Κ. Ματράκου, Η καθαίρεση

             απαραίτητη καθαίρεση

          ήταν που έκλαιγε ο ουρανός
           λες κι έκλαιγε μαζί σου 

            Άνθρωπε...
           Ήταν που έπεσε παγετός
           κι άδειασαν τα δέντρα απ' τις φωλιές

           Άνθρωπε...
           Βαρύ έφερες χειμώνα...

           Κι ένας θυμωμένος ήλιος
           ανόρεχτος... 
           αφήνει να τον σβήνουν,
           τα σύννεφα αμείλικτα 
                                       τον κρύβουν
           Ντρέπομαι

           Άνθρωπε,
           πάρε μια ανάσα,
           μη και ξεχνάς την Άνοιξη;
            
           Κοίτα γύρω σου...
           η φύση  ανασαίνει,
           ανθίζει ερωτευμένη
           κι η ασχήμια ακόμα
           είναι αποθαρρυμένη.

            Ντρέπομαι

           Άνθρωπε
           Διαγράφεις το καλοκαίρι..
           που ο "άρχοντας" θερμαίνει,
           που η γαία ερωτευμένη,  
           παράγει...  ευλογημένη,
           σαν νάναι μεθυσμένη ... ; !
           Ντρέπομαι

           Μη με κοιτάς παιδί
           εμείς σου σβήσαμε τ' άστρα
                            να μην λάμπουν
           Ντρέπομαι

           Μη με κοιτάς ζωή
           σταμάτησαν τα κύτταρα 
                                   να πάλλουν
           Ντρέπομαι

           Χωρίς αγάπη
           παραμύθι που σπαράζει..

            Ανοίγει μια αγκαλιά 
            και...  κοίτα... Να, κουρνιάζει,
            στο λέω... δεν ζητάει πολλά !
            Ντρέπομαι

            Είμαστε εδώ ή λείπουμε...;
            Είναι κανείς εδώ  ν' ακούσει ; 

            Κανείς... ;

            Όλοι λείπουμε... 
            Όλοι τρέχουμε...

             Πίσω από κάτι...  για κάτι
            για κάποιον...

             Να προλάβουμε, να γευτούμε,
            να χαρούμε... 
            να ξεχαστούμε 

             κι αφού απ' τον εαυτό μας...  
            να κρυφτούμε,
            δεν μπορούμε
            κάποιους άλλους, πάντα, 
            βρίσκουμε να κατηγορούμε...
            Ντρέπομαι

            Άνθρωπε,
            άκουσε την ανάσα σου,
            μεταμορφώθηκες σε θηρίο,

             ή μήπως πάντα ήσουν;
             και με προβιά κρυβόσουν

            Άνθρωπε, 
            σκούπισε το στόμα σου, στάζει αίμα !

             Άνθρωπε, 
            γιατί υπάρχεις ξέχασες !

            Άνθρωπε 
            το δρόμο σου τον έχασες

            ευθέως σε κατηγορούμε
            και επομένως θεωρούμε
            ότι πρέπει το νόμο να τηρούμε
            και αμέσως ν' αφαιρούμε
            την ανθρώπινη την άδεια..
   
            την άδεια του ανθρώπου να υπάρχει 

            όταν η καρδιά απουσιάζει και δεν άρχει..

            Άνθρωπε.... 
            τώρα θα περιμένεις
            τώρα δεν ξεφεύγεις
            άξιος δεν είσαι, 
            τ' όνομα να φέρεις 
            στη Ζωή  πρέπει 
            σεβασμό να έχεις.

            Άνθρωπε,
            πήραμε αποφάσεις
            και σε καθαιρούμε, 
            δεν έχεις δικαίωμα
            το τίτλο μας να φέρεις

             Φτάνει...
             άνθρωπο δεν σε λένε πια !

             Για μην ντρεπόμαστε...

                        υπογραφή
                    "οι Άνθρωποι"...
________________________________
* Επιλογές από το ''Τα μονοπάτια μου'' 

Το Κάθυ Ματράκου είναι ψευδώνυμο
που χρησιμοποιήθηκε σε δημοσιεύσεις 
της Κάθυ Ρ. Ματαράγκα,

  Ουτοπία