Αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο δεν θα μάθεις ποτέ πως τελείωσε ο χειμώνας!

Όλοι παίζουμε κρυφτό με τα υπαρξιακά ερωτήματα όπως:
- Γιατί είμαι εδώ και κάνω αυτή τη προσπάθεια; 
- Τι κάνει κάποιος σαν εμένα, σ' έναν τέτοιο δρόμο;

Πόσες φορές όσοι βαδίζουν σ' αυτό το δρόμο δεν εμφανίζονται κάποια ερωτήματα όπως: 
- Πρέπει άραγε να συνεχίσω, ή να γυρίσω πίσω και να μείνω όπως ήμουν;
- Μήπως περιπλέκω τη ζωή μου χωρίς λόγο; Στο κάτω κάτω, τόσος κόσμος ζει απολύτως ευτυχισμένος χωρίς να έχει σκεφτεί ποτέ τέτοια πράγματα...


Το να καλυπτόμαστε πίσω από απειράριθμες ερωτήσεις, είναι μια τακτική για να παραστήσουμε ότι προχωράμε χωρίς να προχωράμε. Να λέμε ότι βρισκόμαστε καθ' οδόν, ενώ στη πραγματικότητα μένουμε αδρανείς. Αποτελεί ακόμη μια απόπειρα ν' απαλλαγούμε από κάποιους φόβους ή να ελαχιστοποιήσουμε την επίδρασή τους στη ζωή μας.
Η ακινησία είναι, πολλές φορές, έκφραση κάποιων άλυτων φόβων:
ο φόβος της αμφισβήτησης όσων ξέρω,
ο φόβος μήπως δεν ανήκω κάπου,
ο φόβος μήπως δεν μπορέσω να γυρίσω πίσω,
ο φόβος της αποτυχίας -που συχνά μπερδεύεται με το φόβο της επιτυχίας, και -σ΄αυτό το επίπεδο- ο φόβος μήπως τρελαθώ.
Ωστόσο αν βρισκόμαστε εδώ, είναι γιατί ξέρουμε ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς τους φόβους αποτελούν δημιουργήματα του μυαλού μας και επινοήσεις, προκειμένου να ανασταλεί η πορεία μας προς τα εμπρός και να απομακρυνθούμε από τις όποιες αλλαγές.

Γιατί...
Τα λουλούδια θ' ανθίσουν στον κήπο σου,
αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο
δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους.

Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη,
αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο
δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας.

Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο,
αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια σου στον ουρανό,
οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο.

Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος,
παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα,
και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου.
Αν η επιθυμία μας να πάμε μπροστά είναι πιο ισχυρή απ' το φόβο μας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι, ναι μεν όλοι έχουμε όρια και αδυναμίες, όμως, όμως κάποιοι απ΄αυτούς τους περιορισμούς δεν είναι κατ' ανάγκην παντοντινοί.
__________________________________________________________

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: Ο δρόμος της πνευματικότητας.


  Utopia