Σ. Πεκ, Ήμουν Προετοιμασμένος για το Μίσος τους, για τη Δυσφήμιση, για την Κοροϊδία..

   ..αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος 

για τη σαφέστατη, ευγενική και συστηματική 

αδιαφορία τους.

γράφει ο Μ. Σκοτ Πεκ

    Τι συμβαίνει; Λένε όλοι ψέματα;  Τα δύο καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει για τον πόλεμο εκδόθηκαν στην Αμερική τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια.
   Το ένα λέγεται "Αναφορά απ' το σιδηρό όρος" και είναι γραμμένο με εξυπνάδα και σοβαρότητα. 
   Αναλύει το ζήτημα εκτενέστατα, εξηγώντας κοινωνιολογικά τους λόγους για τους οποίους οι κυβερνήσεις θέλουν να αποφύγουν την ουσιαστική ειρήνη.
   Ο πόλεμος τους διευκολύνει να χειρίζονται τις οικονομίες τους, να δημιουργούν πλαστή κοινωνική συνεκτικότητα, μέσω του εθνικισμού, να προωθούν την τεχνολογική εξέλιξη και φυσικά να διατηρούν τον πολιτικό έλεγχο.

   Το δεύτερο βιβλίο, "Οι πολεμιστές", εξηγεί με ψυχαναλυτική άποψη, γιατί οι άνθρωποι γοητεύονται απ' τον πόλεμο. 
   Η ένταση της περιπέτειας, η δύναμη, τα σεξουαλικά και επιθετικά ένστικτα που δεν έχουν λόγους να αναστέλλονται εν καιρώ πολέμου, ακόμη και η ηδονή του θεάματος που φτάνει σε όρια πνευματικής ανάτασης.

   Το μεγαλύτερο κεφάλαιο είχε τίτλο "Η παρατεινόμενη γοητεία της μάχης". "Παρατεινόμενη" είναι η λέξη-κλειδί. 
   Απ' την προϊστορία, μέχρι τους άντρες του Χάρλιτς και τις μέρες μας, το ανθρώπινο είδος πάσχει από καταστροφικά ένστικτα.
   Δαιμονικές κυβερνήσεις και δαιμονικά άτομα εμφανίζονται κατά περιόδους, αλλά είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ο εκάστοτε πόλεμος δεν οφείλεται και σε γεωπολιτικές αιτίες. 

   Ακόμη πιο αφελές είναι να πιστέψουμε πως μόνο η γεωπολιτική κατάσταση μιας χώρας επισύρει πολέμους. 
   Και τα δύο βιβλία που ανέφερα αναλύουν λεπτομερώς, το καθένα απ' τη δική του οπτική γωνία, μία και μοναδική αλήθεια: ο πόλεμος είναι ένα βαθύτητα προκαθορισμένο και πολλαπλών αιτιών φαινόμενο.
   Δεν εννοώ πως αποκλείεται να γίνει μεταρρύθμιση και το ανθρώπινο είδος να γίνει ειρηνιστικό. Όμως η καρδιά μου πονάει, είμαι στα πρόθυρα της απόγνωσης.

   Τα τελευταία χρόνια, κοιτώντας την κοινωνία που ζω, έχω σοβαρότερους λόγους κι απ' τον πόλεμο, για να απελπίζομαι. Το κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρουσιάζει μερική πρόοδο, όμως λες κι έχει γίνει κάποια μετάβαση στον τομέα της κοινωνικής ψυχολογίας.

   Οι πόλεις μας χωρίζονται σε εμπόλεμες ζώνες. Δείχνει να αναπτύσσεται σταθερά μια υποκουλτούρα. Το έγκλημα εξελίσσεται και αυξάνεται ιλιγγιωδώς. Το επάγγελμα με τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι οι κάθε είδους "σεκιουριτάδες".

   Η έννοια της γυναικείας απελευθέρωσης σήμαινε "περισσότερες γυναίκες στη δουλειά", τώρα όμως σημαίνει δουλειά για να επιβιώσουν. Οι ελάχιστοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι. 

   Όποτε μιλάω γα κρατικά κονδύλια ώστε να αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα, αντιμετωπίζω την ίδια απάθεια που υπήρχε κι όταν μιλούσα για την παράνοια των εξοπλισμών.
   Ο κομμουνισμός εξαφανίστηκε από προσώπου γης, αλλά σε λίγο φοβάμαι πως τα ίδια θα πάθει και η δημοκρατία.
Από παιδί μέχρι τώρα, πασχίζω για την ειρήνη. 
   Νόμιζα πως κάνω κάτι ευγενές.
   Ο ίδιος ο Ιησούς είπε πως οι ειρηνοποιοί είμαστε ευλογημένοι.  

   Είπε πως είμαστε ευλογημένοι  γιατί θα μας κυνηγήσουν για τα δίκια μας, έτσι ήμουν προετοιμασμένος γι αυτό.  
   Ήμουν προετοιμασμένος για το μίσος τους. 
   Για τη δυσφήμιση. Για την κοροϊδία. 
   Αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος για τη σαφέστατη, ευγενική και συστηματική αδιαφορία τους.

   Μου πήρε σαράντα χρόνια να καταλάβω. Τώρα είμαι έτοιμος. Για πολύ καιρό ανησυχούσα μήπως τα λόγια και οι πράξεις μου δεν είναι όσο πρέπει ξεκάθαρες. Νόμιζα πως θα γινόμουν καλύτερος, θα αναγκάζονταν να με προσέξουν.

   Υπάρχουν σύντροφοί στον αγώνα της ειρήνης, πολύ πιο θαρραλέοι από μένα, πολύ πιο σαφείς κι όμως κι αυτοί αγνοούνται για δεκαετίες τώρα. 
   Αγνοούνται με μιαν αποτελεσματικότητα που με αφήνει άναυδο. Συνεχίζω το δρόμο μου, πιέζω ακόμη, αλλά έγινα πιο σοφός.

   Τώρα πια περιμένω να με αγνοήσουν. Όμως πονάει ανυπόφορα. Θα ήθελα να μ' αγαπούν. Ποιος δεν το θέλει; 
Και κάτι παραπάνω. Θα ήθελα να αγαπούν την ειρήνη. 
   Αλλά δεν το κάνουν.
   Όπως λένε κάποιοι, ίσως να μην είναι το μίσος το αντίθετο της αγάπης. Ίσως να είναι η απάθεια. Τουλάχιστον το μίσος έχει κάποια ενέργεια μέσα του.
   Αλλά γιατί; Γιατί αυτή η καταπιεστική απάθεια; 
   Ποτέ δεν συνάντησα άντρα ή γυναίκα που να πει ότι δεν θέλει την ειρήνη. Ούτε πολιτικό ή δημόσιο πρόσωπο. 
   Τι συμβαίνει; Λένε όλοι ψέματα;
   Και ναι και όχι. 
   Κατ' αρχήν πρέπει να διευκρινίσω, ότι όντως υπάρχουν κακοί, δαιμονικοί άνθρωποι στον κόσμο.

   Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που δεν θέλουν την ειρήνη, επιδιώκουν την αποτυχία, απολαμβάνουν το θέαμα του θανάτου και της καταστροφής, λες κι είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. 

   Ξέρω όμως ότι είναι λίγοι. Είναι μια μικρή μειοψηφία και κρύβονται τέλεια πίσω απ' τη λουστραρισμένη μάσκα του ψεύδους. 
   Η μεγάλη πλειοψηφία πραγματικά ενδιαφέρεται για την ειρήνη ισοσταθμίζεται απ' το έντονο, αν και υποσυνείδητο, ενδιαφέρον τους για το πόλεμο.
__________________
του Μ. Σκοτ Πεκ


 Ουτοπία