Γ. Σκαρίμπα, Ο Χριστιανισμός

   Η σκιά του Ναζωραίου, ορθωμένη πίσω από τους αιώνες, προεκτείνεται και πέρα από τα όρια του χρόνου. Έως εδώ, στάθηκε ένα δέος (τις πλείστες φορές ανομολόγητο) στις ενάντιες δυνάμεις, και μ' όλο που η διδασκαλία (του ιδρυτή) μοιάζει ένα "φιλοσόφημα", η κοινωνιολογία του αποδείχτηκε η δυναμικότερη από το Νόμο. Η επιστήμη καταπόθηκε, η νομικολογία εγίνη χλεύη. Ο Μάρξ και ο Έγκελος, δεν -μπρος του- μοιάζουνε, παρά κυνάρια της αυλής του. Οι άλλοι "θεοί" (ο Βούδας, ο Κομφούκιος, ο Βράχμα, ο Μωάμεθ), μνέσκουν πίσω του, σαν μπρος στο εξπρές ο ποδαρόδρομος.
   Και μόνο το γεγονός, ότι για να σταθούν, αυτόν η επισημότητα καπηλεύεται (Κράτη, Βασιλείς, Πολιτικοί, Κληρος, Ιερατεία, η Εκκλησία) δείχνει οποίοις λιπόθυμοις τρόμοις συνεσχέθηκαν όλοι οι κατεργάτες της αρετής, της αναμαρτησίας και του ήθους...
   Διότι η αναγκαιότητα του προϋπήρξε. Προϋπήρξε του Σωκράτη και του Πλάτωνα, προϋπήρξε του Κομφούκιου και του Βούδα. Ήσαν οι πόνοι της γεννήσεως (όχι του ειδυλλιακού -στην πάχνη- βρέφους αλλά του δυναμικού διεκδικητή κι εκδικητή του απλού λόγου της α-σοφίας.
  Δεν χρειάζεται κάνα επιχείρημα το έτοιμο, δεν χρειάζεται στην άθροιση η σοφία. Το ένα κι ένα - δυό, ισχύει παντού είτε στη Γη, ή στους πλανήτες.
   Το "αγαπάτε αλλήλους" ή το "ό σύ μισείς μή άλλω ποιήσεις", δεν είναι ευχή, ή συμβουλή. Είναι τριγμός οδόντων κι εντολή (ουαί υμίν), περισσότερο επιταχτική από το Νόμο. Ο επιστημονικός σοσιαλισμός (του Μάρξ και των λοιπών) το πήραν αυτό και τόκαμαν ένα κοινωνιολογικό "ταμπού" - δυνάμει. Είναι ένας (μες στην πτωχοπροδρομοσοφία τους) σφετερισμός. Το: όχι να θέλεις το καλόν, αλλά να μην μπορείς να το κάνεις, είναι μια αδυναμία (ώς πάσα βία) που στηρίζεται στην μεταξύ θερίων ισορροπία. Ο Ναζωραίος, τον κήρυξε -τον άνθρωπο- αυτοδύναμο και κυρίαρχο του Δικαίου. Και είναι τόσο η εντολή  του αναπόφευγη, τόσο (κι ας μακροπρόθεσμη) ταχεία, που ενώ καμιά βιοθεωρεία δεν ευτύχησε μιας στέρεης μονιμότητας έως σήμερα, αυτού η επανάσταση του συνεχίζεται κι ας έχει πριν από αιώνες είκοσι ενάρξει. Και δεν θα κριθεί αυτή σαν κάνα σύστημα, σαν καμιά αιτιατική μεθοδολογία (έργον αυτά της σύμβασης και της κατορθωματικής ορθολογίας -ως λόγου χάρη η χρηστομάθεια, η αρετή, η Δικαιοσύνη) ούτε σαν καμιά θρησκεία του ορθού, αλλά σαν μια καταγγελία και κατάφερση βαριού κατά της λογιοκρατίας μας ροπάλου. 
"Ε π ι  α μ α ρ τ ω λ ο ύ ς (= επί κατακλεμμένους) -λέει- ή λ θ α  
κ α ι  ο υ κ  ε π ί  δ ι κ α ί ο υ ς" (= όχι επί λησταίς)... 
"Μ ά χ α ι ρ α ν  ή λ θ ο ν  β α λ ε ί ν" σ' αυτούς τους δίκαιους, τους "ασπασμαστράγγελους"1  αυτούς σεμνοπρεπήτες. 
   Η αρετή, είναι ένα εμπόριο, πολύ πιο προσοδοφόρο από κάθε άλλο -ακόμα και του σωματεμορίου ή του εμπορίου χασίς. Ο Ναζωραίος, αυτής ήρθεν εδώ καταλύτης 2 , κι ας ποιούσι οι ιδιοκτήτες το κορόϊδο. Το : "Αμήν αμήν λέγω υμίν έν τή Βασιλεία των ουρανών έσονται οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι" το εξοστράκισεν αυτή (η αρετή) ενάντια στους ομοφυλόφιλους, στους αμαρτωλούς και του άθεους.
   Η αναπτυχθείσα Μεσσιανική (περί τον Χριστό) φιλολογία, ιδιαίτερα με την Αναγέννηση κι εντεύθεν, είναι μια ένστιχτη προσπάθεια των συμφερόντων, να (διά της ουτοποίησής του)  σε διδασκαλία (χρηστομάθεια) ευνουχίσουν το Δ ι ά γ γ ε λ μ α, σε ευγενή αισθηματολογία το Π ρ α ξ ι κ ό π η μ α 3 !...
Τα αιώνια συμφέροντα των αρχουσών τάξεων του Ιεχωβίτικου εκείνου Ισραήλ (και είδικά εδώ των Ιουδαίων) όχι άδικα και ανπέτυχα τον έφεραν αντιμέτωπο με τη Ρώμη. Ο Ρωμαίος γκαουλάιτερ, δεν "ένιψε τας χείρας" του, ούδε "πολλά έπαθε κατ' όναρ" της η Ρωμαία σύζυγός του. Απλούστατα τους τον παρέδωσε στους Φιλισταίους και Σαδουκαίους να δικαστεί (= να σκοτωθεί) κατά το Μωσαϊκό 4 δίκαιο και νόμο. Η ταπετσαρία των μορφών της όντως συνταραχτικής αυτής φάσης της ζωής του, απεικονίζει έν τή εξάρσει της οποίον το δέος της απειλής να γκρεμίσει τον ναόν (= τα συμφέροντα) και -"τριήμερόν" του- οικοδομήσει...
   Βαρεία έκτοτε πέφτει η πελώρια και εικοσααίωνη σκιά του. Κάτω από την σπασμωδική καρικατούρα της, αναρριγούν οι χαβιαροπέψιοι της Γης. Οι δίκαιοι γίνονται μελιστάλαχτοι και οι ενάρετες αλεπούδες. Τρέμειν ποιούν οι τίμιοι τους παλιανθρώπους -τόσο πολύ διαφέρουν... στις μεθόδους.
Όσο μπορεί περάσαι δια της οπής βελόνης κάμιλος, άλλο τόσο όλοι αυτοί εισελθείν εις τον Παράδεισον.
Διότι ο Υιός της Δ/νίς Θεοτόκου, ου την Βασιλείαν της Γης υπόσχεσαι ήλθε τοις ανθρώποις, αλλά την Βασιλείαν (ετοιμάσαι αυτούς) των Ουρανών. Επί πληβείοις και πένησι εστάλη ουρανόθεν και όχι επί πλουσίους. Αλιεύς Ψυχών και όχι συναγρίδων...
   Τον έκαμαν αγνώριστον, ούτε ο πατήρ του ο εν Ουρανοίς θα τον ανεγνώριζε.
   Ο ίδιος, δεν μοιάζει διόλου σοφός... και τι να το κάναμε άλλωστε, να προσθέταμε έναν ακόμα σοφό στους υπάρχοντες, λόγου χάριν στον Βράχμα ή στον Κάπα...; 
   Δεν εποίησεν Αυτός χρηστομάθεια και ειρηνικήν μα...ία. Οι παλιάνθρωποι αυτοί, που τον κάμαν Εκκλησία και μειδίαμα, Ιερατείο και Τρεμπέλα, είναι όλοι τους "τέκνα της αρετής" και νερό κάτω από την ψάθα.
Και ακριβώς επί αυτούς επρόβη τρομερός -μάχαιραν κρατώντας στο χέρι. "Μάχαιραν ήλθον βαλείν". Το "αγαπάτε αλλήλους" ποτέ δεν το ξεστόμισε -δεν ήταν διόλου αγαπησιάρης. Το μίσος κήρυξε ("Ουαί υμίν !") και τη σφαγή (Μάχαιραν, μην τότε υπαρχούσας μπόμπας) και το γκρέμισμα του Ναού =την αθεΐαν. 
   Δεν ήταν ο με τις "πλάκες" του Μωυσής που του συμπληρώνει (σώπα !...) τον νόμον. Αλλά ο εν μαχαίρα -αυτού καταλύτης: "Του καταλύσαι ήλθον τον Νόμον"5.
___________________________________________________
Γιάννης Σκαρίμπας, απόσπασμα από 
τον Γ' τόμο του "Το '21 και η αλήθεια" εκδ. Κάκτος.
 



Σημειώσεις:
 
1. Από τον Ουγκό: "ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα !".

2. Δωδεκαετής, τη πέταξεν όξω από το Ναό, δινοντάς της με το φραγγέλιο στο σβέρκο. Αργότερα, το ίδιο το Ναό, απείλησε να τον ισοπεδώσει εκ θεμελίων. Οι έμποροι δεν ήσαν απ' όξω άλλά μέσα του. Και δεν πούλαγαν πιστόλια, χασίς, ή τράπουλες, αλλά ρητά ταλμουδικά και Ιεχωβάδες -πράγματα αντίσκαστα.

3. Να θυμίσω πριν μερικές δεκαετίες, πρόδρομος του, στάθηκε ο Σπάρτακος. Με το "Ουαί υμίν" άρχιζε ένα τελεσίγραφο του στους Ρωμαίους. Θα κατεδαφίσω εκ θεμελίων -έλεγε- τη Ρώμη σας, και θα την οικοδομήσω εκ θεμελίων !

4. Να πούμε του 509 της εποχής.

5. Έτσι είπε. Έχω (και θα το δεις) το σχετικό συναξαριώτικο ("απόκρυφο") Ευαγγέλιο. Είναι (έτσι τουλάχιστον γράφει - εκεί) κάποιου Ρωμαίου πρωτοχριστιανού, τόνομά του  Άφυτου Τορώνη. Τόχω στα χέρια μου !



  Ουτοπία