Να Περιμένουμε το Σύμπαν να Αποδώσει Δικαιοσύνη ;

Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, 
μετά σε πολεμούν.
Και μετά....  έχεις κερδίσει.

     Γιαούρτια, αυγά, μούντζες, φωνές.....  'Αλλοι μιλάνε για λαϊκά δικαστήρια και "εκτελέσεις", άλλοι μιλάνε σοβαρά, άλλοι συμβολικά.  Άλλοι δεν άντεξαν...  

   "Ψυχικά διαταραγμένοι", έτσι του είπαν... έτσι τους λένε τώρα τους πιο ευάλωτους, τους πιο ευαίσθητους, τους πιο απελπισμένους, τους πιο υπεύθυνους... 
   Προσωπικά δεν συμφωνώ με τη βία, αλλά...  Ζητώ ν' αποδοθεί δικαιοσύνη.  Πρέπει ν' αποδοθεί δικαιοσύνη. Γιατί όμως αργεί...?  Γιατί ΔΕΝ αποδίδεται ? 

   Το δίλημμα είναι ποιος θα κάνει τη δουλειά:
   - Να περιμένουμε το Σύμπαν ?
   - 'Η να προχωρήσουμε μεθοδικά και συντεταγμένα ?
   Λένε, ότι το σύμπαν έχει τον δικό του τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης.

     Η Συμπαντική δικαιοσύνη, σου ανταποδίδει, με τυχαία γεγονότα, με συμπτώσεις, πολλές φορές ακόμα και με τις ίδιες σου τις επιλογές, το αντίτιμο.  Σε υποχρεώνει, "να πάρεις πίσω ότι έδωσες".    
   Εμείς τι λέμε ?  Όλοι.... όσοι.... δεν στάθηκαν άξιοι.   Είτε από το Σύμπαν, είτε από .... μας, να πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα.
     Όσο ανεύθυνα διαχειρίστηκαν τα του δημοσίου ταμείου.  Όσο πονηρά και ύπουλα, με κολπατζίδικα νομοσχέδια, σκέπαζαν και αθώωναν τα εγκλήματα, τα δικά τους και τις ανομίες μιας "βρόμικης αυλής υποστήριξης".
    
   Όσο προδοτικά μας ξεπουλάνε, όσο χαλαρά και ψύχραιμα  "αντέχουν", ωσάν θεατές του Κολοσσαίου, την αγριότητα των θηρίων που κατασπαράζουν σάρκες, την στοχευμένη βία που ασκείται ή ασκούν (;).

   Οσο αργά και βασανιστικά μας σκοτώνουν, (όχι τα τελευταία 2 χρόνια μόνο), αλλά 30 τόσα......?  Ισως και 130...τόσα. Τόσο, μεθοδικά, με διαδικασίες, με όλους τους τύπους, αργά και βασανιστικά....

   Τόσο, όχι παραπάνω, αλλά ΤΟΣΟ, με ακρίβεια ζυγαριάς....

   Να πλη-ρώ-σουν.
   Να πλη-ρώ-σουν.
   Να επιστρέψουν στη χώρα και το λαό της, ότι πήρανε χωρίς να τους ανήκει.
   Δεν είναι απλό ? 
   Γιατί το κάνουμε μπερδεμένο ? 
   Γιατί μιλάμε... μιλάμε.... μιλάμε.....?

   Η αλυσίδα που μας έχουν φορέσει στα πόδια μας, εμποδίζοντας μας να τρέξουμε, είναι σκουριαμένη και σάπια.    Νομίζουμε ότι μας κρατάει...  Όλη η αλυσίδα είναι σάπια.... 

   Τα παραμύθια για ατομικές ευθύνες....  Και βέβαια, έχουν δικαίωμα να λέγονται....  αλλά, ήταν τυφλοί, κουφοί, αστροναύτες.....? 
    Ή, οι εξαγορασμένοι δεν μιλάνε ?
   Γιατί, αν καταδώσεις τον κλέφτη που βλέπεις να κλέβει, 
το μετατρέψαμε σε ρουφιανιά ?

   Γιατί, είναι κακό να "μαρτυράς" ?
  
   Γιατί σε λένε καρφί, στο σχολείο ?

   Γιατί, δεν "παιδεύουμε" τις συνειδήσεις μας για τη σοβαρότητα της συνευθύνης, της συνενοχής ?

   Γιατί, το δόγμα "όποιος μπορεί την κάνει" έγινε θρησκεία ?

   Γιατί, την 3η Σεπτεμβρίου δεν την γιορτάζουμε σαν Εθνική επέτειο.

   Πόσοι ξέρουμε τι έγινε και αποκτήσαμε το περίφημο.... Σύνταγμα, άσχετο αν εσείς τώρα το κάνατε χαρτί υγείας ?

... Αλλά "δανειστήκατε" μια ένδοξη ημερομηνία της πατρίδας, για να γιορτάζετε, κάτι άλλο ?

   Και θάβουμε μαζί με τη μνήμη και την Ελλάδα ?  Μιας Ελλάδας που προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι, για να στέκεστε τώρα εσείς με βαριεστιμάρα στην εξέδρα, να σας αποδίδουμε τιμές.
   Γιατί δεν διδάσκουμε στο σχολείο τον Μακρυγιάννη και τον Εθνικό του πόνο ?

   Το "κατηγορώ" του για τα λάθη μας, τις προδοσίες μας και τα ελαττώματα μας ? 

   Μήπως και γίνουμε καλύτεροι ? Που ξέρεις ? 
Έχουμε φταίξει σε πολλά..... αλλά.... αλλά οι "αριστοί" μας που ήταν ?

   Που είναι ?  Που είναι τώρα ?
   Να τους δούμε, να παραδειγματιστούμε.... κι εμείς ?
   Εμείς, η πλέμπα.... Εμείς η μάζα.... 
   Εμείς οι φτωχοδιάβολοι.... ?

   Που μας εξαγοράζετε με μια "τακτοποίηση του παιδιού", μια επιδότηση, μια επιχορήγηση, ένα χαριστικό δάνειο για ν' αγοράσουμε τα ήδη δικά μας...  και μετά από 6 μήνες..... 
   Μεταφέρουμε και την επιχείρηση, σε συμφερότερα περιβάλλοντα, απελπισμένων, σιωπηλών σκλάβων. 
   Όσο για τη συνείδηση (;) μας... ; "Ανάγκες έχουμε κι εμείς, το παιδί δεν μπήκε πουθενά.... λέμε να πάει έξω.... να δούμε...."

   'Η, η πισίνα του διπλανού μου "γνωστού παράγοντα" ή "κομματικού στελέχους",  ή, ή,  ή..... βγάζει μάτι, δεν μπορώ να "υστερήσω εγώ".

Μας σκότωσαν, 

μας σκοτώνουν εθνικά, πνευματικά, 

ψυχικά, σωματικά.

   Τόσα χρόνια, χάσαμε τις έννοιες, τους εαυτούς μας, την τιμή μας....  Ο τίμιος και ηθικός άνθρωπος είναι Μ.......ς  και συνήθως αυτός που τελικά την πληρώνει.... πάντα.

   Απαιτούμε όλα όσα εκλάπησαν, όλα όσα είναι προϊόντα καταχρήσεων και γενικότερα εγκληματικών πράξεων, να μπουν σ' ένα Εθνικό Ταμείο Ανασυγκρότησης Ελλάδας.

   Απαιτούμε να δημευθούν, όχι μόνο, όσων ο τρόπος απόκτησης ήταν παράνομος αλλά και όσων ο τρόπος απόκτησης, ήταν νόμιμος μεν, αλλά δεν ήταν ηθικός.... Επιτέλους !
   Το ξέρουμε δεν μπουκάρατε με το φορτηγό στο κοσμηματοπωλείο.  
   Δεν μας είπατε ψηλά τα χέρια....
   Όμως ληστέψατε κύριοι. Καταχραστήκατε την εμπιστοσύνη ενός λαού.

   "Φάγατε" με απίθανες δικαιολογίες... το βιός των πολιτών.
   Σαρώσατε ότι βρέθηκε μπροστά σας..... σε ευφάνταστες χλιδάτες αιτίες χωρίς να νοιαστείτε ποτέ για την ευημερία των πολιτών, χωρίς να νοιαστείτε να φτιάξετε υποδομές πολιτισμένου κράτους, δημιουργήσατε μια φτώχη ανοχύρωτη -ουσιαστικά και μεταφορικά-  χώρα, με μεγάλο ιδιωτικό πλούτο. 

   Την πουλήσατε τη χώρα και μεταφορικά και ουσιαστικά για να σώσετε τα τομάρια σας.

   Την ορκομωσία τι την θέλετε ?   Να λερώσετε ακόμα και την ιερή διαδικασία του όρκου ?
Θέλουμε πίσω την Ελλάδα μας,  θέλουμε πίσω την Ελλάδα μας,  θέλουμε πίσω την Ελλάδα μας, θέλουμε πίσω την Ελλάδα μας...    δεν είναι λάθος του κειμένου οι επαναλήψεις, είναι απόγνωση....   

   Θέλουμε πίσω την Ελλάδα και θα την πάρουμε να είστε βέβαιοι !

   Να ξανακτίσουμε τις Ακαδημίες που κατέστρεψαν οι "Ιουστινιανοί".  
   Να βρούμε την ταυτότητά μας,  να συνδεθούμε πάλι με τον δικό μας, πραγματικό, πολιτισμό.
   Και, γιατί όχι, να τον συνεχίσουμε.... και μακάρι να προσθέσουμε την αλήθεια μας, την εμπειρία μας και τη σοφία μας να τον κάνουμε καλύτερο....

   Να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο μας....

   Προσωπικά δεν συμφωνώ με τη βία και σας υπόσχομαι ότι δεν σκοπεύω να τους κάνω τη χάρη. Ποιά είναι η χάρη ; 

   Μα, να φύγω από τη μέση...  Ένας, μία λιγότερη...  
  Όχι...   Θα μείνω εδώ, όρθια,  Θα μείνω εδώ με 
  πείσμα...  
  Θα μείνω εδώ να δω την κατάρρευση τους...  
  Περιμένω...


 Ουτοπία