Όταν Αντίληψη και Κρίση μπαίνει στη Μηχανή του Κιμά

   

Λίγο πριν από τις Κάλπες

    Αυτό που διαβάζετε είναι ένα κείμενο ενός ανθρώπου που το γράφει για να επικοινωνήσει πρώτα με τον εαυτό του  -διαβάζοντας αυτά που γράφει- και μετά με όποιον το διαβάσει. 

   Διανύσαμε περίοδο εκλογών -προς το τέλος τους- και ας ομολογήσουμε ότι βιώνουμε μια δύσκολη κατάσταση, μέσα στην ήδη υπάρχουσα δυσκολία μας. 
Γιατί όμως μας είπανε ότι 'αν τους ακούγαμε' θα τελειώναμε ;

   Δεν κάναμε ότι μας είπανε;

   Δεν σκύψαμε το κεφάλι σαν σφαχτάρια δεχόμενοι τη σφαγή;

   Δεν τους ψηφίσαμε ξανά και ξανά και...;

   Δεν διατηρούμε το επίπεδο διαβίωσης τους σχεδόν ακέραιο;

   Δεν φάγαμε δακρυγόνα και ξύλο;

   Δεν "πέσανε" άνθρωποι από όπου... μπορούσε ο καθένας;

σημείωση: Έτσι έμεινε στ' αυτιά μου, έτσι κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί, μεταξύ μας, ο "θάνατος"... Μας ενοχλούσε φαίνεται η συνειδητοποίηση του να κάνεις "κακό στον εαυτό σου"...

Δεν λέγαμε "σκοτώθηκε κι άλλος? αλλά "έπεσε κι άλλος?"

   Γυρίζοντας στο θέμα μου με ρωτάω...  Αφού τώρα δεν τους ενοχλούμε καν γιατί συνεχίζουν να μας "τιμωρούν"; 

   Το χειρότερο δεν είναι ότι ακούμε τις κοπιαρισμένες πολιτικές ατάκες, ξέρεις κάτι δυστυχισμένες φράσεις τύπου... 
"...για το καλό του ελληνικού λαού" ή 
"...παλέψαμε σκληρά και θα παλέψουμε πάλι..." ή 
"...μας ανέκοψαν επειδή αγγίζαμε την ανάπτυξη" ή
"... τόσες θέσεις εργασίας" ή 
"... και θα ανακουφίσουμε τους πολίτες" ή 
"...θα διορθώσουμε τις αδικίες", δηλαδή θα "επανακολήσουμε" όσους κατακρεουργήσαμε....

   Το χειρότερο είναι που ξέρεις ότι εσύ χρηματοδοτείς το μαρτύριο σου.... Γιατί, έτσι δουλεύει η δημοκρατία !  
   Κι εσύ ;  Επιτέλεσε τον ρόλο σου, γι αυτό υπάρχεις άλλωστε. Αν δεν υπήρχαν οι φτωχοί πως θα υπήρχαν οι πλούσιοι ; Μη μιλάς λοιπόν, μη διαμαρτύρεσαι, μόνο πλήρωνε... 
   - Τα πεταμένα έντυπα στο δρόμο, 
   - Τις αφίσες, 
   - Τα εκνευριστικά τηλεοπτικά σποτ (λες και δεν φτάνανε οι στημένες πολιτικές συζητήσεις),  
   - Τα πολιτικά γραφεία,  
   - Τα τηλέφωνα, 
   - Τα αυτοκίνητα, τις λιμουζίνες... το, τα, τις... 
και όχι μίζερα όχι με το ζόρι... με τη καρδιά σου, να βγάζεις τη μπουκιά απ' το στόμα σου...  Να θέλεις να τα πληρώνεις ! 
   Να πληρώνεις την αλαζονεία και την ανωτερότητα που νιώθουν, που εσύ τους την έδωσες.
   Να πληρώνεις την αμετροέπεια, την αναίδεια, το θράσος, τη σιγουριά  για την ατιμωρησία... 
   Να πληρώνεις την κακοδιοίκηση, τη διαφθορά, τη διαπλοκή... 
   Να πληρώνεις τα άδεια ταμεία του κράτους...  
   Να πληρώνεις τη δυστυχία σου, την απελπισία σου, την καταδίκη σου. Μη... μη τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς, αχάριστε έτσι θα ανταποδώσεις όλα αυτά που σου παρέχουν οι άρχοντες σου, έτσι θα δείξεις ότι νιώθεις υποχρεωμένος ; 
   Καλά σου 'πε, εκείνος ο θρασύς, "μαζί τα φάγαμε"...

  - "Μα, εγώ δεν έφαγα..." διαμαρτύρεται η σκέψη σου και ψάχνεις να βρεις... Πού είναι βρε παιδιά,  αυτά που έφαγα?  Διστακτικά μάλιστα, γιατί είναι τόσο το θράσος, που σε κάνει να αμφισβητείς τη κακομοιριά σου... Βρε μήπως έχει δίκιο? 
   Από τη μια να μετράς το φαγητό σου... βάζοντάς, στα κλεφτά, με ενοχές, στο καλάθι... τα προϊόντα που χρειάζεσαι... 2.50 και 3.30 ίσον 5.80... μμμ.. Μετά μετράς τα χρήματα που έχεις... έχεις τάληρο και κάτι κέρματα... Βγαίνουν; 

   Από την άλλη όμως, επιδότησες τα κόμματα με εκατομμύρια... για να σε προστατέψουν, εσένα... τα παιδιά σου... τα εγγόνια σου... όλη τη χώρα από κακόβουλα συμφέροντα... 
   Επιδότησες τα κόμματα να παλέψουν για την πρόοδο της πατρίδας και των πολιτών της, για παιδεία, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει πατρίδα, δεν υπάρχουν πολίτες...
   Επιδότησες τα κόμματα να δημιουργήσουν στη χώρα, μια αυτόνομη εθνική παραγωγή, στα είδη πρώτης ανάγκης, στον εθνικό επισιτισμό και γενικότερα να καταστήσουν την πατρίδα μια ελεύθερη, χωρίς εξαρτήσεις χώρα. Δηλαδή μία χώρα με επάρκεια !    
   Αν πληρώνεις και δεν παίρνεις το ζητούμενο ποιος φταίει ; και γιατί να συνεχίζεις να πληρώνεις ;   
   Θα σε κράταγε επιχειρηματίας στη δούλεψή του αν δεν απέδιδες στην εργασία σου ;
   Θα πλήρωνες ποτέ ένα αυτοκίνητο με καμμένη μηχανή που δεν θα μπορούσε να πάει?  Ή ένα πιάτο με μουχλιασμένο φαγητό, ένα ζευγάρι παπούτσια που δεν θα είχε σόλα?

   "Όταν πληρώνεις θέλεις ή όχι να υπάρχει αντίκρυσμα ;", με ρωτάει ο εαυτός μου... Αν δεν ξέρω την απάντηση... αν δεν έχω συναίσθηση των ευθυνών μου, αν δεν μπορώ να βγάλω τις παρωπίδες μου, να παραδεχτώ τη συμμετοχή μου στο κτίσιμο αυτού του διεφθαρμένου περιβάλλοντος, και αν δεν ξέρω πως να είμαι υπεύθυνος πολίτης, αν δεν ξέρω πως να υπηρετήσω την πραγματική δημοκρατία, να την κάνω να λειτουργήσει...  τότε το πρόβλημα το έχω εγώ... εμείς !
Τελικά φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι δικό μας ! Ας το παραδεχτούμε...  Μέχρι να το δούμε, όλοι αυτό καθαρά... Υ π ο μ ο ν η.

 Ουτοπία