Εύστοχα Βέλη απ' το Μωρό της Αφροδίτης

   

  

   ''Η  άγκυρα απίκο...''*                    *σηκώσαμε την άγκυρα 
    ακούω να λέει... τον Νίκο,
    τον Συριανό λοστρόμο
    με το σταυρό τατού στον ώμο.
   
    Ακολουθεί κραυγή του Νίκου     
    ''πάμε γι' Αθήνα... στη Βεΐκου''.

   Καθολικός,  ο  Νίκος Γκελεστάθης,
    πρωτόμπαρκος ήτανε ναύτης,
    κι έκανε τον λοστρόμο,
    πέρα από κάθε νόμο,
    αφού για προϋπηρεσία,
    δυό μήνες μόνο είχε στα πλοία...
    μα, στα καΐκια για σφουγγάρια
    ήταν με άλλα παλληκάρια
    στο Τούνεζι στη Μπαρμπαριά,    
    για χρόνια,  καμιά δεκαριά....

   Μες τον “Παλάσκα” έξη μήνες,
    γίναμε φίλοι... και εν Αθήναις
    τον είχα βρεί....
    σε καφενείο ένα πρωί
    πα' στο Γαλάτσι στη Βεΐκου,
    που είχα πάει απ' της Κρίκου
    την γκαρσονιέρα, για μιά "άλλη",
    που μετακόμιζα και πάλι....

   ''Κάτσε'', μου λέει, ''να πιείς καφέ
   κι ένα νταλκά έχω μωρέ,
   που θάθελα να σου τον πω...
   Από λεπτό ρε, σε λεπτό,
   θε να περάσει εκείνη
   που μήνες έχω μείνει,
   αιχμάλωτος σε μαγεμένο
   παράδεισο και περιμένω
   έστω μονάχα μιά στιγμή,
   να τηνε 'δώ κι ίσως μπορεί
   και παραπάνω κάτι...
   αν τ'άσπρο της το αμάξι
   απ' το φανάρι.... "κάτσει"
   μπροστά στο καφενείο...

   Όχι, δεν είναι κάποιο αστείο...'',
   (μου είπε παραπονεμένος,
   ντρεπόταν λίγο... ο καημένος),
   ''...την είδα και μούφυγε ο τάκος,
   για πάρτη της είμ' ένα ράκος,
   και στήνομαι δω τα μεσημέρια,
   κοντεύει δύο καλοκαίρια,
   για να την δω όταν περάσει,
   απ΄τη δουλειά της σαν σχολάσει..''

   Του 'πα, ''...γιατί δεν της μιλάς?''
   ''Εγώ?''  μου είπε...  
                            ''...ο φουκαράς?
   Δεν είδες το αμάξι της..
   δεν είδες το μετάξι της..
   και τ' ακριβά της ρούχα?''
   δεν είν' σαν κείνη πού 'χα,
   που 'ξερες ρε κληρούχα,
   για εννέα χρόνια γκόμενα.. 

   Μες τα λεπτά τα επόμενα,
     φεύγει και μένα ο τάκος..
     ''Για κοίτα ένας πάτος..!",
     ακούω μιά φωνή,
     από εντούρο μηχανή,
     που δύο μόρτες 'χαν σταθεί
     μπρος στο παράθυρό της,
     κι ο μπροστινός ο μόρτης
     μας έκρυβε τη θέα....

     Την είδα φευγαλέα....

      Δεν ήταν μόνο ωραία...
      Το ύφος της υπεροπτικό,
      μπλαζέ και αλαζονικό..
      Το πρόσωπο αγγελικό...
      Μέσα στ' αμάξι το λευκό
      έμοιαζε κάτι εξωτικό...
     
      Ρε έχει δίκιο αυτός θαρρώ,
      σκέφτηκα ευθύς και απορώ
      ακόμα... πώς σ' ένα λεπτό,
      βέλος του ευτυχώς ξυστό,
      ρίχνει σε μένα το μωρό,
      της Αφροδίτης το μικρό...

      Σε λίγο είπαμε αντίο...
      Φεύγοντας του είπα δύο
      θάμαστε οι βαρεμένοι,
      με φάντασμα ερωτευμένοι..

         

                                                                                          Κανάλι του Παναμά
 

   Περάσανε κάτι χρονάκια..

    Στον Παναμά με τα τραινάκια,
    όπου τραβάνε το βαπόρι,
    κι ενώ 'μουνα μπροστά στη πλώρη
    νετάροντας* τους κάβους,                                * μαζεύαμε τα σκοινιά
    βλέπω να έρχονται τρεις σκλάβους,*     * αστείο μεταξύ ναυτικών
    δυό ώρες πριν νεοφερμένοι
    και για τον ήλιο καλυμμένοι...

    Ο ένας μπρος μου ήρθε, εστάθη....
    Ποιόν είδα λες?  Τον Γκελεστάθη..

    Η έκπληξη ήταν μεγάλη..
    Τάπαμε όλα....
                        .....και για την ''άλλη''..

    Μου είπε ''..πια ήταν μεγάλη,
    χάθηκε κι η ομορφιά της,
    σύνταξη πήρε απ' τη δουλειά της...
    μα εγώ.....
                 ..... από τότε ούτε μια μέρα
    δεν έλειψα από κει πέρα,
    απ' το παλιό το καφενείο,
    για νοερό, να πω, αντίο,  
    ενώ 'ξερα την είχα χάσει,
    γιατί δεν θα ξαναπεράσει
    ποτέ ξανά απ' το καφενείο.....

                 
    Μείναμε καιρό στο πλοίο,
    και χωριστήκαμε και  πάλι
    μες στο Σουέζ, μες στο κανάλι,
    σαν έφυγα στην Ισμαηλία....
            

                                                     
         

    Δεν ξαναβγήκε από τα πλοία,
    κι έμαθα μετά καιρό
    πως χάθηκε,  στον Ατλαντικό...

    Μούλεγε ο Στράτος Μαμαλέτος.
    ότι, το περασμένο έτος,
    μίλια απ' την Πορτογαλία,
    πήρε ένα σήμα απ' άλλα πλοία,
    "Στη θάλασσα Άνθρωπος υπάρχει",
    και σήμα μετά ότι...... "εχάθη".

     Τον λέγαν μούπε Γκελεστάθη,
     αν τον θυμάμαι απ' τον Παλάσκα,
     κι εν συνεχεία, πως βίδες λάσκα
     υπήρχανε μες στο μυαλό του,
     γιατί άκουσε συνάδελφό του
     στο βιετσέφ* να λέει,                         *ραδιοτηλέφωνο
     ότι κανένας δεν τον κλαίει,
     διότι ήτανε τρελός,
     και τ' αναμέναν, δυστυχώς...
    
     Επιστολές ο παλαβός
     έστελνε,  έτσι στην τύχη,
     χωρίς να γράφει παραλήπτη..
     Μέχρι σε πάρκιν πήγε
     και που αλλού "τις οίδε"
     επιστολή.....   τού βαρεμένου.
     Το μάθαμε εξ ενός κειμένου
     πούρθε μ' επιστροφή
     γράμματος,   στην Αμερική...
     Γράφαν απ' το ταχυδρομείο
     πως αποστέλονται απ' το πλοίο,
     γράμματα δίχως παραλήπτη,
     και σ' ειδική τα βάζουν κρύπτη,
     με αριθμό, κι αν το θελήσει
     ο αποστολέας να τα ζητήσει...
 
     Στο κάσσαρο* ήταν διαρκώς              *επίστεγο στη πρύμνη
     κι ότι κοιτούσε συνεχώς
     την ώρα, μπας και χάσει
     κάποια που θα περάσει,
     ενώ 'βλεπε τον ωκεανό
     σαν λεωφόρο, σαν οδό,
     γεμάτον αυτοκίνητα
     με δύο μάτια ακίνητα..


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". αυτοβιογραφικό έμμετρο έργο 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια  No 112 /  e-mail: od.heavilayias@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga



  * Η Ισμαηλία είναι πόλη στη βορειοανατολική Αίγυπτο, γνωστή στην Αίγυπτο ως "η πόλη της ομορφιάς και της Γοητείας". Η Ισμαηλία βρίσκεται στη δυτική όχθη της Διώρυγας του Σουέζ.  Βρίσκεται περίπου στα μισά μεταξύ Πορτ Σάιντ στο βορρά και του Σουέζ προς το νότο.
   Ιδρύθηκε το 1863 κατά τη διάρκεια της κατασκευής της διώρυγας του Σουέζ για να εγκατασταθούν οι εργάτες που δούλευαν στη κατασκευή της διώρυγας
   Η έδρα της αρχής της διώρυγας του Σουέζ βρίσκεται στην Ισμαηλία στην όχθη της λίμνης Τιμσάχ. Έχει ακόμα ένα μεγάλο αριθμό κτιρίων που χρονολογούνται από την βρετανική και γαλλική συμμετοχή στην κατασκευή της διώρυγας και τον 19ο αιώνα. Τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από τους υπαλλήλους της διώρυγας του Σουέζ και αξιωματούχους.
   Έχει σημαντική Ελληνική παροικία με σχολεία και ναούς. Ο Λεσέψ είχε δωρίσει οικόπεδα στο ελληνικό κράτος όπου όταν τελείωσε η κατασκευή της διώρυγας χτίστηκαν εκεί σχολεία και άλλα κτίρια της παροικίας. Την εποχή αυτή η παροικία αριθμούσε 3000 περίπου έλληνες που δούλεψαν αργότερα και στην εταιρία της διώρυγας ή σαν πλοηγοί στο κανάλι, αναφέρονται τουλάχιστον 1000 πλοηγοί. 
   Το 1956 η παροικία πήρε απόφαση και στήριξε την απόφαση της Αιγυπτιακής κυβέρνησης για εθνικοποίηση της διώρυγας και παρόλο τη φυγή των ξένων της πόλης αυτοί παρέμειναν. Αργότερα οι έλληνες σταδιακά έφευγαν, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι πόλεμοι με το Ισραήλ και το κλείσιμο της διώρυγας για πολλά χρόνια.

    * Τούνεζι και Μπαρμπαριά.... Γνώμες

   1. Τούνεζι εκ Τυνησίας, και Μπαρμπαριά εκ Λιβύης.  Από την φυλή των
       Βερβέρων που ζούσαν στα μέρη αυτά...

   2.  Η Μπαρμπαριά, για τους παλιούς ναυτικούς είναι το Αλ Τζαζάιρ, η Αλγερία
        δηλαδή. Το Μαρόκο και η Αλγερία είναι Μπερμπερομάνες αν και Βερβέροι
        υπάρχουν και στις λοιπές χώρες της Ν.Αφρικής.

   3.   Στο Τουνεζί στη Μπαρμπαριά  Βασίλης Τσιτσάνης  http://youtu.be/YRSc_8jj-1E
 
         Ανάθεμα ανάθεμα σε θάλασσα
         που κάνεις ώ που κάνεις ώρες ώρες
         ανάθεμα σε θάλασσα
         που κάνεις ώρες ώρες
         να κλαίνε χήρες κι ορφανά
         και μάνες μαυροφόρες

        Στο Τουνεζί στη Μπαρμπαριά
        μας έπιασε κακοκαιριά
                    
        Στ' αγριεμέ- στ' αγριεμένα κύματα
        στη μαύρη α- στη μαύρη αγκαλιά σου
        στ' αγριεμένα κύματα
        στη μαύρη αγκαλιά σου
        πήρες του κόσμου τα παιδιά
        και τα 'καμες δικά σου
        Έξω απ' της Μάλτας τα στενά
        μας δείραν κύματα βουνά
                     
        Ανάθεμα ανάθεμα σε θάλασσα
        που όλο μας και που όλο μας καταπίνεις
        ανάθεμα σε θάλασσα
        που όλο μας καταπίνεις
        παίρνεις λεβέντες διαλεχτούς
        και πίσω δεν τους δίνεις

        Περνούμε τον ωκεανό
       βλέπουμε κύμα κι ουρανό..



album