Ένας μεγάλος έρωτας... μέσα στο χρόνο

          

      Ο τύπος μες στο πουλμανάκι...
       διακριτικό της έκανε καμάκι,
       μα και αυτή... κρυφοκοιτούσε.

       Με τα μάτια... τής μιλούσε,
       κείνο, τον παγωμένο Μάρτη,
       ενώ περνούσαν...
                             απ' την Μονμάρτη,

''Ρε που τον είδα... που τον είδα...''
αναρωτιόταν η Ελίζα,

           

          Της έμοιαζε πολύ γνωστός

           κι αναρωτιόταν συνεχώς...
        ''Νάτανε μ' άλλους τουρίστες
        στη λεωφόρο με τις αρτίστες ?

        στα κέρινα της Μαντάμ Τυσσώ?
        ήταν αυτός με το Πεζώ ?
        μήπως στην όχθη την Ριβ Γκος ?''  

        κι όλο ψαχνότανε καθώς
        φτάνανε στο Σαρλ ντε Γκώλ*...        *αεροδρόμιο

Την Ελίζα, ο Ζαν Πωλ,
πλησίασε τάχα τυχαία.

Κουβέντα πιάσαν και παρέα,
ζευγάρι από τα ''ωραία'',
γίναν... κι αδιάκριτα, εκεί
που για καφέ είχαν σταθεί,
τα βλέμματα είχαν στραφεί
επάνω τους μ' επιμονή...

Στου μπαρ τα στουλ επάνω
περίμεναν τ' αεροπλάνο
του καθενός να αναχωρήσει,
κι είχανε όλες αργήσει
να φύγουνε οι πτήσεις,
από τις κινητοποιήσεις*                   *απεργίες
πιλότων, φροντιστών....
και αεροσυνοδών.....

Μιλούσαν για όλα γενικά,
από το σινεμά...
                  ως και πολιτικά,
ή γιατί εκείνος πάει... προς Δύση
και πότε θα ξαναγυρίσει...

Εκείνη, να το προσδιορίσει,
τ' απέφυγε... και έμεινε ασαφές
''ποιες οι δικές της οι βουλές''
και τον προορισμό της,
κρυφό κρατούσε στο μυαλό της.             
Συνέχιζαν οι ενοχλητικές,
πάνω τους νάναι οι ματιές,
μα κι οι δικές τους... ήταν σαφές,
πως....
        ''αγκαλιάζονταν'' διαρκώς

Την κοίταζε εκστατικός
και μέσα του ένας σεισμός !

Της Αφροδίτης ο μικρός
ο τοξοβόλος*... *ο έρωτας
επιτυχώς
           τους είχε καίρια σκοπεύσει,
και είχαν ήδη πάρει ''θέση'',
στον κόσμο των ερωτευμένων,
τον κόσμο των απομονωμένων,
τον κόσμο 'κείνο...
                                όπου δύο,
μόνο, υπάρχουν κι αποκλείω,
κάποιος να μην περάσει
και από αγάπη να μην κλάψει...

''Ζαν Πωλ Ντεργκά... μαρκονιστής*          *ασυρματιστής
και πάω στο μπόατ* το "Αντονής."       *καράβι

Με Αγγλο-γαλλο-ελληνικά σπασμένα
συστήθηκε αυτός σε μένα,
σαν φτάσαμε στη Καρθαγένα
της Βολιβίας, κουρασμένοι,
άκρως ταλαιπωρημένοι,
και ''πολυκουνημένοι''
απ' τα πολλά κενά αέρος...
          
          Σ' ένα απομακρυσμένο μέρος,
          μπανάνες φόρτωνε το πλοίο,
          το φριγκορίφικο ψυγείο,
          και μ' ένα μίνι λεωφορείο,
          να φτάσουμε περάσαν ώρες...

          Πιάσαν και κάνα δύο μπόρες,
          στη βαρετή τη διαδρομή...

          Από την πρώτη τη στιγμή
          γίναμε φίλοι καρδιακοί
          και μούπε όλα τα δικά του,
          με τα μισοελληνικά του...

          Κοβόταν κι άλλαζε η λαλιά του
          όταν μιλούσε για εκείνη....

          Για πολύ λίγο είχαν μείνει
          μαζί...
               μα αρκετά ώστε η χημεία
          να φτιάξει ερωτική ιστορία.

          Ήτανε τέτοια η σαγήνη
          της Ίζας* που...                        *υποκοριστικό της Ελίζας 
                                και μισογύνη                
          θα έβαζε σε πειρασμό.


          Έτσι ο ''Γάλλος μας'' εδώ
          μου εψιθύρισε δειλά:

                - ''Την πάτησα με τη γραικιά
                και πρέπει να μαντέψεις (!)...
                να βοηθήσεις... αν μπορέσεις.

                Θα κάνω χωριό με Ελληνίδα ?
                Tην ίδια έχετε πατρίδα
                και θα τις έχεις μελετήσει... !"

             

          Γελώντας... τούχα απαντήσει:

              -"Ζαν Πωλ μου... έχεις ατυχήσει
               Η ζωή δεν μ' έχει αφήσει
               δεσμό να κάνω να πετύχει
               και δύσκολα θα σε βοηθήσει
               κάποιος που όλες είχαν φτύσει.*       *διώξει

               Έτσι το είχα αποφασίσει,
               πως μόνος θα κοιμόμουνα,
               και ξεμπουρδελιαζόμουνα,
               ώσπου μιά ''βαρεμένη''
               θα τη πατήσει η καημένη,
               και θα με κάνει σύζυγό της...

               Πάνω στο μήνα για καλό της,
               πήγε τρεχάλα στη μαμά της
               και πέρασε γι αυτήν ο εφιάλτης..''

            - ''Μας υποχρέωσες..'' μου είπε...
               ... Χέι, Ντισέας γουή μίσεντ βαλί-τσε*   *''Οδυσσέα, πάνε οι βαλίτσες με τα ρούχα μας''

φώναξε φτάνοντας ο Πωλ,
με το μυαλό στο Σαρλ ντε Γκώλ
και στην Ελίζα... την μοιραία.

Είχε φτάσει προκυμαία,
το λεωφορείο και παρέα
πάμε στο πλοίο δίχως ρούχο !

Απ' τον "Νικήτα Ρούσσο"
το διπλανό καράβι,
στέλνουνε το ίδιο βράδυ
από μια φόρμα και σκουφιά...

Βολεύτηκα προσωρινά
και ξεκινήσαν τα ταξίδια..

Μες στη ρουτίνα...
                            πάλι τα ίδια.
Ο Πωλ γι αυτήν μονάχα ζούσε,
και για αυτήν όλο μιλούσε.

Μου έδειχνε τα γράμματά της
και ρώταγε, στα κείμενά της
εάν μπορούσα εγώ να δω,
και πιο πολύ... να αισθανθώ,
εάν αυτή τον αγαπάει
και για τη σχέση, που το πάει.            
                     ___________


        Πέρασαν μήνες και...
                                   "ες-ο-ες"*        *S.O.S. (save our souls)
          ξάφνου απ' το "Μαρακές"
          πήραμε, πως καράβι
          φλεγόταν !...
                         κι ως το βράδυ,
          σπίθες, ο ασύρματος του Πώλ
          πετούσε και έστελνε "του όλ"* *"To All" (αναμετάδοση σ' όλα τα πλοία)
          "σώσατε τις ψυχές μας" *          *Save Our Souls
          
          Ότι εσπεύδαμε και μεις !
               μετέδιδε ο αφελής...
          Δεν ήξερε ο φουκαράς
          ότι μετρούσε ο παράς
          πρώτα...
                   που οδηγούσε εμάς
          και γράψαμε τον κανονισμό,
          σε ένα μέρος πουν΄γνωστό...

          Ο καπετάνιος είχε πει :

              -"Το πλοίο μου δεν καθυστερεί
               για ότι κι αν ήθελε συμβεί..
               Υπάρχει ρήτρα χρονική
               για το φορτίο αν αργεί.

               Κλωτσά απ' τον εφοπλιστή
               θα φάω αν δεν πάω εγκαίρως..
               Μού ΄χε τονίσει ο ''γέρος'',
               όταν εγύρεψα δουλειά
               πως αν έχανε αυτός λεφτά
               από δικές μου αποφάσεις,
               θα θεωρούσε όλα προφάσεις
               και τόνισε:
                         "καλύτερα 'συ να το σκάσεις
               πριν πας σε πόρτο, γιατί αν φτάσεις
               θα σε λιανίσω στη προβλήτα"....                                              


Είσαι μου λέει και εσύ αλήτρα,
ο Πωλ, που είχε καταλάβει,
πως δεν πα-ένει το καράβι
τους ναυαγούς να παραλάβει....                 
           Δεν μίλα-ε πια σε κανένα
           ούτε βεβαίως και σε μένα..

           Μετά τη βάρδιά του,
           κλειδώνονταν....
                            στη κάμαρά* του.             *καμπίνα
           κι ερχότανε απ' τη μεριά του
           πάντα ο ίδιος ήχος.
           η ίδια μουσική...
                          και ίδιος στίχος...

Γνώριμα τα μουσικά εφέ
κάτι θυμίζει είπα ρε...

Ναί, είν' τ' ''Ακρόπολις αντιέ''
και φυσικά είναι η Ματιέ*          *Μιρέιγ Ματιέ Γαλλίδα τραγουδίστρια
η τραγουδίστρια η μικρή,
αυτή μωρέ, που έχουν πει
ότι της Πιαφ* είναι ή νέα βερσιόν'' *Μεγάλη Γαλλίδα τραγουδίστρια

Απ' το τραπέζι πάντα απών,
ο Πωλ, και λέγανε ο εκλιπών
οι άλλοι κοροϊδευτικά,
με τα καμώματα του αυτά.


        

         Αραίωσαν τα γράμματά της,
          που τόβλεπα όταν σιψάν-της,*         *προμηθευτής
          έφερνε ταχυδρομείο,
          για όλους μας μέσα στο πλοίο...

          Σύντομα έφυγε ο μαρκόνης*, ο Ζαν Πωλ
          στη θέση του ήρθε ένας Τσιρώνης
          που 'χαμε και στο "Κωνσταντής"
          πλοίο της ''Γ. Κουλουκουντής''*..       *εταιρία


          Έκτοτε για το ειδύλλιο
          δεν έμαθα,
                     μα ''υπό τον ήλιο
          ουδέν κρυπτόν''...
                   που λέγαν οι προγόνοι.


Ήμουν στη Βαρκελώνη
ψώνιζα και έκλεβα στο Μολ,*          *Mall, εμπορικό κέντρο
και δίπλα- δίπλα με τον Πωλ,
πέσαμε στα ταμεία,
αυτός στο δύο, εγώ στο τρία:

- ''Ρε Πωλ..
                 - Ρε Οδυσσέα,
μωρή καπνικαρέα,
μου φώναξε...
               ''είσαι καλά ?''
και γίναμε μιά αγκαλιά...

Αυθόρμητα και βιαστικά
μου λέει:                
        - ''Είμαι ένοχος αλλά
         θα σου εξηγήσω και θα δεις
         πως φταίει ότι ήμουν αδαής...

         Σας έχω όλους συγχωρέσει,
         κι άδικα μπήκα στη μέση
        τότε... ζητώντας εξηγήσεις,
        λέγοντας ''...να παρατήσεις,
        τους ναυαγούς είν' αμαρτία'',
        ....αφού ιδέα για την αιτία
        δεν είχα τότε ο χαζός.

        Παιζότανε... ο θησαυρός
        του εφοπλιστή σας να μειωθεί
        κι είχε το πλήρωμα εκβιαστεί,
        να μην αλλάξει την πορεία...''

        - ''Έλα ν' αλλάξουμε ομιλία,
          του λέω...
                    πες μου για 'κείνη''

Πιάνω στο βλέμμα του οδύνη
λέγοντας:
            - Ορμητική η δίνη,
             που μάς κατάπιε....
                              της ζωής,
             μα η ανάμνηση αυτής,
             νύχτες πολλές...
                           και μέχρι αυγής
             ετυραννούσε το μυαλό μου.

             Κάποτε για το καλό μου,
             τιμώρησα τον εαυτό μου
             πέφτοντας στα ναρκωτικά,
             μπας την ξεχάσω με αυτά,
             κι έτσι σιγά σιγά
             απ' τις μυτιές πήγα βελόνη*,          *κόκα *ηρωίνη
             νομίζοντας...
                               έτσι τελειώνει,
             αυτή μου η αιχμαλωσία...

             Παρηγοριά και ηρεμία
             δεν μούδωσε καμιά ουσία


             Και ούτε σημασία
             έδωσε καμιά....
                           σ' αυτά,
            του έρωτά μου η φωτιά.

            Έκοψα τα ναρκωτικά
            σε μία κατασκήνωση...
            έξω απ' το Παρίσι.... 
                        με αποτοξίνωση.
                   
           Κάποτε...
                     μιά ανακοίνωση
           είδα σε αγγελίες,
           όπου οι εταιρίες
                            οι πολυεθνικές
           νέους και νεαρές,
           ζητούσαν για δουλειά...

           Κάποια απ' αυτές με Γαλλικά,
           Ιταλικά και Αγγλικά,
           ζητούσε έναν πλασιέ.

           Αυτό 'ναι, είπα...
                             ''ουί Μεσιέ''.
          Δυό χρόνια εγώ στον καναπέ
          έψαχνα απελπιστικά
          για κάποια στεριανή δουλειά.

          Φόρμες κι όλα τα χαρτιά 
          συμπλήρωσα στα πεταχτά
          και τους περίμενα μετά...
          ''μια αγωνία του κερατά''...!

          Μάγκα....
             κ' εδώ, είν' το "χάπυ-έντ* !!

          Στου Λονδίνου....
                             το Γουέστ-έντ*, *West End (πανάκριβη γειτονιά)
          είχε έδρα η εταιρεία,
          και είχε πρόεδρο την ''κυρία''...
          την ''Ελίζα μου'',
          την οποία,
                δεν είχα πάψει ούτε λεπτό
          να σκέπτομαι τόσο καιρό.

         Με τ' αεροπλάνο σαν τρελός
         απ΄το Παρίσι χαρωπός
         έτρεξα για να τη βρω....

         Μονολογούσα...
                             "σ' αγαπώ...
         σ' αγαπώ", σ'αγαπώ
         όμως το ομολογώ,
         στη διαδρομή φόβο κρυφό,
         είχα πως...
                        ματαιοπονώ !
         ...κι αν ήταν παντρεμένη ?
         ή αρραβωνιασμένη ?

         Σίγουρα θάν' ''καπαρωμένη'',
         σιγά να μη με περιμένει
         σκεπτόμουνα στ' αεροπλάνο,
         κι άλλαζα συνέχεια πλάνο,
         σ' ένα αδιέξοδο να φτάνω.....

         Θα το μετάνιωνα που πήγα ?

         Έφτασα με καταιγίδα
         κι από το Χίθροου γραμμή....

         Στο μαύρο το παλιό ταξί
         η αγωνία είχε ενταθεί !

         Κι αν δεν καταδεχτεί
         σκεπτόμουνα καν να με δει ? !

         Δεν ήθελα να το πιστέψω.

         Ο θυρωρός απ' έξω
         απ' τα χλιδάτα τα γραφεία
         με τρακ μου είπε ''η κυρία
         σας περιμένει σερ...''

Σαν βγήκα απ' το ασανσέρ,
απ' έξω ήταν η γλυκιά μου
κι έπεσε στην αγκαλιά μου.

Ναι...
έκανα λάθος, τι φοβερό
που νόμιζα τόσο καιρό
πως μόνο εγώ την αγαπώ...!

                      
            Επίλογος

Επέστρεψα το "Ερμές*" μαντήλι...     *Hermes (χλιδάτη φίρμα προϊόντων)
ε, να μη γίνω και... ρεζίλι.

Τόχα βουτήξει στην αρχή,
πριν μπει ο Πωλ στο μαγαζί,
να μην με πει κλεπτομανή... 
να φανώ ''καλό παιδί'' !

Το είχα έννοια δηλαδή,
να μη με βρίσει,
           όπως και τότε στο καράβι,
κι ότι είμ' λαμόγιο... καταλάβει.
___________________________________


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο
του Οδυσσέα Ηβιλάγια No 123 / e-mail: pmataragas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

  Ουτοπία