Με τα αμπάρια νάν' τρυπημένα

Δέσαμε κάβους και μετά 
φερμάραμε* κουτούκια*.                                          *τεντώσαμε   * πλαινά σχοινιά   
Χρόνια χαράμισα μ' αυτά,            
αμέτρητα, ήταν τα χαστούκια ! "

Στα κύματα και στα θεριά,
στο πούσι*.... στη φουσκονεριά,                                      *ομίχλη
είπα να μη με περιμένουν,
πλέον δεν με αλυσοδένουν...

Φεύγω.... και δεν γυρνώ ποτέ
περνάει καιρός....   Σε καναπέ...
λέω, σας νίκησα θεριά,
δεν σας φοβάμαι στη στεριά.

Μπορεί, να πέσαν πια οι ανέμοι, 
μα ξαφνικά μες τη ρεστία,*                                                *φουσκοθαλασσιά        
δες.... με κτυπούν σαν λυσσασμένοι, 
μες στ’ όνειρά μου με μανία....
                                                                                                                 
Όνειρα άγρια, γεμάτα τρόμο, 
... με τα αμπάρια νάν' τρυπημένα...                                                                                     
τον σκοτωμένο βλέπω λοστρόμο... 
και πάν’ στα βράχια βλέπω εμένα !          
                                         
Αφιερώνεται στο φίλο μου Victor Ovalle M. Calle: AZAPA No 5693, Pob: El Golf. 
Antofagasta – CHILE




Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". αυτοβιογραφικό έμμετρο έργο 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια  No 103 /  e-mail: od.heavilayias@yahoo.com / 

Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

__________________________________________________

πηγή

Album