Ι. Μακρή, Τα τελευταία κάρβουνα στο τζάκι

       TO ΠΑΛΙΟ ΔΙΩΡΟΦΟ

Σε μία παράξενη στιγμή και αόριστη
κοίταξα εκείνο το παλιό διώροφο,
σα να επιβεβαίωνα,
πως στιγμιαία και μόνο κοιτώ ό,τι μου αρέσει,
έτσι για να φυλακίζω ψιθύρους κι’ αντικείμενα
σε ένα ελάχιστο στιγμής,
για να ιχνογραφώ στη θολερή μου μνήμη,
σε ώρες φθινοπωρινές,
όπου ευτυχία και μελαγχολία γίνονται ένα.

Τον φορτωμένο πολυέλαιο πρόλαβα
να αιωρείται στη μισοσκόταδη ησυχία του δωματίου,
άκουσα τα καλογυαλισμένα πατώματα να τρίζουν,
στην πολυθρόνα άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί
καθώς στεκόταν μόνη, απέναντι στις διάφανες φλύαρες ώρες.
Tο τζάκι μύρισα που κάπνιζε ακόμη τα τελευταία του κάρβουνα,
τη φλόγα απ' τα κεριά άφησα να έλθει να τρεμοπαίξει
ανάμεσα στα δάχτυλά μου.

Ο ήχος του αέρα,
που όρμηξε από το ανοιχτό παράθυρο ήταν γνώριμος,
έκοψε στα δύο το απόδειπνο στροβιλίζοντας αντικείμενα, ψυχές …
Κραυγές ήταν που γλίστρησαν βίαια στην κουπαστή της σκάλας,
σκόνταψαν αφήνοντας ένα γδούπο απόκοσμο
μπροστά στην ξύλινη πόρτα.

Ψίθυροι, κραυγές …

Η χαύνωση της σάρκας μου και της ψυχής μου,
κάνει όσα είναι γύρω μου
να χάνουν τη γνώριμη όψη τους
ή σίγουρα ξανά θα ήλθαν τα μεσάνυχτα ...
__________________________________

Ioanna Makri



* Φωτό: Γιάννης Τσαρούχης, πίνακας «Σπίτι με μάσκες, οδός Αρείου Πάγου». Νερομπογιά σε χαρτί, 1929. Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, αρ. ευρ. 93.

  Ουτοπία