Παγόβουνα

B-15, B15A,  Παγόβουνα με όνομα,  Ανταρκτική

Το Β-15 μπήκε στη λίστα λόγω… του μεγέθους του!  Μέχρι πολύ πρόσφατα είχε καταγραφεί ως το μεγαλύτερο παγόβουνο αφού η έκτασή του έφτανε τα 11.000 τ.μ. (μεγαλύτερη κι από την έκταση της Χαβάης)…! 

Όμως το 2002 διαχωρίστηκε, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το Β-15Α , το οποίο είναι το μεγαλύτερο αντικείμενο που επιπλέει ελεύθερα παγκοσμίως. 

Στην περίπτωση αυτών των παγόβουνων το μέγεθος μετρά, γιατί ήταν τέτοιες οι συνέπειες από το διαχωρισμό του Β-15 που αρκετοί πιγκουίνοι πέθαναν καθώς δεν είχαν πλέον πρόσβαση στη θάλασσα.

Αυτό που κάνει το B-15… ιδιαίτερο, είναι η σημασία του για την οικολογία της Ανταρκτικής. Μερικές από τις συνέπειες του διαχωρισμού του είναι τρομερά δυσμενείς, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι βασιλικοί πιγκουίνοι, οι φώκιες Γουέντελ και τα θαλασσοπούλια Skuas. Οι επιστήμονες παρακολουθούν πολύ στενά τις συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη πάνω στο Β- 15Α.

   

Τη διάλυση του μεγαλύτερου παγόβουνου που έχει κινηματογραφηθεί ποτέ στη Γροιλανδία απαθανάτισε με τον τηλεοπτικό του φακό ο Αμερικανός σκηνοθέτης James Balog. (Vid)

Στο βίντεο αυτό καταγράφεται η αποκόλληση περίπου 7,4 κυβικών χιλιομέτρων πάγου από τον παγετώνα Illulissat.

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι πάγοι της Γροιλανδίας λιώνουν με τον απίστευτο ρυθμό των 142 δισ. τόνων κάθε χρόνο.

Με την ταινία του "Chasing Ice" ο Balog προσπαθεί να δείξει στους συμπολίτες του τις δραματικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

Ο τηλεοπτικός φακός του James Balog αποθανάτισε τη διάλυση του μεγαλύτερου παγόβουνου που έχει κινηματογραφηθεί (Vid)

Chasing Ice Movie από Spi0n

Τι είναι τα παγόβουνα

Τα παγόβουνα είναι κομμάτια πάγου που σχηματίζονται στην ξηρά και επιπλέουν στους ωκεανούς ή σε λίμνες. Τα περισσότερα πράγματα όταν παγώνουν συστέλλονται, αντίθετα όμως το νερό διαστέλλεται. Αυτό σημαίνει ότι ο όγκος του πάγου είναι ελαφρύτερος από τον αντίστοιχο όγκο του νερού που τον αποτελεί σε κανονικές συνθήκες, με συνέπεια αυτός να επιπλέει. Αν και ο πάγος είναι στο μεγαλύτερο μέρος του διαυγής, όπως το γυαλί, εντούτοις τα παγόβουνα φαίνονται άσπρα επειδή στο εσωτερικό τους έχουν παγιδευτεί φυσαλίδες αέρα ή συνεχίζουν να καλύπτονται από χιόνι.




Τα παγόβουνα υπάρχουν σε όλα τα σχήματα και μεγέθη, από μικρά παγάκια, κομμάτια σε μέγεθος νησιών, έως το μέγεθος μιας μικρής χώρας.  

Άλλα μοιάζουν με πυραμίδες, άλλα με κωδωνοστάσια, άλλα με επιβλητικά κτίρια σαν ανάκτορα ή εκκλησίες άλλα με μανιτάρια κ.λπ. Με τη δράση όμως των ανέμων και των κυμάτων, κατά την τήξη τους, αλλάζουν συνέχεια, παίρνοντας ασυνήθιστα γοητευτικά σχήματα.

Ο όρος «παγόβουνο» αναφέρεται σε χοντρά κομμάτια πάγου, μεγαλύτερα από 5 μέτρα. 

Σε μερικά εξ'αυτών το ύψος πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, φτάνει περίπου τα 120 μ., ενώ υπό την επιφάνεια τα 500μ, Ειδικά τα τραπεζοειδή παγόβουνα μπορεί να παρουσιάζουν και μήκος χιλιομέτρων. Κατά μέσον όρο οι μετακινούμενες αυτές παγονησίδες έχουν μήκος από 300 - 400μ. και μέσο ύψος 30 μ.

Σπάνια υπερβαίνουν το μήκος των 1000 μέτρων όπου τότε αντιπροσωπεύουν βάρος εκατομμυρίων τόνων. Τα μικρότερα παγόβουνα, που είναι γνωστά ως bits bergy και growlers, μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα για τα πλοία, επειδή είναι δυσκολότερο να εντοπιστούν. Ο Βόρειος Ατλαντικός και τα κρύα νερά της Ανταρκτικής φιλοξενούν τα περισσότερα παγόβουνα στη Γη.

Τα παγόβουνα σχηματίζονται όταν σπάνε χοντρά κομμάτια πάγου. Ταξιδεύουν παρασυρόμενα από τα θαλάσσια ρεύματα και μετακινούνται προς τις εύκρατες ζώνες. Μερικές φορές σπάνε ενώ συγκρούονται με την ξηρά, ή πιάνονται σε ρηχά νερά. Δημιουργούνται στις δύο ψυχρότερες (πολικές) ζώνες της Γης, στη Αρκτική και στην Ανταρκτική.

Τα "αρκτικά παγόβουνα" προέρχονται κυρίως από τη Γροιλανδία, που ολόκληρη σχεδόν, καλύπτεται από παγετωνικό κάλυμμα. Επειδή ο καιρός στην Ανταρκτική είναι περισσότερο ψυχρός και θυελλώδης, τα "ανταρκτικά παγόβουνα" είναι συνήθως μεγαλύτερα των αρκτικών. Τα ανταρκτικά παγόβουνα δημιουργούνται από τους ογκώδεις "τραπεζοπάγους". 

Τα περισσότερα παγόβουνα τα συναντάμε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, όπου κατά τους μήνες Μάιο, Ιούνιο και Ιούλιο αυτά κινούνται προς τις ανατολικές ακτές της Βόρειας Αμερικής. Η τήξη τους αργεί πολύ, παρασυρόμενα όμως σε θερμότερες ζώνες, γίνεται ταχύτερη μέχρι που διασπώνται σε πολύ μικρότερα τμήματα και αυτοδιαλύονται. 

Πηγή: 

Utopia