...οι Καναδέζες

Η πιο μεγάλη τρικυμία

Πήγαμε κάποια φορά
στα σύνορα εκεί ψηλά
Αμερικής και Καναδά
Νιου Μπράουνσβικ - Σεν Τζών.*          *New Brunswick - Saint John

Συνέβη προ πολλών ετών....
και θάν’ γριούλα τώρα πια
η λυγερή η μορφονιά,  
η ψιλοκάπουλη Κλαρίς,*                              *Clarice
που μόλις φτάναμε...  ευθύς
έτρεχα για να τη βρώ !

Mα, κάτι άλλο ήταν να πω...
αλλ' όπως τον παλιό καιρό,
με εξουσιάζει η ομορφιά της,             
και παρασύρθηκε κοντά της
η σκέψη μου...  ν’ αναζητάει
αν μ’ αγαπούσε ή μ’ αγαπάει…

Βλέπεις, ποτέ της δεν γερνάει
η μνήμη, κι ας με απατάει,
το πως,  λεγόταν η πλατειούλα,
που την εφίλησα μικρούλα…

Ήταν λοιπόν, σ’ αυτό το πόρτο,
που όταν παίρναμε ρεπόρτο
ότι θα πάμε,    είχα "πάρτυ"*                        *χαιρόμουν πολύ
πούξερα....  "η "κοπέλα" θάρθει",
να με προσμένει στη προβλήτα….

Κάποιοι απ’ τους ναύτες, κάτι βλήτα             
"σκάγαν"....  που γκόμενα την είχα,
και τη χαζεύαν στο ρεμέτζο*...                   *διαδικασία δεσίματος στην προβλήτα

Με μια παλάμη δέρμα γρέζο,
που είχα απ’ το ματσακόνι,*                            *σφυρί που αφαιρεί τη σκουριά
βουτάω στο χέρι ένα καδρόνι

καθώς τους είχα, ήδη.... άχτι,
λέω θα τους δείρω άμα λάχει,
αν ξανακούσω αυτούς να λένε...
.... να την γα……..σουνε πως θένε !

Δεν φταίγαν όμως οι αθρ-ώ-ποι         
Ήταν γλυκιά...... σκέτο σορόπι,

κι όταν λυγούσε σαν το φίδι,

το κορμί της......      ένα κεντίδι   

του Χιλιάνου το στολίδι,

μαύρο, παράξενο τατού                

ζωντάνευε...  και από παντού,

απ' το καράβι και αλλού,

πέφτανε βλέμματα με πόθο

"ξεχνώντας".... της δουλειάς το μόχθο.

          

Έτσι μιά μέρα στην Κλαρίς,       
λέω για κοίτα αν μπορείς,
με "μπλάιντ-ντέητ",*  φέρε δυό φίλες             *ραντεβού στα τυφλά

Οι φίλοι μου "άλατος στήλες"
γίναν,  σαν είδαν τις κορμάρες,
τρέμαν τα πόδια τους....  κομάρες

με τις ψηλές τις Καναδέζες,
που δίπλα τους μοιάζαν... πινέζες.

Παρότι εγώ τους είχα βρίσει....
αυτό, τους είχε ευχαριστήσει….
….μα οι ψηλές και γκλαμουράτες,
σαν είδανε τις σκατοφάτσες,
των Σκορδομπούκη και Μητσάρα,*                     *ναύτες
μεγάλη έπαθαν λαχτάρα,
επροφασίστηκαν ασθένεια,
και "λάκισαν" χωρίς .... ευγένεια.

Τον έχασα όμως τον στόχο,
ξεκίνησα να πω, το πρώτο,                              
στην άφιξη, που κάναμε,
όταν στο πόρτο φτάναμε...

... ήταν να "δέσουμε" σφικτά
με κείνα τα χοντροσκοινιά*                                   *δέσιμο του πλοίου 
(να ασφαλίσει) το καράβι

αφού καπελωθούν οι κάβοι*                                 *στις δέστρες

Μετά να ξεχυθούμε όλοι
να "κατακτήσουμε την πόλη"
του Καναδά,  Σεν Τζών..... 

                                     .......με δίψα
να ξαναδούμε τα κορίτσα,
π’ αφήναμε.... για τη "μιζέρια"                         
του καραβιού....     όπου,χωρίς ευχέρεια

που έχουν τώρα οι ναυτικοί,
με ιντερνέτ και κινητή
τηλεφωνία..... να "έχουμε την επαφή"

με ότι πίσω έχει αφεθεί,

κι οι έρωτες να μη σβήνουνε

πληγές να μην αφήνουνε...

Του ίδιου δρόμου την ανηφόρα
πήρα σαν έφτασε η ώρα,
να πάω πάλι στην Κλαρίς…

Θα απογοητευτείς....
Ποτέ δεν ήρθε «χάπυ εντ»*                                 *ευτυχισμένο τέλος

και στην οθονή.... το "δη εντ"*                             *το τέλος

δηλώνει το τέλος το πικρό

με τον επίλογο αυτό:

Πλησιάζοντας προς την πλατεία

"τους είδα"....     σε μια μπυραρία,
τον εκοιτούσε με λατρεία...

Η πιο μεγάλη τρικυμία

που θα μπορούσε να μου πέσει....

           

Σαν να με κόψανε στη μέση....

Περνώντας με το "ντε σε βώ"* της                            *μοντέλο της Σιτροέν

με φώναξε πρώην συγκάτοικός της: 

"Γειάσσο... 
                   καλλά κάνειςςς...  Πεναηότης* ?        *Παναγιώτης

"Φοργκέτερ"*                                                                                    *ξέχνατη   
                .....ο μόνιμος πια ο σύντροφός της                    
που της χαιδεύει τα μαλλιά,
και, που, σου κόπηκε η μιλιά...
"λούκ"*... είναι ο άντρας της Μωρίς,                           *κοίτα
προσπάθησε μην εκτραπείς, 
είναι δική του η Κλαρίς....

.... δεν άντεχε άλλο  η καημένη,
μια ζωή να "περιμένει"
για μήνες και ώρες και λεπτά... 
πότε θα "ρίχνατε σκοινιά"... ; !

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". αυτοβιογραφικό έμμετρο έργο του Οδυσσέα Ηβιλάγια 
σελίδες 846 - 850  e-mail: od.heavilayias@yahoo.com / Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων k. mataraga 
  

πηγή

perasma blog