Γιοκοχάμα - Κρήτη

Οι Εννιά Φέτες ψωμί

Φεύγοντας απ' τη Γιοκοχάμα
μιά εντολή πήρανε θάμα,
για να ποδίσει* το καράβι                                                  *να πάει
στη Κρήτη, για να παραλάβει 
το μπόνγκερ* του, να τροφοδοτηθεί,                                 *καύσιμα
να πάει μετά Αμερική.                                                                                   

Να δούνε το κουβαλητή
στη Κρήτη, πάν' όλοι μαζί
συγκινημένοι που θαρθεί,
αν και θα ήταν για μια ώρα,
μα κάτι είν' κι αυτό για τώρα.. 

Είχε δυό χρόνια να φανεί....

Μια κάμαρα που ούτε στροφή
δεν έπαιρνε κανείς αν μπει, 
γεμάτη μ’ όλα τα αγαθά !

Πάρτε ότι θέτε λέει παιδιά...
«Φορτώθηκαν για τα καλά.... !» 

Στο τελωνείο του Πειραιά
πήγαμε όλοι, κι η γιαγιά.

Σερβίτσια "μέιντ ιν Τζαπάν",
μαζεύτηκαν πολλοί,  κοιτάν, 
παιχνίδια, δώρα, μηχανές,
ότι τραβάει η ψυχή... που λες.

Σκέφτηκα, δίκιο ήταν λοιπόν
που το επάγγελμα αυτών, 
των προνομιούχων ναυτικών,
 ήτανε πόθος των παιδιών !

Έφεραν δώρα ένα σωρό.


Όλοι χαρούμενοι εδώ,
οι μοιρασιές...?  Ένας χαμός.

Όμως, πού νάν’ ο Ναυτικός ? 

Το πλοίο λύνει βιαστικά
εκείνα τα χοντρά σκοινιά.

Την προκυμαία αυτός κοιτά,
και ένα δάκρυ του κυλά
που το σκουπίζει στα κρυφά,
να πάει στη βάρδια βιαστικά...

Δεν πολυνοιάζεται κανείς.

Είπαν γι αυτόν:  Τι ευτυχής !

Δεν υποψιάστηκε ουδείς,
πως δυστυχώς,  ειν’ δυστυχής......


Ήταν, 
          απ’ τον πόλεμο μετά,*                                   *1950    
ακόμη εμφύλιος κρατά,
φτώχεια μα και κακομοιριά.

Η πείνα είναι γενική,
κι η οικογένεια δυστυχεί....

Δεν μένει τίποτ' άλλο πιά...

Διέξοδος...;  Η ξενιτειά !

Κατουρημένες, και πολλές,
που θα φιλήσει αυτός, ποδιές, 
για να μπαρκάρει.  Επειδή...

....λέει,  "Καλύτερα θα βρει 
απ’ τις εννιά* φέτες ψωμί..."                                *είχε εννεαμελή οικογένεια
- μία προς έναν αντιστοιχεί -
δελτίο 'χαν στη Κατοχή.
και πέρασαν χρόνια πολλά
για μέρες μ’όλα τα καλά. 

Φεύγει λοιπόν καμιά φορά
και όπως διηγιότανε μετά, 
όλη τη νύχτα μασουλά
σαν βρήκε άφθονα φαγιά... 

Απ’ τις πατάτες με τ' αυγά...
μέχρι ζαμπόν, θαλασσινά...
κι ότι  στερούνταν γενικώς
η οικογένεια και αυτός.

Με λαμαρίνες θα "ενωθεί" !
Νέα οικογένεια είν αυτή !

Χρόνια αγωνίζεται σκληρά,
στέλνει συνέχεια αυτός λεφτά. 
Ξέρει, η οικογένεια δυστυχεί
και πάντα η σκέψη του είναι εκεί. 

Στο παιδικό μου το μυαλό,
τον εζωγράφισα εγώ 
σαν άγγελο προστάτη,
 σ' ανάγκη μου υστάτη...

Μεγάλωσα...   Θαλασσινός
θα γίνω,  όπως κι  αυτός !
Θα μου πληρώσει τις σπουδές,
κι  άλλες,  ανάγκες  μου πολλές.

Θα με μπαρκάρει συνεχώς
γιατί εγώ αγαπητός,
δεν ήμουνα στ’ αφεντικά,
ποτέ δεν μούδιναν δουλειά.

Θα γίνουμε σαν αδελφοί,
δεκαετίες πια μαζί,
και στον Περαία όποιος ρωτάει, 
.... ντουέτο, λέγαν, που δεν σπάει !

*  Σημείωση:  Στη Κατοχή ο πληθυσμός ετρέφετο με "δελτίο τροφίμων". Κάθε μέλος
    της οικογένειας εδικαιούτο μία φέτα ψωμί την ημέρα



Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". αυτοβιογραφικό έμμετρο έργο 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια  No 103 /  e-mail: od.heavilayias@yahoo.com / 

Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

__________________________________________________

πηγή

Album