Αυτός που πίστευε σε ιδανικά...

Ήξερα ένα νέο κάποτε…

20 χρονών…

Πίστευε σε «ιδανικά»…

Έτσι έμαθε… 

Πατρίδα… Θρησκεία… Οικογένεια…
‘Ήθελε να αφιερώσει την ζωή του στο πιο «ύψιστο» από αυτά… Έτσι το έβλεπε…

Και το έκανε… Μπήκε στην «Σχολή»…

Ένας χρόνος «εκπαίδευση»… 

Στην «τέχνη» του «πολέμου»

Μετά, ένας χρόνος εκπαίδευση και 

διδασκαλία…

Στους καινούριους «θεματοφύλακες»…
Μία μέρα, έπρεπε να πάρει μερικούς, να πάνε να «σκάψουν» την γη, για «εκπαιδευτικούς» λόγους…
Φτυάρια, αξίνες, τσάπες… Στην πλάτη… Στη γραμμή…

-«Πάμε παιδιά…»
-«Που πάτε έτσι καφενεία;» Ακούστηκε η φωνή ενός «ανωτέρου»…
-«Με βήμα!!!»
-«Μα μπορεί να τραυματίσει κάποιος αυτόν που ακολουθεί, αν του πέσει κατά λάθος το εργαλείο που κουβαλά…» απάντησε ο νέος…

Τιμωρία…  4 βράδια σ’ ένα κελί 2Χ3… Για «εκπαιδευτικούς» λόγους…  Στέρηση «ελευθερίας»…
«Ας είναι», σκέφτηκε… Καλύτερα εγώ, παρά ένας φίλος με χτυπημένο κεφάλι, ή πόδι…

20 χρόνια μετά… Το «κελί» μοιάζει μακρινή ανάμνηση…

Τα «ιδανικά» χαθήκανε στην διαδρομή… Ανάμεσα στα ψέματα των εκφραστών τους…
Ανάμεσα στα «ερείπια» μιας γκρεμισμένης χώρας και στα γεμάτα από νέους ανθρώπους νεκροταφεία της, για την «αγάπη» του «Θεού»…

Και των δυο «Θεών» που τους έκαναν να πιστεύουν ότι τους χώριζαν…  Ανάμεσα από τα εκάστοτε «βολέματα» της ίδιας του της οικογένειας…

Και τώρα, είναι «ελεύθερος», από «ιδανικά»…
Αλλά κατάλαβε ότι τελικά, όσο πιο ελεύθερος πιστεύει ότι είναι, τόσο πιο σκλαβωμένος είναι…

Γιατί μπόρεσε και είδε τα πραγματικά «δεσμά» του…
Τα αόρατα…  Αυτά που δεν βλέπει, δεν αισθάνεται, δεν νιώθει κανείς…  Τα «δεσμά» του νου…

Αυτά, που καθορίζουν τα πάντα…  Που δίνουν αξία στα πάντα…  Που δημιουργούν «Θεούς», «Κράτη», «Συμπεριφορές» και άσχετες με την πραγματικότητα, ανάγκες…

Και άρχισε να φωνάζει…  Γιατί οι «φωνές», είναι οι σκέψεις τους…
Οι «φωνές», είναι οι Παγκόσμιες και Διαχρονικές Αξίες της «Ελευθερίας» της «Ειρήνης» της «Υγείας» της «Αξιοπρέπειας» και του «Περιβάλλοντος», που ουρλιάζουν μέσα στο φουρτουνιασμένο από την ζωή μυαλό του…

Γιατί κανένα «κελί»δεν θα μπορέσει να φυλακίσει ποτέ τον ανθρώπινο λογισμό… 

Άλλωστε δεν φοβάται πια τα «Κελιά»…

Ήρεμος ψάχνει μ’ ένα φανάρι στους δρόμους την μέρα…
Γι’ άλλους «ανθρώπους»…

πηγη

  Utopia