Νοητέ Ήλιε, Εσύ που Είσαι το Φως...

[ "Νοητέ Ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη. Και εσύ Ορατέ Ήλιε, ρίξε τις ακτίνες σου στην λάσπη (πυλός) που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).  Κι ας γίνει ένα καταστάλλαγμα (μία ξηρά) για να μπορέσουμε εμείς να ζήσουμε, να υπάρξουμε και να σταθούμε πάνω στη γη.  Ας μην επικρατήσει το σκότος, που είναι το μικρόν (η συρρίκνωσή μας) και κινδυνεύσει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί) το καταστάλλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα λάσπη και ας αναπτυχθεί τελικά η ψυχή, που είναι το μέγιστο (η απεραντοσύνη μας), το σημαντικότερο όλων!" ]

          Μία επίκληση, μία πανάρχαια προσευχή. Η εκφώνηση της, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη κι αν ίστανται, διότι πάνω απ’ όλα είναι μια Μυστηριακή κρούση στον Ιερό Σπόρο της Ψυχής τους…

Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια... μπορεί και πριν από τον "χρόνο", μπορεί και να γεννήθηκε μαζί του !  

Υπάρχει και λειτουργεί μυστικά στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του. Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα, κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. 

Μ' αρέσει η ιδέα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο! Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι ευσταθεί αλλά τουλάχιστον με την ελληνική γλώσσα και το αλφάβητο οι εκδοχές μοιάζουν πιστευτές.
Μία εξ' αυτών ορίζει ότι τα γράμματα δεν έχουν τυχαία συνάρτηση και "πλήρη" ονομασία. Αν τα βάλεις στη σειρά και τα ερμηνεύσεις συνθέτουν μία όμορφη προσευχή, έναν ύμνο στο Φως και στην Ψυχή.

Η γνωστή μας εκφώνηση:

ΑΛΦΑ -ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ -ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ -ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ -ΗΤΑ-ΘΗΤΑ -ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ -ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ -ΝΙ-ΞΙ -ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ -ΡΟ-ΣΙΓΜΑ -ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ -ΦΙ-ΧΙ -ΨΙ-ΩΜΕΓΑ

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης και Φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Έν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται,  έχουμε την ανάδυση μιάς θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκλησης προς την πηγή του Φωτός και της Ψυχής:


ΑΛ, ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ!
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ, ΙΩΤΑ ΚΑ (ΤΑ) ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ).
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ.
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε τη σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:

Άλ = ο Νοητός Ήλιος.
Φά-ος = το Φώς.
Βή = προστακτική του ρήματος βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).
Τά = δοτική άρθρου Δωρικού τύπου, τή, είς τήν.
Γά = Γή (Δωρικός τύπος).
Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.
Έλ = ο Ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.
Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.
Στή = προστακτική ρήματος ίστημι.
Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.
Ζή = προστακτική ρήματος ζώ.
Ή = προστακτική ρήματος ειμί, είμαι.
Θή = προστακτική ρήματος θέτω.
Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. I = Εγώ).
Παλλάν = ρήμα πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι), επίθετο, παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (πρβλ. Παλλάς Αθηνά).
Δά = άλλος τύπος της Γά, Γής (πρβλ. Δα-μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή).
Νύξ = (ουσ.) νύκτα.
Ό = (αναφ.) το οποίο, που.
Φύ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Τελικό αποτέλεσμα:

"Νοητέ Ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη. Και εσύ Ορατέ Ήλιε, ρίξε τις ακτίνες σου στην λάσπη (πυλός) που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).Κι ας γίνει ένα καταστάλλαγμα (μία ξηρά) για να μπορέσουμε εμείς να ζήσουμε, να υπάρξουμε και να σταθούμε πάνω στη γη. Ας μην επικρατήσει το σκότος, που είναι το μικρόν (η συρρίκνωσή μας) και κινδυνεύσει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί) το καταστάλλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα λάσπη και ας αναπτυχθεί τελικά η ψυχή, που είναι το μέγιστο (η απεραντοσύνη μας), το σημαντικότερο όλων!"

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη κι αν ίστανται, διότι πάνω απ’ όλα είναι μια Μυστηριακή κρούση στον Ιερό Σπόρο της Ψυχής τους…
_______________________________

*Οι πληροφορίες για το άρθρο αυτό είναι από αρχεία του Αρχιτέκτονα Μηχανικού κυρίου Ιωάννη-Πέτρου Μακρίδη 

πηγή

 Ουτοπία