Καλοσωρίζοντας τον Ηβιλάγια...

...στο Ναύτη* του Σπασμένου Κάβου

   Έχω ένα φίλο βουτηγμένο στην αλμύρα,

    στα ξένα γύρεψε θησαυρό... 

                                                 και κείνος νάχει.

Άδεια τα χέρια του... μα η καρδιά γεμάτη. 

απ' του θανάτου σαν ξέφυγε τη σπείρα 

H ζωή του πέρασε με μάινα* και βίρα*.   *άφηνε *τράβα

Της νιότης του τα χρόνια ήταν η φύρα !

Σαν την πρωτόφερτη φωτιά, 

που καίει, και τσουρουφλίζει,

ο λόγος του... μια άγρια χαρά.

σαν αετού θωριά που σε αγγίζει

απ' το μακρύ του ταξίδι σαν γυρίζει

κι άγνωστους κόσμους σού γνωρίζει 

   Αναμνήσεις στοιχειωμένες...

   Τις νοιώθω νάναι στοιβαγμένες, .

   ανομολόγητες πληγές του... 

                                                   [ξεχασμένες,

   εμπειρίες... 

                   [μυστικές και χρονοκαπνισμένες

   στο μυαλό του νάναι όλες θαμμένες

   στης μνήμης την άμμο βυθισμένες.

   Παρέα λες μου κάνουν... 

                                               και μου ζητούν

   στο φως να βγουν... ν' αναδειχτούν

   φωνή ν' αποκτήσουν... ν' ακουστούν...

   σε στίχους να καταγραφούν

   Να, για δες... 

                           π' αρχίζουν πάλι να ζουν !

Ευπρόσδεκτος... 

όποιος μαζί μας θα μπαρκάρει

όποιος με μας τον ίδιο δρόμο πάρει

γερό, καλό σκαρί... 

                                 της φαντασίας το καράβι. 

Σπεύσατε.. κι αμολιούνται ήδη κάβοι...

___________________________________________________

Κ Μ

* Το καλωσόρισμα του ναύτη Οδυσσέα Ηβιλάγια δεν θα μπορούσε να είναι παρά έμμετρο, όπως άλλωστε και οι βιωματικές διηγήσεις του.
Όλες οι αφηγήσεις του Οδυσσέα είναι έμμετρες.
Πολλές καταγραφές είναι σκληρές και οργισμένες... Άλλες πάλι, ευαίσθητες, γεμάτες συναίσθημα, περιγράφουν έναν άγριο κόσμο που εκείνος ποτέ δεν προσπάθησε ή θέλησε να καταλάβει και να ενταχθεί.
Όπως και νάχει αφεθείτε και ακολουθείστε τον, δείτε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του κι εγώ σας υπόσχομαι ότι δεν θα βαρεθείτε...

* Η Utopia φιλοξενεί με την άδεια του δημιουργού κομμάτια από το blog Σπασμένος Κάβος 

  Utopia