Εξαρτάται από τις... ελλείψεις μας κάθε φορά

Τί δεν κατάλαβες ακόμα ?

Γραικός κάποια φορά
μπάρκαρε σ' ένα γκαζά,*                       *πετρελαιοφόρο πλοίο
από αυτούς του θανατά,
ξέρεις...
        που "τζετ-φιούελ"* κουβαλά        *βενζίνη αεροπλάνων

και με μιά έκρηξη τραβά
κατά την κόλαση μεριά...

Θάχε αμαρτίες από παλιά
ως φαίνεται...
κι η εντολή
ήταν αμέσως προς τα εκεί,
πως όφειλε να πορευτεί.


Μόλις στην περιοχή θα φτάσει,
ψάχνει ο Γραικός το που θα αράξει,
για να την βγάζει πιο καλά
και με λιγότερα δεινά.

Ώρες βαδίζει στα τυφλά
και φτάνει κάποτε μπροστά
σε πύλη επιβλητική,
που έχει επάνω επιγραφή
''Κόλαση η Γερμανική".

Πατάει δειλά ένα κουμπί
κι ακούει τηλεφωνητή:

          ''Δεν θάθελες εδώ να μπεις
          κι άσε καλύτερα μην δεις...
          τους έχουν μέσα σε σκ@@
          και με μαστίγια...
                                    απανωτά
          τους δέρνουν καθημερινά.''


Γρήγορα θ' απομακρυνθεί.
Τρέχοντας πάει αλλού να βρει
κόλαση πιο χαλαρή.

Πιο κάτω νέα επιγραφή
"Κόλαση η Αγγλική"
Πατάει πάλι το κουμπί
κι ακούει τηλεφωνητή:

           ''Δεν θάθελες εδώ να μπεις
           κι άσε καλύτερα μην δεις...
           τους έχουν μέσα σε σκ@@
           και με μαστίγια...
                                 απανωτά
           τους δέρνουν καθημερινά.''


Δεν στέκει ούτε στιγμή,
αυτός δεν θα παγιδευτεί,
φεύγει και από κει...

Έτοιμος να απογοητευτεί,
μα νάσου νέα επιγραφή
''Η Κόλαση η Ελληνική''.
Πατάει πάλι το κουμπί
μα...
      δεν ακούει τηλεφωνητή,
ενώ από μέσα... μουσική,
μπουζούκια μοιάζουν... 

                             γέλια, οχλοβοή
ακούγεται...
                     ένας χαμός !

Μένει κολώνα ο Γραικός.
Σ' ένα σημείωμα πιο κει
διαβάζει τα ίδια... μα τώρα απορεί:

               ''Δεν έχει τηλεφωνητή,
               η σύνδεση έχει κοπεί,
               γιατί δεν έχει πληρωθεί,
               κι εδώ δεν θάθελες να μπεις,
               άσε καλύτερα μην δεις,
               τους έχουν μέσα σε σκ@@
               και με μαστίγια...
               απανωτά
                        τους δέρνουν καθημερινά.''

Ξάφνου μισανοίγει η πύλη
και κάποιος πούχαν αποστείλει
του λέει με φωνή οργίλη..

        - ''...άμε αλλού συ... μακρινά
        για να γλυτώσεις τα δεινά
        και πριν σε χώσουν στα σκ...
        'δω μας μαυρίζουνε στο ξύλο,
        σαν φίλος σου μιλώ προς φίλο.''
        - ''Ρε φίλε τ' απαντά τι λες ?
        εγώ τραγούδια ακούω... μουσικές.''

κι ο άλλος με ύφος αφελές:

        - ''...που βλέπεις τα μυστήρια... ??
        ...'δω, πότε κλέβουν... τα μαστίγια,
        πότε έλλειψη... έχει από σκ@..@
        καμιά δεν έχει διαφορά...!

______________________________________________

του Οδυσσέα Ηβιλάγια

από το Ίσως 

Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

  Ουτοπία