμε μια περίοδο όπου ο φόβος και η ανασφάλεια διαμοιράζεται στους ανθρώπους με χιλιάδες τρόπους.
Μην επιτρέπουμε την οπτική που μας επιβάλουν εξωγενείς παράγοντες.  Να έχουμε εμπιστοσύνη, και μάλιστα ΑΚΛΟΝΗΤΗ σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που επιλέγουμε να ζήσουμε.]

Το ''εγώ είμαι'' δεν φοβάται …. Το ''εγώ είμαι'' μπορεί να χρησιμοποιήσει το συναίσθημα του φόβου, να το φωτίσει, να το παρατηρήσει, να κινηθεί μαζί του και να το γνωρίσει.

Το ''εγώ είμαι'' θα κυριαρχήσει, θα αγκαλιάσει την ανθρωπινότητα, την προσωπικότητα, που τρέμει από ανασφάλεια, αγωνία, και μπροστά στο φόβο του θανάτου
Και η ανθρωπινότητα θα αντιληφθεί αυτήν την πνευματική προστασία και κυριαρχία του εγώ είμαι, και στη θέση του φόβου θα αναβλύσει κάτι άλλο …ίσως αρχικά μια συγκίνηση…..και κατόπιν…

Μια βαθιά κατανόηση πολύ προσωπική για το τι συμβαίνει, μπορεί να αναβλύσει πολύ αγάπη για όλα και για τα πιο απλά πράγματα που είναι γύρω μας και τα οποία παίρνουν
ξαφνικά μια άλλη διαφορετική ψυχολογική ''αξία'' στη ζωή μας.  Το φως είναι η γνώση. Το σκοτάδι είναι η άγνοια.

To να αποδεχόμαστε και τα δυο, και να είμαστε κυρίαρχοι και των δυο μπορεί να συμβεί μόνο με την αγάπη ….
Πόσο αγάπη μπορούμε να δώσουμε, σε αυτό που μας βασανίζει, που μας ανησυχεί, που φοβόμαστε, που αποφεύγουμε, που αγνοούμε ?

Ας δοκιμάσουμε να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι τώρα !  Όσο πιο πολύ αγάπη μπορούμε να έχομε τόσο πιο πολύ ''κυρίαρχοι'' είμαστε.

ΠΗΓΗ

Utopia