ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ II - πράξη 8η
Τραντάχτηκε συθέμελα της εξορίας ο μικρός εκείνος ο πλανήτης !
Γροθιά, θαρρείς, τον χτύπησε, τρυπάνιασε το στέρνο πέρα ως πέρα !
Και το ζευγάρι των μωρών, ένιωσαν ως τα τρίσβαθα, σταγόνες στη
[φουρτούνα !
Κουβαριαστήκανε μεμιάς, από τη δύναμη τη λάβρα χτυπημένοι,
Σάρκες γυμνές... της μούχλας τα ξεβράσματα, στων χρόνων τις
[αμμουδερές...
950. Κορμιά σκουληκοφάγωτα, που φτύσανε αχώνευτο, της αμαζόνας
[σκέψης το χυλό..
Το σπήλιο τους εμαύρισε... Όξω σκίστηκαν βάραθρα, ορθάνοιχτο
[το αδηφάγο στόμα,
Κείνο το στόμα ξέρασε φωτιές, τους φοβερούς τους εφιάλτες της
[αβύσσου...
Κι όπως το μίσος, που γεννά στ' ανθρώπεια, η τυφλωμένη μάνητα
[της απληστίας...
Το μίσος, που ορθώνεται, κι αδερφοφάγων Κάϊν τις σφραγίδες
[ξεγεννά...
Το μίσος, που στο πέρασμα, νύχια γαμψά, χιμαιρικά, μπήγει στου
[άνθρωπου το Νου...
Και ξεβρασμένο σήπεται, της Κρίσης και του πνέματος το αγαθό
[μεδούλι...
Καμμένο... Πάνωθε στης Γης το αργασμένο σώμα, λέσι στερνό
[και ξέψυχο...
Έτσι ορθώθηκ' η Φωτιά, στο σώμα πάνω του μικρού της εξορίας
[πλανήτη...
Των ζωντανών και των ανθών και των δέντρων ρομφαία πυρπολήτρα...
960. Και φτάναν πάνου βογγητά, ζωής που έσβηνε, πνιχτοί λυγμοί της
[αγωνίας...
Εκάλπαζε τρελλά η Φωτιά, να φτάσει, τις ύστατες ελπίδες για να
[καρβουνιάσει...
Μη και γλυτώσει μια ζωή... Οι κολασμένες γλώσσες της να γλύψουνε
[τη ζήση...
Στο σπήλαιο μέσα καταγής, τρεμόπνοα τα δυο κορμιά σαλεύαν...
Βουβά τα λόγια και βουβό, το γυάλινο, τ' ακούνητο, το τρομαγμένο
[μάτι...
Ανήμπορή 'σαι νόηση, τον τρόμο, φθόγο να δομείς, λόγια να
[σημειώνεις...
Και σαν εχόρτασε η Φωτιά και 'ποσταμένη σπίθιζε λαχανιαστή μαινάδα...
Που νιώθει πλήρη κορεσμό στην ηδονή του χαλασμού και γέρνει
[ν' ανασάνει,
Εσκίρτησαν τα δυο κορμιά, σαλέψανε κατάχαμα, εκεί, μέσα στη
[τρύπα...
Αντάμα σηκωθήκανε, και οι καρδιές πετάρισαν, δειλές σπουργιτομάννες...
970. Τα βήματα, νιογέννητου μποσούλημα, της άγνοιας ο μέγας φόβος,
Το φόβο τους συνόδεψαν, στο φρύδι πάνω του βουνού, έξω από
[το σπήλιο...
Το φόβο τους τα βλέμματα, ως 'κει που φτάνει η φαντασιά, εκείνοι
[ξαποστείλαν.
Κι ρώταγαν τα μάτια τους, και ρώταγαν οι δυο καρδιές, να πάρουν το
[μαντάτο...
Πόσο είστ' αδυσώπητοι, του Σύμπαντος, σεις, οι Κύριοι, στην άγρια
[βούληση σας...
... Όταν τη βούληση έχετε, να θρυμματίστε τα φτερά των κούφων
[αλαζόνων...
... Όταν ραπίζετε το Νου μικρόπνοων πλασμάτων...
... Όταν τα κάστρα, χάρτινα, μιας ουτοπίας γκρεμάτε...
Προτού ένα δάκρυ αρμυρό, προφτάσει λίμνη να γενεί, τον πόνο τους
[να πνίξει...
Προτού πικρό παράπονο, σε κάποιο φθόγγο λυγμικό, τη σιωπή
[να σκίσει...
980. Προτούτο γδάρσιμο ψυχής, κλάμα πνιχτό, τα λαβωμένα στήθια να
[φουσκώνει...
Έρχετ' η δεύτερη γροθιά... Να δευτερώσει το χαμό, στον έρημο
[ πλανήτη...
Βρουχιέται πάνω ο Ουρανός ! Και ορθανοίγει του όλεθρου κρουνούς...
Με αγριεμένο πρόσωπο, την γκρίζα του σαλπίζει, 'κει πάνω παρουσία !
Ήρθε η ώρα του Νερού... Στον θολωτό το θρόνο καθισμένο, το φοβερό
[στοιχιό...
Άρχισαν να σφουρίζουνε της ζωοδότρας της πηγής, σαΐτες -
[καταρράχτες...
Να σαϊτεύουν άπονα, πυρπολημένο το κορμί, του μακρινού πλανήτη...
Να μπήγονται στις σάρκες του, χαλαζοσφαίρες νοτερές ν' ανοίγουνε
[λαγούμια...
Κι οι κεραυνοί, βροντόφωνοι, τη θεΐκιά υπόσταση ευτύς να
[ζωγραφίζουν...
Μπρος στο ζευγάρι των μικρών... Εκεί.. στη μαύρη τρύπα τους ομπρός...
990. Κι εκείνοι αγκαλιάστηκαν... Το ένστικτο αθέλητα, τους μπρουμουτιάζει
[κάτου...
Κι ήταν η δεύτερη φορά... Κι ήταν που εσφραγίστηκε τ' ανθρώπειο
[ριζικό τους...
Όπως χαράζεται γραφή, μ' ατσάλινη γραφίδα στο γρανίτη...
Κι είν' η γραφή για πεθυμιά, για γνώσης άγνωστης το αιώνιο προικιό...
Νάχουνε οι αυριανοί, ν' ακολουθάν οι πράξεις τους, το δρόμο αρχαίας
[πείρας...
Κι εκείνοι, πάλι, νέες γραφές, θάχουνε να σκαλίζουνε σε γρανιτένιες
[μνήμες...
Έτσι εταράχτηκε μεμιάς στων δύο εκείνων το μυαλό, στη μνήμη
[εχαράχτη...
Η άσβηστη η θύμιση της άνοης της κρίσης...
Όταν έκριναν απαρχής, πως είναι κοσμοκράτορες, θαρρέψαν κι
[επάρθηκαν...
Σαν της Γυναίκας το μυαλό, του Άντρα το μεδούλι, θάρρεψαν
[είν' αιώνιοι...
1000. Όταν ο Άντρας πίστεψε, πως τάχατες τα πάντα ημπορούσε...
Είναι, μαθές, ανόητο, ατός σου ν' απατάσαι από την πλάνη,
Που σου γεννά η σκέψη σου, σαν πρέπει να της βάνεις χαλινάρι...
Κι αρματηλάτης νάναι ο Νους, νάν' ο βιγλάτορας και νάν' το εργαστήρι...
Που πάνω στο καμίνι του, την Κρίση νάχεις φυσερό, καλογνωμιά
[γι' αμόνι...
Να μάθεις να σφυρηλατείς της πρόσκαιρης της ύπαρξης τις πράξεις...
Κουράστηκε ο Ουρανός... Και το Νερό Αφέντης - καταπιώνα του
[πλανήτη...
Ο υδάτινος μανδύας του, ρουφήχτρ' αχόρταγη να τον τυλίγει...
Κι έμειναν μόνε δυο ψυχές... Κι ολόγυρά τους σιωπή... θανατερή
[ορφάνια....
Έσκυψαν κι αφουγράστηκαν, τι στο κατόπι θα γενεί σ' εκείνο τον
[πλανήτη...
1010. ...Οι Κύριοι του Σύμπαντος, βουλήθηκαν να μάθουν...
Του Άντρ' αργοσαλεύει το κορμί, το πρόσωπο του, ηλιανθός, στρέφεται
[στα ουράνια,
Που αγωνιά να χαϊδευτεί, από του δίσκου πύρινου το ζωοφόρο χάδι...
Το ίδιο χάδι, που, θέρμη μια σκέψη την αναγεννά, στιγμή γαλήνης
[και χαράς...
Όπως το γέρικο σκαρί, το θαλασοδαρμένο, γλυστράει στο ήμερο
[τ' αραξοβόλι,
Και να λικνίζετ' αρχινά, στις μυστικές τις μουσικές ουράνιας μελωδίας..
Πίσω ξεχνώντας ωκεανούς, και οργισμένες σμαραγδιές,
[θαλασσοκαταιγίδες...
Έτσι ελικνίστη το σκαρί, πάνω στο φρύδι του βουνού κι ο Άντρας
[εσαλεύτη...
Τα μέλη του παράλυτα... Στου δισταγμού το σπρώξιμο, κινά και
[ξεδιπλώνει,
Τα μούσκουλα πιάνουν δουλειά... Κι ορθώνεται ο ευρύστερνος, σκαρί
[από ατσάλι...
1020. Λευκό καράβι ακίνητο, στην τρίσβαθη, την γκρίζ' ατόλη του πλανήτη...
Ορθός... Στα πόδια του ασάλευτο, κουλουριασμένο τ' όμορφο, γυμνό
[κορμί...
Όπως ο θάμνος ταπεινά, πάνω να σκύψει πεθυμά, το χέρι διαβατάρη...
Να του αγγίζει τον καρπό, κλαρί να κόψει που ανθεί, σύντροφο στην
[πορεία...
Έτσι προσμένει τ' άγγιγμα, η αδύναμη γυναίκα... Κι η προσμονή
[στο ρίγος της...
Σκύφτει, αγγίζει τα μαλλιά, αργά τα δάχτυλα βυθίζει στα μετάξια...
Απλώνει τα δυο χέρια της ατσαλοσκοίνια δένει τα στο σίδερο
[καρπό του...
Κι ήταν αυτό το δέσιμο υποταγή κι αγάπη...
Πόσο κατέχ' η θηλυκιά τη γλώσσα να δαμάζει... Κι η φλυαρία
[των χεριών,
Και τα τραγούδια του κορμιού, στο αρσενικό να φέρνουνε τη μέθη
[και τον έρω...
1030. "Σήκω", της λέει τρυφερά, "Κρατήσου, να σε ορθώσω"...
Το μπράτσο του αντέρεισμα, τα χέρια της τρεμούλα, ορθώνεται στο
[πλάι του...
Τα χείλια της μισανοιχτές, σελίδες που παλεύουνε λόγια να
[καταγράψουν...
Μα είν' ο λόγος σκοτεινός... Κι οι λέξεις γίνονται σκιές, και σκιάζουνε
[τα μάτια...
"Έλα... Ας μπούμε στο κονάκι μας... Έλα... Να ξαποστάσεις πρέπει
[σου εσέ"...
Σαν το ζευγάρι διάβαινε της παγωμένης της σπηλιάς το ταπεινό κατώφλι,
Ξαφνιάστηκαν ευχάριστα, οι Κύριοι που το Σύμπαν κυριαρχούνε...
Τι τα κορμιά και των δυονών, μείναν ορθά κι αλύγιστα, κι οι κεφαλές
[ορθές τους...
Μ' όλο που ολόγυρα ο χαμός, φύτευε σκέψεις ζοφερές στον κήπο
[του ανθρώπου...
Κι όπως ο φόρτος - σίδερο, την αργασμένη πλάτη του, λυγίζει
[του ξωμάχου...
1040. Και του ξωμάχου τρίζουνε, σκοινιά να σπάσουν οι αρμοί του...
Όμως μια δύναμη κρυφή, την ανηφόρα να διαβεί τραχειά τονε
[ προστάζει...
Κι εκείνος με το αίμα του, στην άκρη από τα χείλα του σταγόνες
[να σκιρτάνε...
Κι εκείνος το δρωτάρι του, στο δέρμα λιομαστίγωτο, λαμπαδερό
[βοτάνι...
Ορθώνεται μουγκρίζοντας... Και οι πατούσες χώνονται, υνιά στο
[μονοπάτι...
Το σκάφτουν, το ποδηγετούν, το σπέρνουν με της βούλησης
[ριζόβαθους βολβούς...
Και ο ξωμάχος χαίρεται... Κι αλησμονάει παρευτύς το ασήκωτο
[φορτίο...
Κι είναι η τέρψη όνειρο... Και τ' όνειρο, του Νου χρωμοπλημμύρα...
Έτσι διαβήκανε κι οι δυο, του σπήλιου του νήλιαγου το θλιβερό
[κατώφλι...
Και πίσωθέ τους ο καημός, νάχει γιορτάσι και χαρά στον έρημο
[πλανήτη...
1050. Στο μέσο η σβησμένη στιά... Σταχτύς βωμός, των χτεσινών, ερωτικών
[σπονδών...
Κι απ' το ταβάνι της σπηλιάς, ν' αργοσταλάζει καταγής, δάκρυ της
[αυταπάτης...
Μα τα δικά τους πλήμμυρα, και να σαρώνουν τις καρδιές, το αίμα
[να νερώνουν...
Χειροπιασμένοι κούρνιασαν, ριγώντας μπρος στης πεθαμένης θράκας
[το κουφάρι...
Κι αρχίνεψαν τα δάχτυλα, να πλέκουν το εικόνισμα των δυο
[υπάρξεών τους...
Σηκώνει το σαγόνι του, 'κει πάνω ζωγραφίστηκε, η αντοχή του
[της ψυχής...
Κει πάνω ζωγραφίστηκαν, οι μήτρες που θα γένναγαν φυλές, γενιές
[βλαστάρια...
Εστίχισε τους λόγους του, ήρεμο ρέμα ποταμού, ο Άντρας, ο εργάτης...
Κι από το φράγμα των δοντιών έσταξαν μετρημένα:
"Άκου, καλή συντρόφισσα, και διώξε πέρα τους γδαρμούς, μη γδέρνεις
[την ψυχή...
1060. Και μη θαρρείς πως ένοχη... Για σένανε δεν έχω κατηγόριες...
Ποιος έφταιξε, ποιος λάθεψε, ποιος έστερξε αφέντης του πλανήτη
[να γενεί...
Ποιο τ' όφελος ; Και πιότερο κακό θα φέρει, αν το κακό ζυμώνεται,
Στων σκέψεων τ' αλόγιαστο, το λεκιασμένο με οργή, γυαλένιο
[ζυμωτήρι...
Κι αλλοίμονο αν αύριο, ζυμώνουνε στη σκέψη τους, οι αθρώποι
[τα Πρωτεία...
Αλλοίμονο αν στο χρυσοθρονί, στεριώσουν δούλοι άπληστοι, τάχατες
[ Αφεντάδες...
Θα θυσιάζουν στην πρωτιά, κι η σκέψη τους θα αιμορροεί, το αίμα
[μαυρισμένο...
Θα πήζει πάνω στους κενούς βωμούς, της μάταιης της δόξας...
Τον όλεθρο και το χαμό, πούπεσαν στο κεφάλι μας, και τα κορμιά
[ρίγησαν,
Οι Κύριοι του Σύμπαντος τους στείλαν...Νερό, Φωτιά, από τα χέρια του
[φτιαχτά...
1070. Για να μας δοκιμάσουνε.... Βαριά της Κρίσεως η δοκιμή...
Σωστά επράξανε... Να δούνε, θέλησαν Αυτοί, τη δύναμη του Νου μας...
Κι όταν αγώνες έρχονται, κι οι πόνοι δοκιμάζουνε τη ρώμη του
[ανθρώπου...,
... Να δούνε και να κρίνουνε, πως πράματι θα φέρνονται, οι απλοί
[αγωνιστάδες...
Αν βούλεσαι συντόφισσα, νάσαι η Γυναίκα - Δύναμη, της νόησης
[η αφέντρα,
Κι όχι μονάχα ένα κορμί, ακόμα κι αν πεντάτεχνο της σάρκας, συ,
[μαγνάδι...
Νάσαι το ταίρι τ' ακριβό, με ισόμετρα τα βήματα, στου Άντρα το ταξίδι...
Κι αν είν' πιο μπρος, τράβα μπροστά, κι εγώ κατόπι σου ν' ακολουθάω...
Κι αν τρέχω μπρος, σπρωγμένος στης αντρίκιας μου ορμής την
[παραζάλη,
Ο λόγος σου της σύνεσης φραγμός, κι η κρίση σου το φρένο στην
[ορμή μου...
1080. Ξέρω καλά τι λέγω σου, γιατί εγεύτηκα εγώ τη μέγα δύναμη σου...
Κι έχω χαρά για δαύτηνε... Τάχα μονάχος μου εγώ, ανήμπορος
[μπροστάρης...
Όμως δε θάσαι μόνο εσύ ο συμβουλάτοράς μου στην άγνωστη τη
[ρότα μας...
Του Έρωτα συντρόφισσα, το σύμμετρο το ταίρι... Η λεύτερη μου
[βούληση...
Η λεύτερη σου βούληση, τον Έρωτα σα θέλει, ας δείξει μου τον
[πόθο της...
Τι ο πόθος βγαίνει από του Νου, το αντρείο Εργαστήρι...
Κι ο πόθος που τυλίγει μας, δε θάν' πολιορκία...
Δεν θάν' στο ένστιχτο σκλαβιά, μήτε στο πνέμα χλεύη...
Θάναι του Νου οι προσευκές, και της ψυχής τα μαγικά τραγούδια...
Κι ακόμα, ταίρι μου ακριβό, μες στο κορμί σου κατοικά του βιού το
μεγαλείο...
1090. Κατέχε πως η μήτρα σου, είν' της ατίμητης ζωής ατίμητο παλάτι...
Των αυριανών των άνθρωπων, το υπέροχο το μυστικό το αλεστήρι...
Είναι της πρώτης του πνοής, το θεϊκό το φυσερό, μαζί και το καμίνι...
Το γάλα σου πρωτοτροφή... Κι η αγκαλιά σου η φωλιά, στο φόβο
[καταφύγι...
Είσαι η πηγή και το νερό, είσαι η φωτιά και είσαι Φύση,
[η πρωτογνώμη...
Κι εγώ... Εγώ θα φέρω σου φωτιά... Πρωτοφανέρωτο Νερό θα φέρω...
Και αν το ξέρουνε τα δυο στοιχειά... Τους είμαστε οι Αφέντες...
Κι οι Κύριοι, του Σύμπαντος οι ορθοτόμοι, ας στέρξουνε να στείλουν
[ευλογία..."
Σίμωσε... και τα χείλια της, αγγίζουνε τον κρόταφο... το βλέμμα της
[φωτοδροσιά...
Η Κρίση την επρόσταξε, Εκείνη να σιωπήσει... Κι ήταν οι λέξεις
[περιττές...
1100. Μόνε στ' αυτί του εστάλαξε, μικρήν ανάσα της ψυχή και της καρδιάς
[το αίμα...
Πόσο τρανή 'ναι η ομορφιά, σαν λέξεις δεν υπάρχουνε στο Νου να
[τη χαράξουν...
Σαν κυματίζει στα κορμιά και σε περγιάλια μακρινά το Νου τον
[ταξιδεύει...
Είναι υφάντρα διαλεχτή ! Και τον καμβά με βελονιές του νου τονε
[κεντάει...
Κι ήτανε τόσο ειρηνικά όλα μέσα στο σπήλιο... Τόσο καλό που έσταζε...
Που αναρωτιέσαι αν τώρα εδώ γράφεται τέλος η αρχή, μικρέ
[παραμυθά μου...
Ξάφνου ετιναχτήκανε ! Τους ξύπνησε αλλόκοτη στο σπήλιο μέσα
[παρουσία...
Με το ένστιχτο αγκαλιάστηκαν... Τα δυο κορμιά εσφίχτηκαν, γίναν
[το ένα...
Σφαλίσανε τα μάτια τους κι ο τρόμος τους επρόσταξε κλειστά να τα
[κρατήσουν...
Καμπόσο μείναν εκεί δα, σε αγωνίας φοβερής την παγωμένη αγκάλη...
1110. Πρώτ' η Γυναίκα τόλμησε... Τις όψεις της με δέος μισανοίγει...
Ο Άντρας την ακολουθεί... Στην αίστηση του κίντυνου το βλέμμα του
[αγριεύει...
Του κόσμου τα θαυμάσια... Τον άνθρωπο, ποτέ να μην ταράζουν...
Κι είναι πολλά τα θάματα, που κρύβουν οι Αφέντες στα σακούλια...
Μπροστά τους ορθοστέκουνταν, πανώριες δύο θηλυκές ! Με χαμογέλιο
[χάδι...
Ήταν γυμνές... Και άστραφταν τα δουλεμένα τους κορμιά... Οπάλια...
Καρφίδα εσφηνώθηκε στην τρομαγμένη την καρδιά της όμορφης
[Γυναίκας...
Όπως του κάστρου Ρήγισσα, που ξέρει πως το Ρήγα της αυτή τονε
[κατέχει...
Πως σαν του δίνει έρωτα, χαρές και γνώμες μυστικές αυτή τονε γεμίζει,
Με την καρδιά της σίγουρη, πως της δικής του είναι η αφέντρα...
1120. Ξένης γυναίκας τη ματιά πιάνει του Ρήγα τη ματιά 'πιδέξια να
[καρφώνει...
Κι η ζήλεια η ακράτητη, της φαντασίας τη φουρτούνα κατευθύνει...
Και μπήγει μες στη σάρκα της, τα νύχια η τίγρισσα, κι έχει στο μάτι
[παγωνιά...
Ο θάνατος στη σκέψη της, κάθε της κρίσης συμβουλή, με μαύρο
[κουκουλώνει...
Κι είναι τα λόγια της πικρά, από το στόμα βγαίνουνε οχιές [φαρμακερές...
Να φαρμακώσουν στη στιγμή, το θράσος και την τολμησιά της ξένης
[ομορφάδας...
Έτσ' η Γυναίκα με οργή, στ' αντίκρυσμα των θηλυκών το βλέμμα της
[παγώνει...
Και να χυμήξει παρευτύς, μάτι απού ξεπλανεύουνε 'κείνη να
[ξερριζώσει...
Μα κάποια δύναμη, θαρρείς, στον τόπο την καρφώνει και την ορμή της
[σταματά...
Κάνει ένα βήμα πιο μπροστά, η πρώτη από εκείνες, πίσω η άλλη
[καρτερεί...
1130. Γλυκειά φωνή ακούγεται, και με τα χέρια ανοιχτά, εκείνη τους μιλάει:
"Φόβο μην έχετε κι οι δυο, γιατί τα λόγια μου με ζεστασιά βγαλμένα...
Των Κύριων του Σύμπαντος στη θεϊκή την προσταγή κι οι δύο
[πειθαρχούμε...
Εκείνοι μας προστάξανε, νάρθουμε πίσω, στο μικρό της εξορίας
[πλανήτη,
Γιατί πολλά 'χτιμήσανε, του Νου σας τα γεννήματα, κι είδανε
[τη σοφία...
Δεν σας ταιριάζει και στους δυο μίσος και καταφρόνια...
Πρέπει για σας και τις σπορές, να υπάρξει καλωσύνη...
Στο Σύμπαν το ασύνορο, πρέπει σας για να γίνετε και σεις μικρό
[μοιράδι...
Είμαι η Φωτιά ! Και σεις οι Αφεντάδες μου, ανθρώποι μετρημένοι...
Εγώ, που σας επόνεσα, εγώ θα υπηρεώ σας, δικοί μου θάστε
[δαμαστές...
1140. Κι εγώ, η σκλάβα σας πιστή, μπροστά σας πάντα στήνω χορό..."
Προχώρησε και στάθηκε πάνω στης στάχτης το βωμό... Εστία
[πεθαμένη...
Και το γυναίκειο της κορμί γένηκε γλώσσες πύρινες, φλόγες
[μαλαματένιες...
Φωτίστηκε το σπήλαιο ! Και το ζευγάρι άπλωσε, βλογούσε του την
[σκλάβα...
Και η φωνή της δεύτερης, κρυστάλλινη, καμπανιστή, βγαίνει από
[το στόμα:
"Είμαι το Νερό ! Είμαι το ίδιο το Νερό που σάρωσε τα πάντα ...
Έτσι το θέλησαν, μαθές, Εκείνοι που το Σύμπαν διαφεντεύουν...
Μα τώρα πια, ο σκλάβος σας... Κι έχω μεγάλη πεθυμιά εγώ να
[υπηρετήσω...
Ζωή να δίνω στα θεριά, ζωή και στους ανθούς σας, να πίνουν και
[να ξεδιψούν...
Θάμαι στην εξουσία σας, πιστός για πάντα σύντροφος στ' ατελείωτα
[ταξίδια...
1150. Στους σπόρους που θα σπέρνετε, εγώ θα δίνων κάρπισμα, ρίζα, χυμό,
[βλαστάρια...
Θα γίνω θάλασσα πλατιά, πλατύς θα γίνω ποταμός, βροχή και
[δροσουλίτης..."
Είπε... Και το γυναίκειο του κορμί γένηκε νερομάννα...
Ρυάκι χάραξε μικρό και το τραγούδι γρίκησαν πούβγαινε απ' το χώμα...
Πάνω στο φρύδι του βουνού, μες στου άνθρωπου το σπήλιο...
Κι όπως πουλιού κελάδημα, στο δάσος μέσα το διαβάτη συνεπαίρνει...
Κι ακολουθά της μουσικής το μυστικό, τ' αρμονκό το σταυροδρόμι...
Που οδηγά το δρόμο του, στις άπιαστες των άστρων τις πορείες...
Ταξιδευτής του Σύμπαντος, στους πεπρωμένους δρόμους της αγάπης...
Ετσι κι δυο ακολούθησαν τρίλιες που εγέννα το ρυάκι...
1160. Και διάβηκαν χεροπιαστά την πύλη της σπηλιάς, της γρανιτένιας...
Χορέψανε δεξά - ζερβά, τα βλέμματά τους Άντρας και Γυναίκα...
Και σκίρτησαν οι αθρώπειες καρδιές, σαν αντικρύσαν του Καλού το
[μεγαλείο !
Παντού καμπάνιζε η ζωή... Της Φύσης τ' ακατάλυτα πινέλα,
Είχαν με χρώματα σοφά, το νέο Κόσμο ζωγραφίσει...
Θεριά κι αγρίμια και πουλιά, ζούδια μκρά, μεγάλα...
Λίμνες, ποτάμια και πηγές, δάση, δεντριά και θάμνοι...
Άνθια πολύχρωμα, καρποί, τα πάντα ριζωμένα...
Και το ζευγάρι άνθισε ! ... Και κείνο ριζωμένο...
Κουράστηκα διηγόντας σας... Είναι νυχτιά για χαραυγή ; Πολύ δε
[με πειράζει...
1170. Μα μη θαρρέψετε, μαθές, ο θρύλος, τάχα μου, 'δω πέρα πως
[τελειώνει...
Στους θρύλους τους αληθινούς, οι θύμισες δεν έχουν τελειωμό...
Στους θρύλους τους αληθινούς, ποτέ μη ξεχωρίσεις τέλος και αρχή...
Και γι άλλους πάλι, με τον ύστερο το στίχο, νέα κινάει αρχή...
Στις ατέρμονες πορείες, κάποιοι Κύριοι διαφεντεύουνε το Σύμπαν...
Τις ατέρμονες πορείες, ξετυλίγουνε σαν θρύλους οι τρελλοί
[παραμυθάδες...
Κι οι πραματευτάδες, πάλι, νέες πραμάτειες ξεφορτώνουν από εβένινα
[σεντούκια...
Σαν εκείνο το σεντούκι, πούκρυβε πραμάτεια - θρύλο, για γιγαντιαίους
[νάνους...
1180. Μια φορά κι ένα καιρό...
____________________________________________________________________________
"Από το βιβλίο "Η Λεζάντα της Ζωής" μία έμμετρη καταγραφή της φαντασίας για
την "Δημιουργία" του Β. Ι. Βερνάρδου, το έργο δεν έχει εκδοθεί. Πράξη 8η
Το έργο ολοκληρώνεται σε 8 πράξεις:
Πράξη 1η, Κοσμογονία 1ο, Το Κάλεσμα
Πράξη 2η, Κοσμογονία 2ο Πριν
Πράξη 3η, Κοσμογονία 3ο, Μόνος
Πράξη 4η, Κοσμογονία 4ο, Το Νερό
Πράξη 5η, Κοσμογονία 5ο, Η Φωτιά
Πράξη 6η, Κοσμογονία 6ο, Γυναίκα
Πράξη 7η, Κοσμογονία 7ο, Τρεις Δυνάμεις Ι
Utopia
Πράξη 1η, Κοσμογονία 1ο, Το Κάλεσμα
Πράξη 2η, Κοσμογονία 2ο Πριν
Πράξη 3η, Κοσμογονία 3ο, Μόνος
Πράξη 4η, Κοσμογονία 4ο, Το Νερό
Πράξη 5η, Κοσμογονία 5ο, Η Φωτιά
Πράξη 6η, Κοσμογονία 6ο, Γυναίκα
Πράξη 7η, Κοσμογονία 7ο, Τρεις Δυνάμεις Ι
Utopia
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.