Βία στη γειτονιά, Διαφορετική κουλτούρα ;

Μια αληθινή ιστορία...

Πόσο ακόμα; 

Μέχρι που θα φτάσουμε ;

Μακάρι να είναι, μόνο, μικρά μεμονωμένα ατυχή συμβάντα...

     Είμαι διχασμένη, πολύ καιρό τώρα.
 Στενοχωριέμαι και λυπάμαι πολύ  για αυτό το 
"μωσαϊκό"  των "ανθρώπων" -μόνο έτσι μου βγαίνει να το περιγράψω. 

   Που βέβαια είναι ανθρώπινες ψυχές... αλλά με διαφορετικά έθιμα, συνήθειες, θρησκείες... άντε να ξέρεις τι είναι καλό και κακό για ένα ταλαιπωρημένο πλάσμα που ξεριζώνεται απ' τα χώματά του. Άλλοι δυστυχισμένοι, άλλοι τυχοδιώκτες  άλλοι κακοποιοί,  άλλοι απλά φιλόδοξοι, άλλοι απλά απελπισμένοι... Όμως  άνθρωποι.  Σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί ποτέ σε παρόμοια θέση.

   Άνθρωποι που "ξεβράζονται" ασταμάτητα, γύρω μας....
Δεν έχουν στέγη, αυτή που τους "παρέχεται", από υπανθρώπους, είναι ποντικότρυπα, ακριβοπληρωμένη μάλιστα.
Δεν έχουν δουλειά, και τα σποραδικά μεροκάματα, εννοείται είναι αστεία.    
   Η γειτονιά μας διαβρώθηκε, αλλιώς γιορτάζουν, αλλιώς διασκεδάζουν....  Ελληνικά δεν ακούς.......   Είναι καιρός που ακούω τις δυο αντίθετες φωνές της πολιτείας.  
Βεβαίως και είναι άνθρωποι, αλλά αφού δεν έχω τη δυνατότητα να τους περιθάλψω
και να τους ταΐσω, η λύση είναι να μην έχω νοσοκομείο αλλά στάβλο;

   Δηλαδή η λύση ήταν όλος σχεδόν ο πληθυσμός της χώρας να ζει από δω και πέρα
με τις συνθήκες του γκέτο των ξένων;  Δείχνω κατανόηση....  Αδιαφορώ, μάλλον,  αφού το συνήθισα πια.....
Συνήθισα να μυρίζει σχεδόν όλη η πόλη ούρα, είδικά το καλοκαίρι είναι πραγματικά
αβάσταχτο, απλά δεν περπατάς για βόλτα, μόνο για δουλειές....
Κατανόηση για όλες τις αλλαγές που βλέπω.... Στην κοινωνία, αλλαγές προς το χειρότερο.
Νομίζω η πρόθεση για καλύτερη διαβίωση των πολιτών, των κοινωνιών, είναι δεδομένη
στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες, από όλες τις κυβερνήσεις, ή σχεδόν όλες....

   Ο κόσμος αλλάζει .... Είτε από δω είτε από κει...

   Νομίζω ότι όλοι θέλουμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο.  Και τους εαυτούς μας 
ν' αλλάζουμε,  όσοι το μπορούν, αλλά και στο περιβάλλον μας θέλουμε να επέμβουμε, όσο το μπορούμε...  Όσο μπορούμε να επηρεάζουμε.... Να δρομολογούμε.... Να οδηγούμε....   

Όμως δεν δεν θα πω ψέματα.... Η θέση της καρδιάς μου δεν είναι καθαρή.... !   Δεν ξέρει που να πάει....!   Δεν θα αναφερθώ στη ποιότητα ζωής στη γειτονιά μου. Γιατί δεν έχουμε!
Είναι τόσο αδιανόητα κακές οι συνθήκες που πιστεύω ότι "βγαίνει" έξω από την
κλίμακα που μετράμε τις "ποιότητες".  Ίσως θα μπορούσες να πεις 9-10 βαθμούς κάτω του μηδενός.
Με έχω δει πολλές φορές να νευριάζω και να βρίζω από μέσα μου...

   Εκείνη τη μέρα βγήκαμε όπως κάθε μέρα με την "παρέα" μου, το σκυλάκι μου την καθιερωμένη μας βόλτα....  Κάποια στιγμή, η "μικρή" σταμάτησε σε ένα δεντράκι να το "ποτίσει".....  Από τη αντίθετη κατεύθυνση, έρχονταν δύο άνθρωποι. 
Ο ένας πάνω στο ίδιο   πεζοδρόμιο με μας και το δεντράκι μας και ο άλλος, μαζί με το καρότσι του (super market) κάτω από αυτό....
Αν αναφέρω ότι ήταν σκούρου (πολύ σκούρου) χρώματος και οι δύο, πειράζει;  Τι να κάνω;  Πρέπει για να είναι ακριβής η περιγραφή μου.....

   Τραβήχτηκα στη άκρη μαζί με τη μικρή...  Πάντα το κάνω μήπως ενοχληθεί κάποιος με το σκυλάκι.  Μείναμε στο ίδιο σημείο μέχρι να μας προσπεράσουν....
Πάντα προσέχουμε,  -το σκυλάκι μου κι εγώ-  όταν περπατάμε στα μικρά πεζοδρόμια και διασταυρωνόμαστε  με κόσμο, να μην ενοχλήσουμε κάποιον που δεν είναι και πολύ εξοικιωμένος...   Ο έγχρωμος "κύριος"με το καρότσι έχει ήδη δει τη μικρή στο δεντράκι και ανοίγοντας το βήμα του, βρίσκεται δίπλα μας με  σηκωμένο ένα καδρόνι βρίζοντας σε άγνωστη γλώσσα μεν, αλλά κατάλαβα ότι θύμωσε επειδή "λερώναμε το χώμα".

   Το αίσθημα επιβίωσης που έχουμε (πήδηξα σαν καγκουρώ μακριά από το κίνδυνο,
πνίγοντας σχεδόν το σκυλάκι μου), δεν μας έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε   αν το καδρόνι θα "προσγειωνότανε"πάνω στη "μικρή" ή σε μένα.....
Οι φωνές μου  έβγαλαν κόσμο στα μπαλκόνια....  ενώ οι "σκούροι  συνάνθρωποί μου" απομακρύνονταν, χωρίς βιασύνη βρίζοντας ακόμα....
Μια κυρία κατέβηκε να δει αν χρειάζομαι βοήθεια... Συπτωματικά ήταν στη βεράντα της και είδε τη σκηνή σχεδόν από την αρχή.   Πρότεινε να πάμε στη αστυνομία...
Ημουν ακουμπισμένη στην είσοδο της πολυκατοικίας που είχα προσγειωθεί, τα πόδια
μου έτρεμαν, τα μάτια μου έτρεχαν... Το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σπίτι μου... Το μόνο που ήθελα ήταν να κρυφτώ... 
Με είδα να χαμογελάω.....  Ποιά αστυνομία;   Μόνο μονάδες καταστολής βλέπουμε.
Στις συγκεντρώσεις του κόσμου και στις διαδηλώσεις, ΜΑΤ και κάγκελα για την
προστασία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας....

Η αστυνομία είναι απασχολημένη στη φύλαξη, αυτών που "την αξίζουν", δεν
φτάνει για όλους.....

"Η ιστορία μου είναι αληθινή.... Δεν με άλλαξε σαν άνθρωπο.  Απλά συνέβη.   Άλλοι άνθρωποι, σκέφτηκα, άλλη κουλτούρα ή μάλλον άλλες κουλτούρες...   Πρέπει να συνηθίσεις....  Ακόμα να φροντίσεις να μάθεις περισσότερα για όλους τους λαούς  τα ήθη και τα έθιμά τους....  Να είσαι προετοιμασμένη... στα χρόνια που έρχονται !    
Αναρωτιέμαι.... Πρέπει ;    Εδώ δεν υπάρχει,  δεν έχει, σωστό ή λάθος....  Άδικο ή δίκαιο.
Σιγά-σιγά πάμε προς το τέλος....   Είσαι οπισθοδρομικός αν χρησιμοποιήσεις τη λέξη "Έθνος, Πατρίδα"...  προκαλείς τον γέλωτα... 
Ακούω τον εαυτό μου να μου λέει:  Που τα θυμήθηκες τώρα αυτά ;   Μου θύμησες τη χούντα και τον Παπαδόπουλο..."


perasma blog