Σαν Έπεσαν του Ωκεανού τα Τείχη

Κρύφτηκα σε μία Τρύπα

Στη στεριά όταν εβγήκα,
στον παράδεισο είπα, ήρθα.
Αχ....  επιτέλους....  τον εβρήκα !

Με στεριανούς είπα, η παρέα,
θάναι εδώ πολύ ωραία !

Ρε τι πράμα αυτό που βρήκα ! ?

Κρύφτηκα σε μία τρύπα,
να μην μπορούνε να με βρούνε,
γιατί αλύπητα  χτυπούνε..

Δέρνονται και μεταξύ τους, 
στη Βουλή, και στην "αυλή τους",
τα μπατίρια, οι λεφτάδες,
οι τίμιοι και οι κλεφταράδες,
που βγάλανε όλοι τους τις μάσκες !

Εμείς οι ναυτικοί..... και βλάκες...
.... και αγαθοί 'μαστε πολύ,
απ' τη κλεισούρα στο "κελί",
νομίζοντας, όταν θα βγούμε,
"αγγέλους στεριανούς" θα βρούμε.

   ________________



Βρεθήκαμε πέντε απομάχοι.
Είπαμε πως πλάκα θάχει,
και πάμε σ’ ένα ταβερνάκι
που έπαιζε μπαγλαμαδάκι.

Τη θυμάμαι την ημέρα,
είχε φοβερό αέρα...

Μιλήσαμε για τους χαμένους,
ισόβια μπαρκαρισμένους
μέσα στο «αγύριστο» βαπόρι
που, προς..... ουρανό έχει πλώρη.

Θυμήθηκα και τον Γρηγόρη,
τον φίλο μου τον Μητροπάνο,
που με εφώναζε, "Ρε Πάνο..."
...και μου ξηγήθηκε εντάξει
σαν η σχολή μ’ είχε ρημάξει…

Στο φροντιστήριο, τον είχα ψάξει,
στο Φάληρο μου είχε κάτσει
ότι έμενε....  τον έχω χάσει...

Με πήγανε μέχρι πιο πάνω.

Ακτή Μιαούλη όταν φτάνω,
βλέπω και πάλι τα χαρτάκια*                     *ζητούνται ναυτικοί
όπου γυρεύανε "ναυτάκια".

Μουδιάσανε τα γόνατά μου,
οι κνήμες και τα δάκτυλά μου,
έτσι όπως μ’ έπιανε,  για μπάρκο
όταν κατέβαινα, στον Μάρκο,
εκείνον τον μεσίτη.... αλήτη
που έβρισα και προσεβλήθη....

Μετά, στο σπίτι για βαλίτσα,
ενώ σκεπτόμουνα τη γλίτσα
που θά ’πεφτα εγώ για μήνες...

Για λίγο ακόμη εν Αθήναις,
κι όσο κι αν έψαχνα για λύση
τόσο με πλάκωνε η θλίψη....

Ξέρεις τι είν’, σε λίγη ώρα           
να μπείς σε μία θερμοφόρα,*
στη τροπική τη χώρα,
που πάν' πετρελαιοφόρα,                         
και να μη δείχνουνε συμπόνια
στ’ αυτιά σου, δέκα ματσακόνια ?

Συνέχεια εσύ να κινδυνεύεις,
και σαν ηλίθιος ν’ αγναντεύεις
έναν ορίζοντα πάντ’ άδειο...
...κι ίσως,  ακούσεις απ’ το ράδιο,
κάνα σταθμό,  με λίγη τύχη....

Μα και το ράδιο θ' αποτύχει,
είν' απροσπέλαστα τα τείχη
του ωκεανού που περιβάλει...

.....  ίσως για να μη δουν το χάλι
και οι δικοί μου και οι άλλοι,
που από "σπουδαίο παλικάρι",
μ' έχει, η κάτω βόλτα πάρει.

Λέω και ξαναλέω πάλι...
"φτάνει... να σκύβω το κεφάλι"

         ____________


Ήταν φορές που μ’ είχαν διώξει
απ’ το καράβι κλοτσηδόν.

Ίσως αυτό, να μ’ είχε σώσει,
αν τόχαν κάνει, προ ετών
και έτσι και γω νάχα γλυτώσει..

Βέβαια, τους τύπους σαν και μένα,
ρίχνουνε "στα πεταμένα",
δεν τους γουστάρει μες τα πλοία...
η ναυτο-μπουρζουαζία... !

"Άχρηστος είν', για μας αυτός,
λένε,  πολύ "διεκδικητικός"...
δεν έχει θέση ανάμεσά μας,
μας δυσκολεύει στη δουλειά μας"

Στα φύλλα ποιότητος με βρίζουν...
ταραχοποιό με προσδιορίζουν.

"Βάρος της γης" θα με βαφτίσουν
κι έτσι θα με χαρακτηρίσουν.

Μα λέω, πάντα το "σωστό"....
Το "δίκαιο"  το διαλαλώ 
για μένανε και όλους τους άλλους,
κι ας έφερνε πονοκεφάλους.... !

__________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο 

του Οδυσσέα Ηβιλάγια  σελίδες 406 - 69 

e-mail: pmataragas@yahoo.com / 

Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga 

πηγή

  Ουτοπία